“อะไรกัน ไม่เช็ดให้จริงเหรอ พี่ไปเฝ้าน้องตั้งหลายชั่วโมง ไม่มีความดีมาหักล้างความงี่เง่าของพี่บ้างเลยเหรอครับ พี่เรซผิดไปแล้ว น้องเนลยกโทษให้พี่เรซน้า” พี่เรซนั่งลงที่พื้นพรมข้างเตียงนอนหลังจากที่วางผ้าขนหนูผืนเล็กลงที่ตักฉัน
ขอโทษอีกแล้ว อะไรผิดก็ขอโทษ แต่สำนึกผิดบ้างไหมนั่นคือสิ่งที่ฉันอยากรู้ ไม่ใช่ว่าเอะอะขอโทษให้เรื่องมันจบ
ทว่ายามนี้ตัดบทเรื่องนั้นไปก่อน เพราะว่าร่างกายของฉันมันวูบวาบมาอีกแล้ว เกิดจากอะไรกันนะ เมื่อครู่ฉันว่าจะลองค้นหาในเน็ต พี่เรซก็เดินออกมาจากห้องน้ำเสียก่อน และการที่เขาเดินออกมาโดยที่มีผ้าขนหนูพันรอบเอวอย่างหมิ่นเหม่ หัวใจดวงน้อยของฉันก็เต้นโครมครามเมื่อมองเรือนร่างอันเย้ายวนของเขา
โอ้ แล้วดูเขานั่งสิ เหมือนกำลังอ่อยฉันเลยอะ ฉันไม่ได้คิดไปเองแน่ ๆ
“เนล จะโกรธพี่จริงเหรอ” พี่เรซนั่งเกาะขอบเตียง กะพริบตาอ้อนฉัน อืม แบบนี้มันแย่อะ มีผลต่อการเต้นของหัวใจ ฉันจึงโยน
