เสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอหยุดแผ่วลง ก่อนจะขยับตัวพลิกไปอีกด้าน อนาธิปที่นอนมองใบหน้างาม รีบหลับตาลง ทั้งที่ใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ
‘คุณสวยและฉลาด...แต่คุณก็คือลูกสาวของ ดิษกุล ณรงค์พล คุณเลือกเกิดไม่ได้ ผมรู้’
‘อะไรของเขา’
เปลือกตาที่เคยปิดสนิทปรือขึ้นพร้อมคำถามอยู่ในใจ เธออยากเขย่าร่างหนาให้ลุกขึ้นมาตอบคำถามเธอเหลือเกิน แต่ติดที่ว่าเธอกลัว ว่ามันจะจบลงแบบเหมือนก่อนหน้าอีก
และเมื่อต่างคนต่างเงียบบวกกับอากาศเย็นสบายผสมกับร่างกายที่อ่อนล้าต่างก็หลับสู่ห้วงนิทราพร้อมๆ กับแสงดวงอาทิตย์ที่ลาลับขอบฟ้า
รุ่งเช้าของวันใหม่ สองร่างก่ายกอดกันเหมือนต่างฝ่ายต่างต้องการความอบอุ่นของกันและกัน ถูกปลุกด้วยแสงทองยามเช้าแยงผ่านช่องว่างของม่านหน้าต่าง สะกิดให้นัยน์ตาที่หลับพริ้มอยู่ในห้วงนิทราขยับปรือน้อยๆ หากแต่ประสาทรับรู้ยังคงหนักอึ้ง ค่อยๆ รู้สึกถึงความสว่างและเสียงนกน้อยร้องประสานก้องไปทั่วบ้านพัก
