My Wife​ เมียกำมะลอ(ที่รัก)​

Chapter 6

"อร๊ายยย ปล่อยนะ!"

ตอนนี้ผมกับลลิลกำลังกอดรัดฝัดเหวี่ยงกันอยู่บนเตียงนอน ผมอยู่ด้านล่างส่วนลลิลนอนทับผมอยู่ ยิ่งเธอบอกให้ผมปล่อยผมยิ่งกอดรัดแน่นมากขึ้น

"ไม่ปล่อย ทำไมต้องปล่อยขอเหตุผลดีๆสักข้อสิ"

ผมถามออกไปยิ้มๆ ลลิลชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหลบสายตาไม่ยอมสบตากับผม

" กะ ก็ ฉันยังไม่พร้อมอ่ะ "

ผมเชยคางลลิลมาสบตากับผม

"ทำไมไม่พร้อม"

"เอ่อก็ ก็ประจำเดือนมานะสิ "

ลลิลตอบผมตะกุกตะกักเหมือนพยายามจะโกหกผมก็คิดไว้อยู่แล้วแหละว่าต้องตอบแบบนั้นแหละ

"เหรอ มากี่วันอ่ะ"

"สะ สี่วัน"

ผมพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ

"งั้นถ้าหมดสี่วันจะมีอะไรกันได้ใช่ป่ะ"

ผมถามออกไปตรงๆเล่นเอาคนตรงหน้าผมถึงกับใบหน้าแดงก่ำก่อนจะเบือนหน้าหนีไม่สบตากับผม

"ถามอะไรแบบนั้นกันเล่า "

"เอ้าก็เป็นผัวเมียกันแล้วอ่ะ ถามแบบนี้มันคือเรื่องปกติของคนเป็นผัวเมียกันเลยนะรู้ป่ะ "

ลลิลซุกหน้าลงกับอกผมบิดตัวไปมาคงจะอายนั้นแหละ เอาจริงๆผมชอบลลิลมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยแล้วนะ แต่เรื่องมันยาวมากผมก็เลยตัดสินใจที่จะไม่จีบแล้วก็แกล้งเธอต่อไปเรื่อยๆ อีกอย่างลลิลเกลียดผมอย่างกับอะไรคงเพราะผมแกล้งเธอบ่อยละมั่งเธอก็เลยไม่ชอบขี้หน้าผม 

" ไอ้บ้า ไอ้พี่แมนอย่ามาพูดจาลามกกับฉันนะ!"

ลลิลดิ้นไปมาอยู่บนตัวผมแถมยังทุบผมไม่ยั้งมือจนร่างแทบจะระบมไปทั้งตัวแล้ว

"โอ๊ยๆๆ พอแล้วๆ เจ็บนะโว๊ยย"

ผมปล่อยมือจากเอวของลลิลแล้วจับแขนเธอไว้ทั้งสองข้าง

"บอกให้หยุดไง"

"ไม่หยุด ไอ้ลามก"

"ไม่หยุดงั้นปล้ำนะ "

ได้ผลเว้ยลลิลหยุดดิ้นทันทีผมพลิกตัวเธอไปอยู่ด้านล่างแล้วคล่อมตัวลลิลไว้

"ไอ้พี่แมน ลุกออกไปนะ "

ผมยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะโน้มใบกน้าเข้าไปคลอเคลียกับจมูกของลลิล

ซู๊ดดดดด

"หอมจัง "

" ไอ้พี่แมน "

" ครับ"

ฉันในตอนนี้คืออายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว เขาถึงเนื้อถึงตัวกับฉันมากไปแล้วนะ ทำไมฉันจะต้องมาเปลืองตัวอะไรแบบนี้ด้วยเนี้ยหาเหาใส่หัวตัวเองชัดๆ 

" ว่าไงครับเรียกพี่ทำไม"

ฉันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้คือมันเร็วไปจริงๆนะถ้าเราสองคนจะ อะไรๆกันอ่ะ ก็แหมคนมันไม่ได้รักกันป่ะถ้ารักกันฉันจะไม่ปฏิเสธเขาเลยสักนิด อีกอย่างยังไงวันหนึ่งฉันต้องหาทางเลิกกับเขาอยู่แล้วอ่ะ ระหว่างนี้ก็ต้องหาทางหนีทีไร่ไปก่อนแล้วกัน แต่ยังหาทางออกไม่เจอเลยว่าฉันจะหนีรอดจากเขาได้ยังไง

"ปล่อยลินเถอะนะพี่แมนขา "

พี่แมนทำท่าทางเหมือนจะอึ้งไปก่อนจะทำท่าทางแคะขี้หูเหมือนว่าตัวเองจะหูฝาดไปก่อนจะสบตากับฉันแล้วถามย้ำอีกครั้ง

"เมื่อกี้ลินว่าไงนะพี่ได้ยินไม่ชัด" 

ฉันมองหน้าเขายิ้มหวานไปให้ ยื่นมือไปลูบไล้แก้มเขาเบาๆ

"วันนี้ลินยังไม่พร้อมนะ ไว้วันอื่นนะคะๆๆๆ"

เขาเหมือนจะอึ้งไปเลยอารมณ์แบบตกใจจนพูดไม่ออกอ่ะ ฮ่าๆๆๆน่าขำชะมัด เขาเป็นคนแบบนี้แหละเพราะฉันกับเขากัดกับมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา แถมไม่เคยพูดดีๆใส่กันเลยสักครั้งพอวันหนึ่งฉันพูดหวานๆกับเขาก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วหละที่จะตกใจนะ 

"กะ ก็ได้ ไว้วันอื่นก็ได้ งั้นวันนี้พี่นอนกอดลินนอนได้มะ"

ฉันพยักหน้ายิ้มๆ ก็ดีกว่าเสียตัวให้เขาอ่ะ จริงมะ

"ก็ได้ แต่กอดเฉยๆนะห้ามจับ ห้ามแต๊ะอั๋งด้วย" 

เขาเกาหัวงงๆ

"ไม่ให้จับไม่ให้แต๊ะอั๋งแต่ให้กอดเนี้ยนะ ถ้างั้นให้พี่นอนโซฟาเถอะงั้น" 

ฉันทำท่าโอเคทันที

" โอเคเลยจ้าพี่แมนนอนโซฟาแล้วกัน "

เขาส่ายหน้าแล้วยกยิ้มมุมปาก

"ไม่มีทาง หึ!" 

