ตอนที่ 4
1077 Words
“กูละเกลียดนักอีพวกแม่สื่อแม่ชัก สักวันกูจะชักเข้าชักออกให้ดู”
“อ้าว... ไอ้กูร สรุปนี่มึงให้กูโฟกัสน้องมึง หรือโฟกัสใยไหมกันแน่”
“น้องกูสิ กูจะไม่ยอมให้ไอ้กานต์มันมาหลอกกินน้องกูแน่”
“หลอกกินเหรอวะ”
“ก็เออน่ะสิ”
“เอ่อ... มึงอย่าว่ากูนะกูร กูว่ามึงห้ามไม่ได้หรอกว่ะ ถ้าเขาเต็มใจจะกินกัน”
ภาพที่เห็นตรงหน้าคืออรรัมภากุลีกุจอหาเครื่องดื่มให้กานต์ และแทบจะจ่อเครื่องดื่มถึงปากเขา ชนิดที่ว่ามองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าอรรัมภาหลงนายกานต์มากขนาดไหน
ภาพที่เห็นสร้างความหงุดหงิดให้อังกูรจนต้องสาดน้ำสีอำพันใส่คอไม่ยั้ง
“พี่กานต์ดื่มหน่อยนะคะ นานๆ ถึงจะออกได้มาสังสรรค์กันสักที แองจี้อยากให้พี่กานต์มีความสุข”
“ดื่มมากไม่ได้หรอกครับแองจี้ ขับรถลงเขาด้วยอันตราย พี่อยากพาแองจี้ไปส่งบ้านอย่างปลอดภัยนะครับ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ ถ้าเมาก็นอนที่นี่เลย ใช่ไหมไหม ไหมจองห้องไว้แล้วใช่ป่ะ”
อรรัมภาหันไปถามเพื่อน แต่ใยไหมกลับมีสีหน้าอึดอัด ดวงตากรุ่นๆ มองอรรัมภาเชิงตำหนิ เพราะไม่อยากจะทำอะไรแบบนี้เลย แต่เพราะอรรัมภาขอร้องแกมบังคับ เรื่องน่าละอายแบบนี้ใครอยากให้เกิดขึ้นบ้าง แต่เพื่อนที่ถลึงตาใส่ก็ทำให้ใยไหมต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ใช่ค่ะพี่กานต์ ไหมจองห้องไว้แล้ว เพราะเดี๋ยวเพื่อนๆ ก็มากันหลายคนค่ะ เมาแน่ แล้วกรึ่มๆ ก็ไม่อยากให้ขับรถลงเขาแล้วค่ะ นอนกันที่นี่แหละ เดี๋ยวเช้าสร่างเมาแล้วค่อยกลับกัน พรุ่งนี้ก็เป็นวันอาทิตย์ ทุกคนก็หยุดงานกันหมดค่ะ เอ๊ะ! หรือว่าพี่กานต์มีธุระที่ไหนหรือเปล่าคะ ถ้าพี่กานต์ไม่สะดวกจะไม่ดื่มก็ได้นะคะ ส่วนแองจี้ดื่มได้ไม่ต้องห่วง ไหมดูแลเพื่อนได้”
อรรัมภาถลึงตาใส่ใยไหมที่พูดไม่เป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้ แต่ใยไหมกลับทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ อรรัมภายิ้มกว้างแต่เอี้ยวตัวเข้าหาใยไหม
“แกพูดอะไรไหม แกรับปากฉันแล้วนะ” กระซิบเสียงเบาแต่เฉียบขาดแบบไม่สบอารมณ์
“ฉันรับปากว่าจะจองห้องพักไว้ให้ แต่ไม่ได้รับปากว่าจะรั้งให้พี่กานต์อยู่กับแกที่นี่นะ”
“แต่แกต้องช่วยฉัน”
“ช่วยเท่าที่ช่วยได้”
อรรัมภาอมยิ้มแบบข่มใจ เพราะเพื่อนรักตอบแบบหน้านิ่งมาก ไม่ได้รับรู้ความร้อนรนของหล่อนเลย แต่หล่อนกลับต้องยิ้มเข้าไว้เพื่อไม่ให้เสียแผน
“ถ้าพี่กานต์ไม่สะดวกดื่มก็ไม่เป็นไรนะคะ แองจี้ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แค่อยากให้สนุกกันเฉยๆ แองจี้รู้ค่ะว่าวันอาทิตย์พี่กานต์ไม่ค่อยว่าง” ใบหน้ายิ้มแต่น้ำเสียงออกเศร้า ดวงตามีน้ำเจิ่งคลอยามมองน้ำสีอำพันในแก้ว
“ยิ่งใกล้วันงานก็คงยิ่งปลีกตัวมาไม่ได้แล้วนะคะ” พูดเหมือนปลงกับตัวเองก่อนจะกระดกพรวดเดียวหมดแก้ว
“แองจี้!”
