SİDRA
Vücudum kurşun kadar ağırdı. Gözlerimi açmak istiyordum ama başaramıyordum. Kolumu kaldıracak takatim yoktu. Uyanık olan bilincimin aksine bedenim sonsuz bir uykuda gibiydi. Çok korkuyordum. Sesimi duyurmak için çaresizce bağırıyordum. Nerede olduğumu soruyordum ama sesim bir duvara çarpıp tekrar bana dönüyordu sanki. Dudaklarım kıpırdatamadığımı o an fark ettim. Gözlerim gibi ağzımda açılmıyordu. Daha çok korktum. Tek yapabildiğim şey zihnimin içinde bağırarak ağlamaktı.
Bir süre sonra gözyaşlarım akmaz oldu. Sesimi duyurma çabamdan vazgeçtim. Mantıklı düşünmeliydim. Öldürecek olsalardı nefes alıyor olmazdım. Canım acımadığına göre zararda vermemişlerdi. Abimin beni bulacağı umuduna sığındım. Soğukkanlı olmaya çalışarak sessizliği dinledim. Başımın altında buz gibi bir sertlik var