พูดจบเขาก็ทาบริมฝีปากมาจูบฉันโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ฉันถึงกับช็อคไปไปทันที ตาโตเท่าไข่ห่านนะ นี่เขา จะ จูบฉันอย่างนั้นเหรอ กริ๊ดดดดดดดดด

" อื้อออออออ" 

จ๊วฟ จ๊วฟ จ๊วฟ

" อื้มมมมม หวานจัง "

เขาผละออกจากฉันอย่างอ้อยอิงก่อนจะพลิกตัวลงนอนข้างๆฉันแล้วสวมกอดฉัน พอรู้สึกตัวฉันรีบเบือนหน้าหนีเขาทันทีฉันไม่กล้าที่แม้แต่จะสบตากับเขาฉันเอามือกุมหัวใจตัวเองไว้ทำไมมันเต้นรัวอย่างกับกลองชุดแบบนี้นะ อร๊ายยยย 

"ทำไมใจลินเต้นแรงจัง"

ฉันนอนคว้ำเอาหน้าซุกกับหมอนทันที อยู่ไม่ได้แล้วเว้ยมันเขิน กริ๊ดดดดดดดดดดดด 

"เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกหรอกลลิล หันหน้ามาหาพี่สิ" 

เขาเขย่าเรียกฉันแต่มีหรือที่ฉันจะฟังนะ ฉันส่ายหน้าทั้งๆที่ยังซุกอยู่กับหมอนอยู่ 

"หันหน้ามาหาพี่ไม่งั้นจะจูบอีกนะ"

เท่านั้นแหละฉันรีบหันหน้าไปสบตากับเขาทันทีก่อนจะก้มหน้าลงเพราะสายตาที่เขามองมามันทำให้ใจฉันเต้นแปลกๆ

" หน้าแดงเชียวไม่สบายเหรอ หรือว่าร้อน" 

"หยุดแกล้งเดี๋ยวนี้นะไอ้พี่แมน" 

เขาหัวเราะขำๆก่อนจะดึงฉันให้ไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้วกอดเอวฉันไว้หลวมๆ

"ฮ่าๆ ไม่แกล้งแล้วๆ ว่าแต่เหนื่อยจังขอนอนก่อนนะ" 

"อื้อ " 

@สองชั่วโมงต่อมา........

ผมเท้าคางมองร่างบางในอ้อมกอดที่หลับตาพริ้มใบหน้าซุกอยู่ตรงอกแกร่งของผม ผมลูบเส้นผมลลิลอย่างแผ่วเบา เวลานอนไม่แผลงฤทธิ์นี่ก็น่ารักดีเนาะ จากนี้ผมจะพยายามทำให้เธอรักผมให้ได้มันเป็นวิธีเดียวเท่านั้นในตอนนี้ที่ผมจะสามารถรั้งลลิลให้อยู่กับผมได้ ส่วนเรื่องบนเตียงมันคือเรื่องของอนาคตผมจะไม่เร่งรัดหรือขืนใจให้เธอเป็นของผมตอนนี้ ส่วนเรื่องที่เธอบอกว่าผมขืนใจเธอนั้นดูจากกล้องวงจรปิดของวันนั้นมาแล้ว โดนหิ้วปีกขึ้นโรงแรมแบบนั้นผมคงไม่มีแรงปล้ำเธอได้หรอก จริงมั้ย

"อื้อออออ" 

ลลิลเกร็งตัวแล้วขยับเข้ามาซุกอกผมมือของเธอกอดรัดเอวผมแน่น หึ ผมยิ้มออกมาทันทีคงคิดว่าผมเป็นหมอนข้างหละมั่งนี่ถ้ารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วเห็นเป็นผมนี่คงโวยวายลั่นห้องแน่ๆ

"อื้มมมมมมมม อ้าาาา" 

เสียงร้องครางปนบิดขี้เกียจทำเอาผมอดยิ้มไม่ได้ ผมเท้าคางมองหน้าเธอที่ค่อยๆกระพริบตาปริบๆก่อนจะเงยหน้าสบตากับผม ลลิลทำท่าทางผงะเล็กน้อยก่อนที่ใบหน้าจะแปรเปลี่ยนเป็นตกใจใบหน้าสีแดงระรื่น

"ไอ้พี่แมน!" 

"พี่แมนครับเรียกใหม่ไม่งั้นจูบ" 

ลลิลทำท่างทางเหมือนจะไม่พอใจผมก่อนจะเอ่ยเรียกผมด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา

"พะ พี่แมน " 

"น่ารักที่สุดมาจุ๊บทีหนึ่ง " 

จุ๊บบบบบ 

"อ๊ะ ไอ้พี่บ้า!" 

"บอกให้เรียกพี่มาให้ลงโทษซะดีๆ หึ!" 

"อร๊ายยยยยยอย่าน้าาา"