เมื่อหลายเดือนก่อน...
‘โจ...นี่โจไม่เป็นอะไรใช่มั้ย’ เธอผุดลุกขึ้นจากที่นอนนุ่มเมื่อรู้สึกตัวด้วยเสียงแหบแห้ง ชายหนุ่มพยักหน้ายิ้มรื่นบนโซฟาใกล้ๆ แม้จะมีรอบฟกซ้ำอยู่ตามใบหน้า โดยตัวเธอไม่มีอะไรบุบสลาย นอกจากมุมปากที่รู้สึกปวดหนึบ
‘โจชนะพวกบ้าได้ไง เก่งจัง’ เธอว่าน้ำเสียงแค้นเคือง สบตาอีกฝ่ายอย่างรอคำตอบ
‘เอ่อ...ผม’ เหมือนน้ำท้วมปาก ไม่รู้จะเริ่มจากคำพูดใด หากแต่ณริสาเชื่อมั่นใจตัวเพื่อนชาย จึงเอ่ยขึ้น
‘แบบนี้สิ เขาถึงเรียกว่า ผู้พิทักษ์เธอ รัก โจจังเลย’ หากแต่คำว่ารักของเธอ คือ รักในฐานะเพื่อน โจเซฟเข้าใจดี แววตานั้นไม่ได้ลึกซึ่งอย่างคู่รักหนุ่มสาว แต่สำหรับเขา แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว คนที่เธอไว้ใจที่สุด...เพราะถึงอย่างไร หากบอกความจริงไป เขาก็ให้คำตอบเธอทั้งหมดไม่ได้อยู่ดี ว่าคนที่ช่วยเหลือชื่ออะไร เป็นใครที่ไหน เขาจึงเก็บความลับนั้นไว้
“โจ...” เสียงหวานหากแต่หนักแน่นเอ่ยเรียก สองหนุ่มหั
