มีนาคนสวย
846 Words
ณ ร้านกาแฟหน้าโรงเรียน
“ยินดีต้อนรับค่ะ” เสียงหวานของเด็กสาวมัธยมปลายคนหนึ่งที่กำลังวุ่นวายอยู่กับออเดอร์ของลูกค้าหลังเคาน์เตอร์ เธอเอ่ยเชิญชวนลูกค้าที่กำลังเดินเข้ามาภายในร้านเมื่อได้ยินเสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น
“รับอะ...”
“Hi มีนาคนสวย” เสียงใสของณิชาเอ่ยทักทายเพื่อนรัก มีนาเมื่อได้ยินเสียงทักทายจากเพื่อนรักถึงกับรีบเงยหน้าขึ้นมาจากออเดอร์ของลูกค้าทันที เธอส่งรอยยิ้มหวานให้กับณิชาและเลิกคิ้วเชิงถามด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นเพื่อนสาวของตัวเองยืนอยู่ตรงหน้า
“มีอะไรณิชา ถึงได้โผล่มาหาฉันถึงที่นี่ได้”
“นี่แกลืมไปแล้วเหรอ?ว่าวันนี้เป็นวันประกาศผลสอบเข้ามหาลัยของเราสองคน”
“เฮ้ย!!จริงดิ ตอนนี้ฉันยังไม่ว่างดูเลย ลูกค้าพึ่งจะซาลงเนี้ย”
“ไม่ต้องหรอก ฉันดูให้แกแล้ว” ใบหน้าเศร้าของณิชาทำให้มีนาใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของเพื่อนสาว เธอคิดไปเองว่าใบหน้าเศร้าของเพื่อนรักคงเป็นเครื่องยืนยันคำตอบได้เป็นอย่างดี
“ไม่เป็นไร ฉันทำใจไว้บ้างแล้ว” เธอเองก็ทำใจเอาไว้บ้างแล้ว เนื่องจากตัวเธอเองไม่ค่อยมีเวลาอ่านหนังสือเท่าไหร่นักส่วนใหญ่ก็จะตั้งใจเรียนตอนที่อาจารย์สอนในคาบเรียนเสียมากกว่า
เพราะเธอไม่มีเวลามากมายนัก ต้องทำงานเสริมหลังจากเลิกเรียนกว่าจะกลับถึงหอพักก็ดึกมากแล้ว แต่เธอก็ตั้งใจและพยายามสุดความสามารถไปแล้ว
“ฮ่าฮ่า ยินดีกับว่าที่นักศึกษาคนใหม่ด้วยค่า” เสียงหัวเราะของณิชาดังลั่นเมื่อเห็นใบหน้าเศร้าสลดของมีนา
“จริงดิ!! ฉันสอบติดเหรอแก” น้ำเสียงตื่นเต้นบวกกับใบหน้าดีอกดีใจของมีนาเธอรีบวิ่งออกจากหลังเคาน์เตอร์มากอดเพื่อนรักด้วยความดีใจ เพราะเธอเองก็คาดหวังกับมหาลัยนี้มากเช่นกัน
มหาลัยที่เด็กมัธยมปลายส่วนใหญ่อยากเข้าไปศึกษาต่อ มหาลัยที่มีชื่อเสียงระดับประเทศแถมการันตีจากรุ่นพี่ที่จบแล้วได้งานทำที่ดีแถมยังมีทุนการศึกษาอีกมากมายให้กับนักศึกษา ทำให้เด็กมัธยมปลายทุกคนต่างต้องใจอ่านหนังสือเพื่อสอบเข้าที่นี่
“ว่าแต่แกสอบติดไหม”
“ติดสิยะ เราได้เรียนคณะเดียวกันและเอกเดียวกันด้วยนะ”
“หุ้ย!!ดีใจอ่า” ใบหน้าสวยประดับไปด้วยรอยยิ้ม สอบติดยังไม่พอยังได้เรียนต่อกลับเพื่อนที่จบจากมัธยมมาด้วยกันอีก
“ว่าแต่เลิกงานที่ร้านกาแฟแล้วต้องไปทำงานที่ไหนต่อไหม”
“ไปทำที่ร้านสะดวกซื้อ”
“ขยันเหมือนเดิมเลยนะ พักผ่อนบ้าง”
“ไม่ได้สิ ฉันต้องหาเงินเรียนนะ อีกอย่างตอนนี้ยิ่งต้องเก็บเงินเอาไว้ให้เยอะ ๆ ไหนจะต้องเข้ามหาลัยอีก อีกอย่างช่วงนี้ก็ปิดเทอมต้องรีบกอบโกย”
“โอเค ๆ มีอะไรให้ช่วยก็บอกแล้วกัน”
“ขอบคุณมากนะ” มีนาและณิชาพูดคุยกันสักพัก ก่อนที่ณิชาก็ขอตัวกลับก่อนเพราะไม่อยากรบกวนเวลาของงานของมีนาเท่าไหร่นัก ร่างบางของมีนาเดินเข้ามาประจำหลังเคาน์เตอร์ด้วยรอยยิ้มกว้างจนพี่เจ้าของร้านถึงกับต้องเอ่ยทักด้วยความสงสัย
“ยิ้มกว้างแบบนี้ มีเรื่องอะไรดี ๆ เหรอ”
“พี่ฝน มีนาสอบติดมหาลัยN แล้วค่ะ”
“จริงเหรอมีนา พี่ดีใจด้วยนะ” สายตาเอ็นดูของฝนเจ้าของร้านทอดมองไปยังคนตัวเล็กตรงหน้าที่เขาเอ็นดูเหมือนน้องสาวตัวเอง เพราะมีนาเป็นเด็กน่ารักและขยัน สู้งานแถมยังสู้คน แถมยังเป็นคนตรงไปตรงมาใครได้อยู่ใกล้เด็กคนนี้มักจะหลงรักเสมอ
“ขอบคุณค่ะพี่ฝน”
“แล้วแบบนี้ เข้ามหาลัยแล้วจะมีเวลามีทำงานที่ร้านพี่รึเปล่าเนี้ย”
“โห่!!นี่พี่ฝนไล่มีนาออกทางอ้อมเหรอคะ” แก้มป่องของมีนากับท่าทางงอนของเธอ ทำให้ฝนถึงกับมันเขี้ยวบีบแก้มซาลาเปาไปหนึ่งที
“ไม่ใช่สักหน่อย พี่ก็กลัวเราไม่มีเวลาไง”
“มีนามีเวลาเสมอค่ะ เด็กกำลังโตหน่าพี่ฝน”
“แบบมีนาเขาไม่เรียกว่าเด็กจ๊ะ ตอนนี้โตเป็นสาวแล้ว สวยด้วย”
“พี่ฝนก็พูดไป เรื่องความสวยมีนาไม่เถียงหรอกค่ะ เพราะมันคือความจริง” เสียงใสหัวเราะดังลั่น เวลาใครชมเธอว่าสวยข้อนี้มีนามักจะไม่เถียงและยอมรับคำชมได้อย่างหน้าชื่นตาบาน เพราะเธอสวยจริง ๆ
“ถ่อมตัวนิดหนึ่งค่ะลูกสาว” เสียงสูงบวกตามองบน ของฝนกำลังหมั่นไส้คนตัวเล็กแต่ไม่สามารถทำให้มีนารู้สึกแต่อย่างใด เธอกลับหยอกล้อกับฝนอยู่สักพักก่อนที่ลูกค้าจะเข้ามาภายในร้านจึงแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง
- Writer
