บทที่ 2
1291 Words
อลงกรณ์พยักหน้ารับ เอ่ยพูดพร้อมด้วยรอยยิ้มว่า “อืม...เหตุผลคุณน่าสนใจดี หากได้เป็นไกด์ก็ได้ไปเที่ยวฟรี แถมยังได้เงินเดือนด้วย”
“ใช่ค่ะ”
แสนรักไม่ปฏิเสธในคำพูดของอลงกรณ์ พออีกฝ่ายนิ่งเงียบไม่เอ่ยถามต่อ ได้แต่ก้มหน้าขีดเขียนบางอย่างลงไปบนกระดาษ หญิงสาวก็ใจเต้นระทึกมือไม้เย็นเฉียบ ไม่รู้ว่าตนเองตอบคำถามได้ตรงใจของอลงกรณ์ กระทั่งได้รับเลือกให้ร่วมงานด้วยหรือเปล่า
‘ขอให้สัมภาษณ์ผ่านด้วยเถอะ’
แสนรักลุ้นระทึกอยู่ในใจ แต่แล้วก็ต้องพบกับความผิดหวัง เมื่ออลงกรณ์เงยหน้าขึ้นแล้วเอ่ยบอกว่า
“เชิญรอหน้าห้องก่อนนะครับ เลขาฯ ของผมจะบอกว่าใครผ่านการสัมภาษณ์บ้าง”
“ค่ะ...ขอบคุณค่ะ”
แสนรักหอบหัวใจอันห่อเหี่ยวเพราะความผิดหวังเดินออกมาจากห้องทำงานของอลงกรณ์ ดูท่าว่าตนเองไม่ผ่านการสัมภาษณ์แน่ๆ
พอกลับมาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้แถวหลังเหมือนเดิม ขณะรอการประกาศผล แสนรักก็กวาดสายตามองเหล่ามัคคุเทศก์ที่มาสัมภาษณ์งาน บริษัทแห่งนี้ต้องการไกด์จำนวนห้าคนสำหรับการเปิดรับสมัครในครั้งนี้ และแน่นอนว่าจะต้องมีหกคนที่ต้องตกงานต่อไป ซึ่งเธอคงเป็นหนึ่งในนั้น
อีกสิบนาทีต่อมา กนกพรก็เดินมาหยุดยืนอยู่ด้านหน้าทุกคน ในมือมีรายชื่อของผู้ผ่านการสัมภาษณ์งานถืออยู่ด้วย จากนั้นก็เอ่ยบอกให้ทุกคนต้องลุ้นว่าจะได้งานทำหรือไม่
“ดิฉันจะประกาศรายชื่อผู้ที่ผ่านการสัมภาษณ์ให้ร่วมงานกับเรานะคะ มีทั้งหมดห้าคน ได้แก่คุณ...”
