ดิษกุลเริ่มหวั่นต่อคำขอโทษของลูกสาว หากหล่อนทำผิดร้ายแรงมักจะเอ่ยคำขอโทษซ้ำๆ เสมอ แล้วมันเรื่องอะไรกัน
“พ่อคะ... พ่ออย่าโกรธหนูนะคะ แต่เพราะความอยู่รอดของบริษัท หนูจึงยอม...”
“ดะ เดี๋ยว ลูกสาหมายความว่าไง” ตาคมเข้มซึ้งมีแววกังวลและหวาดหวั่นส่ายไปมา
น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยอยู่ไม่ไกล อณาธิปเหลือบมองไปบ้างเป็นบางครั้ง ก่อนจะยกนาฬิกาเรือนหรูขึ้นมาดูและเอ่ยขึ้น “ได้เวลานัดแล้ว คุยเสร็จหรือยัง” ตากลมโตไหวระริก หันขวับกลับมามองคนร่วมห้องแล้วเอ่ยกับปลายสายไป ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเป็นการตัดบทสนทนา
“พ่อคะ รอหนูหน่อยนะคะ งานเสร็จแล้วหนูจะกลับไปเล่ารายละเอียดให้ฟัง ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ” เอ่ยจบก็กดตัดสายอย่างไม่ลังเล
“ดะ เดี๋ยวๆ” แล้วเสียงสัญญาณก็ถูกตัดขาด เรื่องราวยังไม่กระจ่างลูกสาวก็ชิงตัดสายไป ความกระวนกระวายอยู่เต็มอก บ้าจริง!
“ยัยสาว่าไงบ้างคะ” ภรรยาถามขึ้นด้วยความอยากรู้ เมื่อใบหน้าสามียังมีค
