“อยากให้บอกจริงหรือเปล่า”
“นี่พี่คริสต์! อย่ากวนนะ พี่ก็รู้ว่าแองจี้อารมณ์ไม่ดี พี่จะมากวนอีก”
“แล้วโมโหไหมล่ะ”
“ก็โมโหสิคะ โมโหมากด้วย”
“โมโหก็ดีแล้ว จะได้ระบายออกมาบ้าง ไม่งั้นก็อัดอั้นตายสิ”
“พูดอะไร ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“แองจี้รู้ ว่าพี่หมายถึงอะไร”
อรรัมภาส่ายศีรษะไปมา รู้สิ... หล่อนรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร รู้ว่าเขาพยายามทำให้หล่อนโมโหเพื่ออะไร เพื่อที่หล่อนจะไม่ต้องเก็บกดสะกดทุกความเจ็บช้ำไว้แบบนี้ ปลดปล่อยมันออกมาให้หมด
“ออกรถเลยค่ะ แองจี้จะกลับบ้าน ถ้าพี่คริสต์ยืดเยื้ออยู่แบบนี้ก็แปลว่าพี่ไม่หิวจริงนะคะ อย่างนั้นไปส่งแองจี้ที่บ้าน แล้วพี่ก็กลับได้เลย ไม่ต้องกินอะไรทั้งนั้น”
“ไปส่งก็ได้ แต่แองจี้ต้องทำยังไงก่อนคะ วันนี้พี่ช่วยแก้สถานการณ์ให้แองจี้ คนสวยผู้มีมารยาทดี จะต้องทำยังไงรู้หรือเปล่า”
คำพูดและน้ำเสียงไม่ต่างจากผู้ใหญ่สอนเด็กแทบทำให้อรรัมภาหลุดขำ แต่ต้องเก๊กหน้ากลั