กานต์ร้องเสียงหลง รีบยื้อแก้วจากมือของแองจี้วางให้ห่างตัว ประคองฝ่ามือของหล่อนเอาไว้อย่างปลุกปลอบใจ ไม่อยากให้หล่อนเศร้าไปมากกว่านี้ เพราะเขาก็หวังจะค้างคืนกับหล่อนที่นี่อยู่แล้ว แค่ทำตัวให้เป็นสุภาพบุรุษนิดหน่อยเพื่อสร้างภาพก็เท่านั้น
“โอเค พี่ดื่มด้วยก็ได้ คืนนี้พี่จะดื่มเป็นเพื่อนแองจี้เอง เอ่อ.. ดื่มกับเพื่อนๆ ทุกคนของแองจี้”
“รักพี่กานต์ที่สุดเลยค่ะ”
อรรัมภายิ้มกว้างซบใบหน้ากับท่อนแขนแกร่ง บดเบียดอกอวบใหญ่เข้าหาเขาเต็มที่ ระยะที่ใกล้ถึงขนาดนี้หล่อนเห็นความประหม่าและหัวใจเขาก็เต้นแรง
ยิ้มร้ายๆ ผุดขึ้นที่ใบหน้าสวย สิ่งที่หล่อนคิดไว้จะต้องสำเร็จแน่ แต่เมื่อหันมาเห็นสีหน้าของใยไหม ยิ้มร้ายก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแหย ทั้งยังเป็นรอยยิ้มที่แห้งแล้งที่สุด เพราะมันเจือไปด้วยความน่าละอาย
‘แกต้องช่วยฉันนะไหม’
‘ไม่มีทาง ฉันไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นหรอกนะแองจี้ ถึงแกจ้างฉันก็ไม่ทำ’
‘ถ้าแกไม่ทำ แล้วใครจะทำให้ฉันล่ะ แกจะให้ฉันไปบอกเรื่องนี้กับใครได้ ไหม แกต้องช่วยฉันนะ’
‘ฉันไม่รู้ และฉันจะไม่ทำด้วย แกจะบ้าเหรอไง! ให้ฉันมอมเหล้าแกกับเขา แล้วก็จับ… อึ๊ย! ฉันไม่ทำ!’
นั่นคือจับไปนอนในห้องเดียวกัน และปล่อยให้อะไรๆ เป็นไปตามธรรมชาติ ซึ่งไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็จะมีสาเหตุมาจากเมาด้วยกันทั้งคู่
‘แกต้องทำไหม! แกเป็นเพื่อนคนเดียวที่ฉันไว้ใจได้ นะไหม ช่วยฉันเถอะ มีแค่วิธีนี้วิธีเดียวที่จะล่มงานแต่งงานของพี่กานต์ได้’
‘แกไม่ควรทำแบบนี้อยู่แล้วแองจี้ พี่กานต์จะแต่งงานอยู่แล้ว แกควรเลิกยุ่งกับเขา แค่เขาตกปากรับคำแต่งงานกับหนูดีก็แปลว่าเขาเห็นเงินดีกว่าแก แล้วแกยังจะเอาเขาอีกเหรอ’
‘ก็ถ้าพี่กานต์เขาเห็นเงินดีกว่า ฉันก็จะให้เขามากกว่าที่หนูดีให้ เขาอยากได้เท่าไร ฉันก็จะให้ แต่แกก็รู้นี่ว่าพี่กานต์เขาต้องทำเพื่อครอบครัว เขาขัดพ่อแม่เขาไม่ได้’
‘โอ๊ย! แองจี้! แกต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ แกก็รู้ว่าพ่อแม่เขาไม่ชอบแก แล้วพ่อแม่แกก็ไม่ชอบพ่อแม่เขา แล้วก็ไม่ชอบเขาด้วย แล้วแกจะเอาเขาทำผัวเนี่ยนะ ประสาทกลับแล้ว’
‘ก็เออสิ เพราะถ้าพี่กานต์เป็นผัวฉันแล้ว จะพ่อแม่เขาหรือพ่อแม่ฉันก็ห้ามไม่ได้ทั้งนั้นแหละ แล้วฉันก็จะทำให้มันฉาวโฉ่ไปทั้งจังหวัด ดูสิว่ายายหนูดีจะกล้าแต่งงานกับพี่กานต์หรือเปล่า’
‘ฉันไม่ทำ!’
- Writer