ผู้ผ่านการสัมภาษณ์และถูกเรียกชื่อต่างก็ดีใจกับงานที่รออยู่ กนกพรประกาศชื่อผ่านไปสามคนแล้ว ยังไม่มีชื่อของแสนรักร่วมอยู่ด้วย กระนั้นหญิงสาวก็ยังแอบหวังอยู่ลึกๆ
“เหลืออีกตั้งสองคน อาจจะมีชื่อของเราก็ได้ อย่าเพิ่งท้อสิ ยายแสนรัก” แสนรักทำปากขมุบขมิบพูดกับตนเอง ตั้งใจฟังรายชื่อที่สี่และห้าต่อ
“คนสุดท้ายคือคุณปรวิช ทุกท่านที่ผ่านการสัมภาษณ์เชิญไปพบฝ่ายบุคคลเพื่อทำสัญญาจ้างงาน ส่วนคนที่ไม่ผ่านการสัมภาษณ์ไม่ต้องเสียใจนะคะ หวังว่าเราคงมีโอกาสได้ร่วมงานกันในสักวัน และขอบคุณที่มาสัมภาษณ์งานในวันนี้ค่ะ”
“ชวดอีกแล้วเรา”
แสนรักบอกกับตนเอง ฝืนยิ้มให้กับกนกพรซึ่งกำลังยิ้มให้กับเธอ จากนั้นก็ผุดลุกขึ้นกำลังจะเดินตรงไปยังลิฟต์เหมือนคนอื่นๆ แต่ก็ต้องชะงักฝีเท้า เมื่อถูกกนกพรเอ่ยเรียกไว้
“คุณแสนรัก เดี๋ยวคะ”
“คะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
แสนรักหันมาเอ่ยถาม รู้สึกผิดหวังจนไม่อยากมองหน้าใคร แต่พอได้รับคำตอบจากกนกพร ก็ถึงกับเบิกตาโพลงด้วยความดีใจ
“คุณอลงกรณ์รับคุณให้เข้าทำงานเป็นกรณีพิเศษ เชิญเข้าไปพบคุณอลงกรณ์อีกครั้งนะคะ บอสมีเรื่องจะคุยกับคุณอีกนิดหน่อยค่ะ”
“ค่ะๆ ขอบคุณมากค่ะ”
แสนรักรับคำรัวเร็วด้วยความดีใจที่ไม่ต้องตกงานแล้ว จากนั้นก็ก้าวยาวๆ เข้าไปในห้องทำงานของอลงกรณ์อีกครั้ง ใบหน้างามประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้าง ขณะทรุดตัวลงนั่งตรงหน้า ตามการผายมือเชิญของอลงกรณ์
“นั่งก่อนสิ แสนรัก”
“ขอบคุณคุณอลงกรณ์มากค่ะ ที่รับดิฉันเข้าทำงาน”
มือเล็กยกขึ้นพนมไหว้อย่างนอบน้อม ดีใจเมื่อความฝันของตนเองเป็นจริงแล้ว เธอกำลังจะได้เป็นไกด์ กำลังจะได้ไปเหยียบบนคลื่นทะเลทรายสีทองอันงดงามไม่มีที่ติ
อลงกรณ์ยกมือรับไหว้ พลางจ้องมองพนักงานคนใหม่ของบริษัทไม่วางตา “ต่อไปเรียกผมว่าบอส เหมือนคนอื่นๆ เรียกก็ได้ครับ”
“ค่ะ บอส” แสนรักรับคำอย่างว่าง่าย
“ที่ผมรับคุณเข้าทำงานเพราะว่ามองเห็นความสามารถที่ซุกซ่อนอยู่ในตัวคุณ บอกให้รู้ว่าในอนาคต คุณจะเป็นไกด์ที่ดีและเก่งที่สุดคนหนึ่ง”
แสนรักถึงกับยิ้มหน้าบานกับคำชม “ดิฉันให้สัญญาว่าจะทำหน้าที่ไกด์ดูแลลูกทัวร์ให้ดีที่สุดค่ะ”
“เดี๋ยวผมจะบอกว่าคุณต้องเป็นไกด์ พาลูกทัวร์ไปเที่ยวประเทศไหน เป็นประเทศในแถบตะวันออกกลางอย่างแน่นอน”
“ดิฉันจะได้เห็นทะเลทรายของจริงแล้ว” แสนรักเบิกตาโตด้วยความตื่นเต้น
“ใช่ครับ” อลงกรณ์เอ่ยยิ้มๆ พลางบอกต่อว่า “ไหนๆ คุณก็เป็นลูกน้องของผมแล้ว ผมจะวานให้คุณช่วยหยิบของให้หน่อยครับ พอดีผมเจ็บเท้า เดินไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไร”
