บทที่ 3
1166 Words
“เพราะว่าผมต้องการทดสอบความซื่อสัตย์ของคุณ คุณเห็นเงินจำนวนนี้อยู่ในตู้เซฟ ถ้าเป็นคนอื่นคงทำตาโต มือไม้สั่นกับเงินจำนวนมาก แต่คุณกลับมีสีหน้าเรียบเฉย หยิบเงินออกมาโดยไม่มีสะทกสะท้าน ทำให้ผมมั่นใจว่าเลือกลูกน้องไม่ผิดอย่างแน่นอน”
คราวนี้แสนรักถึงกับบางอ้อ ที่อลงกรณ์ให้เธอไปหยิบเงินให้กับเขา ก็เพื่อเป็นการทดสอบความซื่อสัตย์ของพนักงานนี่เอง
“ไม่รู้จะตื่นเต้นทำไม เพราะเงินเหล่านี้ไม่ใช่ของดิฉัน” แสนรักบอกตามความเป็นจริง ซึ่งคำตอบของเธอเป็นที่ถูกใจอลงกรณ์เป็นอย่างมาก
“ผมดีใจที่คุณรู้สึกเช่นนั้น และคุณก็ผ่านการทดสอบของผมแล้ว ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วยกัน แสนรัก” อลงกรณ์เอ่ยยิ้มๆ จากนั้นก็ยื่นแฟ้มเอกสารให้กับแสนรัก
“นี่คือข้อมูลของประเทศที่คุณต้องทำหน้าที่เป็นไกด์ คุณเข้าอบรบกับไกด์รุ่นพี่เป็นเวลาสองสัปดาห์ หลังจากนั้นคุณก็บินเดี่ยวทำหน้าที่ไกด์ได้เลย”
แสนรักรีบหยิบแฟ้มเอกสารมาเปิดดู แค่เพียงเห็นภาพของทะเลทรายสีทองที่อยู่ด้านบนแฟ้ม ก็เบิกตาโตกับความงดงามของดินแดนแห่งนี้
“ประเทศคาลาส์” แสนรักพึมพำอ่านชื่อประเทศ ซึ่งขึ้นชื่อว่ามีทะเลทรายสวยงามติดอันดับโลก
“ใช่ คุณต้องไปเป็นไกด์ในประเทศคาลาส์ เป็นประเทศน้องใหม่ที่นักท่องเที่ยวชาวไทยกำลังนิยมไปเที่ยวมากที่สุด เดี๋ยวคุณออกไปพบหัวหน้าไกด์ เขาจะให้รายละเอียดกับคุณอีกครั้ง”
“ค่ะ บอส ถ้ายังงั้นดิฉันขอไปพบหัวหน้าไกด์เดี๋ยวนี้เลยนะคะ”
“เชิญครับ”
“ขอบคุณบอสมากๆ ค่ะ ที่รับดิฉันเข้าทำงาน”
แสนรักยกมือไหว้ขอบคุณอีกครั้ง ขณะเดินออกจากห้องทำงานของอลงกรณ์เพื่อไปพบกับหัวหน้าไกด์ ก็เหลือบสายตามองภาพทะเลทรายสีทองที่ถืออยู่ในมืออีกครั้ง ตื่นเต้นไปหมดเมื่อฝันกำลังจะเป็นจริงแล้ว อีกไม่นานเกินรอ เธอก็จะได้ไปเยือนยังดินแดนแห่งทะเลทรายที่ชื่อประเทศคาลาส์...
+++++++++++++++
“หลังจากผ่านด่านตม.แล้ว เราจะเดินทางไปยังโรงแรมรอยัลคาลาส์ โรงแรมห้าดาวของที่นี่ จากนั้นแสนรักจะให้ทุกท่านได้พักผ่อนตามอัธยาศัย เวลา 18:00 นาฬิกา ทุกท่านพร้อมกันที่ล็อบบี้ของโรงแรม เพื่อไปรับประทานอาหารมื้อค่ำ ซึ่งเป็นอาหารพื้นเมืองขึ้นชื่อของประเทศคาลาส์ค่ะ”
แสนรักเอ่ยบอกลูกทัวร์ ขณะเข้าแถวเพื่อผ่านด่านตำรวจตรวจคนเข้าเมือง หญิงสาวคลี่ยิ้มให้กับลูกทัวร์ ซึ่งมีทุกระดับอายุ เด็กสุดก็สิบขวบและลูกทัวร์ที่อายุมากที่สุดก็ราวๆ หกสิบปี แต่อายุไม่ใช่ปัญหาสำหรับการเดินทาง ขอแค่เพียงมีใจรักในการท่องเที่ยวก็เพียงพอแล้ว
แสนรักผ่านด่านตำรวจตรวจคนเข้าเมืองเป็นคนแรก จากนั้นก็ยืนรอลูกทัวร์ซึ่งมีทั้งหมดสิบสองคนด้วยกัน ผ่านขั้นตอนการตรวจคนเข้าเมืองครบเรียบร้อยแล้ว ก็ไปรับกระเป๋าเดินทาง ก่อนจะพาลูกทัวร์ไปขึ้นรถตู้ ซึ่งจอดรอรับอยู่ด้านหน้าสนามบิน
ขณะรถตู้กำลังขับเคลื่อนตรงไปยังโรงแรมที่พัก แสนรักก็ให้ข้อมูลเกี่ยวกับประเทศคาลาส์แก่ลูกทัวร์ ซึ่งโปรแกรมการท่องเที่ยวจะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้ตั้งแต่เช้าตรู่
