"ฮึกๆๆ ฮือๆๆ"
ฉันนั่งร้องไห้แบบนี้มาได้เกือบชั่วโมงแล้ว ไม่รู้สิคือมันไม่ได้เสียใจเลยนะที่ฉันต้องมาทำตามคำสั่งเขาเหมือนที่พนันกันไว้แต่ฉันเสียใจที่สุดเลยคือ แค่ต้นไม้ต้นเดียวทำไมฉันถึงดูแลมันไม่ได้ ทำไมมันถึงไม่อยู่กับฉันนานกว่านี้
"ไม่ร้องแล้วครับพอแล้ว"
พี่แมนนั่งลงข้างๆฉันพร้อมกับลูบหลังฉันอย่างแผ่วเบาปลอบใจฉันแต่มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด
"มันตายแล้ว ฮือๆๆๆ"
ฉันยังร้องออกมาไม่หยุดจนเขาดึงฉันให้ไปซบลงกับอกเขา ฉันกอดเขาแน่นเหมือนอยากจะระบายความเสียใจให้มันออกไปให้หมด
"พอแล้วลลิล ฟังพี่นะเมื่อก่อนตอนที่มาช่วยงานที่ไร่ใหม่ๆอ่ะ พี่ปลูกอะไรก็ตายหมดเลยรู้ป่ะ?"
เขาเอ่ยออกมาฉันรีบส่ายหน้าทันที
"ไม่ต้องมาพูดให้ลลิลสบายใจเลย ฮึกๆๆ ไม่ต้องมาปลอบใจลลิลเลย"
ฉันยังร้องไห้ต่อไม่ได้เชื่อในคำพูดของเขาเลยสักนิด เรื่องแบบนี้ใครก็พูดได้สิ มันผ่านมากี่ปีแล้วเขาจะพูดเพื่อให้ฉันสบายใจ