“ได้ค่ะ บอสจะให้ดิฉันหยิบอะไรให้คะ”
แสนรักเอ่ยถามพร้อมด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้ถือได้ว่าตนเองเป็นลูกน้องของอลงกรณ์แล้ว หญิงสาวจึงพร้อมสำหรับการทำตามคำสั่งของเจ้านายในทุกนาที
“คุณเห็นภาพวาดสีน้ำมันนั้นไหมครับ” อลงกรณ์ชี้นิ้วไปยังภาพวาด ซึ่งประดับอยู่บนผนังห้องทำงาน
และแสนรักก็รีบหันไปมองตามในทันที ซึ่งภาพวาดดั่งกล่าว เป็นภาพของภูเขาไฟฟูจิอันเลื่องชื่อของประเทศญี่ปุ่นนั่นเอง
“ค่ะ เห็นค่ะ บอส”
“ข้างหลังรูปภาพจะมีตู้เซฟซ่อนอยู่ คุณช่วยเปิดแล้วหยิบของในนั้นมาให้ผมทั้งหมดด้วยครับ เดี๋ยวผมจะบอกรหัสคุณครับ”
“เออ...ค่ะ บอส”
แสนรักผุดลุกจากเก้าอี้เดินตรงไปยังภาพวาดสีน้ำมันที่ว่า แม้ไม่รู้ว่าผู้เป็นเจ้านายไหว้วานให้หยิบอะไรให้ แต่แน่นอนว่าสิ่งของที่อยู่ในตู้เซฟต้องเป็นของมีค่ามาก
เมื่อลูกน้องสาวเดินไปหยุดยืนอยู่ด้านหน้าภาพแล้ว อลงกรณ์ก็เอ่ยบอกต่อว่า “สอดนิ้วของคุณไปตรงมุมล่างด้านขวาจะมีปุ่มเล็กๆ ซ่อนอยู่ คุณกดลงไปแล้วก็จะสามารถเปิดภาพออกมาได้”
แสนรักทำตามคำสั่ง พอคลำเจอปุ่มก็กดลงไป จากนั้นก็เปิดภาพสีน้ำมันออก เผยให้เห็นตู้เซฟที่ซุกซ่อนอยู่ด้านหลังภาพ
“เปิดได้แล้วค่ะ บอส” แสนรักเอ่ยบอก ก่อนจะหันมามองอลงกรณ์ เพื่อรอรหัสจากอีกฝ่าย
“รหัสคือ...” อลงกรณ์บอกรหัส พร้อมกับออกคำสั่ง “หยิบเงินที่อยู่ในเซฟมาให้ผมทั้งหมดครับ”
“ค่ะ บอส”
แสนรักกดรหัส พอเปิดเซฟได้แล้วก็ขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่ง ขณะหยิบเงินจำนวนปึกใหญ่ออกมาจากตู้เซฟ ไม่ได้มีความตื่นเต้นกับเงินจำนวนนี้ ซึ่งคงไม่ต่ำกว่าหนึ่งล้านบาท เพราะตอนนี้ในหัวสมองเต็มไปด้วยความสงสัย และเกิดคำถามว่า...ทำไมอลงกรณ์ถึงได้สั่งให้เธอไปหยิบเงินให้กับเขา และลืมสังเกตว่าตอนนี้อลงกรณ์ไม่ได้นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานของเขาแล้ว แต่อีกฝ่ายไปนั่งอยู่บนโซฟาอีกตัวที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้อง
“ได้แล้วค่ะ บอส”
แสนรักหอบเงินจำนวนมากไว้ในอ้อมแขน แล้วนำมาวางไว้บนโต๊ะทำงาน ก่อนจะเดินกลับมานั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานเหมือนเดิม
อลงกรณ์ลุกจากโซฟาเดินมาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ของตนเอง แล้วตั้งคำถามกับลูกน้องสาว โดยไม่สนใจเงินกองโตที่วางอยู่ตรงหน้า
“คุณรู้ไหมครับว่าทำไมผมถึงใช้ให้คุณไปหยิบเงินมาให้ผม”
“ไม่ทราบค่ะ บอส” แสนรักส่ายหน้าปฏิเสธ
- Writer