“ตอนนี้เรามาถึงประเทศคาลาส์แล้วนะคะ ซึ่งตอนนี้ประเทศคาลาส์เป็นที่รู้จักของนักท่องเที่ยวจากทั่วโลก เพราะมีทะเลทรายและโอเอซิสที่ขึ้นชื่อว่าสวยติดอันดับโลก โปรแกรมการท่องเที่ยวของเราในวันพรุ่งนี้คือ ไปขี่อูฐชมความงดงามของทะเลทรายสีทอง พักทานอาหารกลางวันที่โอเอซิส ปิดท้ายโปรแกรมด้วยการไปชิมผลอินทผาลัมสดๆ หวานกรอบจากไร่ค่ะ”
“เราจะไปซื้อทองคำวันไหนจ๊ะหนูแสนรัก ป้าได้ยินมาว่าทองคำในประเทศคาลาส์ เนื้อทองบริสุทธิ์ ลวดลายก็สวยงาม ทำประณีตพอๆ กับทองสุโขทัยบ้านเราเลย”
แสนรักคลี่ยิ้มให้กับลูกทัวร์ ซึ่งใจร้อนอยากหอบหิ้วทองคำจากประเทศคาลาส์กลับประเทศไทย เพื่อไปสวมใส่และเก่งกำไรด้วย จากนั้นก็เอ่ยบอกว่า
“เราจะเข้าชมโรงงานผลิตทอง และเลือกซื้อทองคำรวมทั้งเครื่องประดับต่างๆ ที่เลื่องชื่อของประเทศนี้ในวันสุดท้ายของทริปค่ะ”
“โธ่...ทำไมไม่ไปวันพรุ่งนี้ล่ะคะ หรือเลื่อนมาเป็นวันที่สองของทริปก็ได้ ป้าอยากซื้อทองใจจะขาดแล้ว”
คุณป้าท่านเดิมซึ่งเป็นนักค้าทองคำร้องโอดครวญ อยากเปลี่ยนโปรแกรมการท่องเที่ยวยังดินแดนทะเลทรายเสียใหม่ โดยไม่สนใจว่าเพื่อนร่วมการเดินทางจะเห็นด้วยหรือไม่
และแสนรักก็ต้องใจแข็ง ไม่เปลี่ยนโปรแกรมทัวร์เพื่อตามใจลูกทัวร์แค่เพียงคนเดียว
“ไว้ซื้อวันสุดท้ายของทริปดีแล้วค่ะ วันรุ่งขึ้นก็เดินทางกลับประเทศไทย เราจะได้ไม่ต้องเก็บทองคำหรืออัญมณีแพงๆ ไว้ในโรงแรมยังไงล่ะคะ”
“ซื้อวันสุดท้ายก็ได้” คุณป้าจำต้องยอมจำนน แต่น้ำเสียงบ่งบอกว่าไม่พอใจสักเท่าไร
แสนรักคลี่ยิ้มหวานให้คุณป้า จากนั้นก็เอ่ยแนะนำให้ข้อมูลเกี่ยวกับประเทศคาลาส์ต่อ กระทั่งรถตู้แล่นมาถึงด้านหน้าโรงแรมหรูระดับห้าดาว ซึ่งหญิงสาวรู้ว่ามาโรงแรมแห่งนี้เป็นของท่านชีคมาคิม เดอาร์ คาริม ประมุขผู้ปกครองประเทศคาลาส์
“ถึงโรงแรมแล้วค่ะ เดี๋ยวแสนรักขอพาสปอร์ตของทุกท่านเพื่อไปเช็คอินเข้าพักด้วยค่ะ”
แสนรักรับพาสปอร์ตมาจากลูกทัวร์ทุกคน ใช้เวลาในการเช็คอินไม่ถึงสิบนาที ก็นำกุญแจห้องมาแจกจ่ายให้กับลูกทัวร์ ซึ่งต่างก็รีบไปยังห้องพักของตนเองเพื่อพักผ่อน หลังจากเดินทางไกลข้ามทวีปนานนับสิบๆ ชั่วโมง
“คุณแสนรัก”
แสนรักกำลังจะตามไปดูแลลูกทัวร์ที่ทยอยเข้าพักในห้องพักแล้ว แต่ก็ถูกคนขับรถตู้ ซึ่งทำหน้าที่เป็นทั้งสารภีและไกด์ท้องถิ่นได้เอ่ยเรียกเธอไว้ซะก่อน
“ค่ะ คุณไซนัน” แสนรักหันมามองอีกฝ่าย พลางเอ่ยถามต่อ “มีอะไรหรือเปล่าคะ”
ไซนันผายมือไปยังเก้าอี้ตรงบริเวณล็อบบี้ของโรงแรม พลางเอ่ยบอกว่า “เชิญนั่งก่อนไหมครับ เรามีเรื่องต้องคุยกันยาวหน่อยครับ”
แสนรักอยากปฏิเสธ เพราะเหนื่อยจากการเดินทาง อยากไปนอนพักสักชั่วโมงสองชั่วโมง ก่อนจะตื่นมาเตรียมตัวดูแลลูกทัวร์ในตอนหัวค่ำ แต่พอเห็นสายตาของไซนัน ซึ่งเผยแววกังวลให้เห็นชั่วขณะ จึงจำต้องพยักหน้ารับในที่สุด
“ก็ได้ค่ะ”
“รับกาแฟสักแก้วไหมครับ” ไซนันเอ่ยถามหลังจากแสนรักทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้แล้ว
- Writer
