“จำเป็นต้องทิ้งร่องรอยบนตัวมันขนาดนั้นเลยเหรอ” ระหว่างที่อยู่ในลิฟต์ผู้หญิงที่ผมพยายามตีตัวออกห่างก็เอ่ยถึงนิเนล ร่องรอยที่ลำคอนิเนลไม่น่าจะรู้ ถ้ารู้ยังไงน้องก็ไม่มีทางนิ่งแบบนั้น
“…” ผมไม่จำเป็นต้องพูดกับเธอมาก ที่มาอยู่ตรงนี้ก็เพราะนิเนลสั่ง และผมมีหน้าที่ทำตาม ซึ่งผมรู้สึกไม่พอใจนะที่เรียกนิเนลแบบนั้น ทั้งที่นิเนลดีกับเธอมาก แต่ถึงผมจะไม่พอใจ ผมก็จะไม่เถียง เพราะถ้าเริ่มพูดเราจะต่อคำพูดกันไม่จบไม่สิ้น
เธอเงียบกระทั่งลิฟต์เปิด เธอเดินนำไปที่รถของเธอ หึ ก็อย่างเธอน่ะเหรอจะนั่งแท็กซี่มา ก็แค่ใช้ความใจดีของนิเนลให้เป็นประโยชน์ เธอยื่นกุญแจรถมาให้ ผมรับไว้และเปิดประตูเข้ามานั่งฝั่งคนขับ รอเธอเข้ามานั่งในรถ เมื่อเรียบร้อยแล้วผมจึงขับรถออกจากคอนโด
“แล้วหน้ากับหน้าอกเป็นอะไร เดี๋ยวนี้หันมาทำร้ายตัวเองแทนการทำร้ายคนอื่นหรือไง” ขับรถออกมาได้สักพักเธอก็ถามผมอีก หลังจากพานิเนลกลับมาดูแลที่คอนโด
