สบตากลมโตด้วยสายตาสื่อความหมายแป๋มเอื้อมมือกุมมือเสี่ยวซงไว้แน่น
“เราสองคน จะพูดอย่างไรดี พบกันถือว่าเป็นวาสนา แต่ท่านรู้ไหมว่าแป๋มเอ๊ย จูเจี่ยกลับรู้สึกว่าเราสองคนกำลังจะไร้วาสนาเพราะ…”
อยากร้องไห้พูดไม่ออกในเมื่อเขาตั้งใจฟัง แต่สายตาเว้าวอนของเขาชัดเจนขนาดนั้น แป่มอยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าหากไม่นานจากนี้แป๋มต้องกลับไปโลกปัจจุบันเล่าแป๋มไม่อยากให้เขาตั้งความหวังไว้กับแป๋ม แป๋มกลัวการจากลาเหลือเกิน กลัวความผูกพัน กลัวการจากลา
“ทำไมกันทำไมถึงไร้วาสนา”จนป่านนี้เสี่ยวซงเองก็รู้ดียังไม่สามารถหาทางออกสำหรับตัวเองได้เช่นกัน เขาเพียงแค่ทำตามที่หัวใจเรียกร้องคืออยากเห็นหน้าแป๋มอยากอยู่ใกล้ แต่ปัญหาใหญ่หลวงที่เขาแบกรับก็ไม่อาจแก้ไขและหาทางออกได้ในตอนนี้ความรู้สึกทั้งสองคนในขณะที่ลมพัดโชยมาจึงไม่ต่างกันนั้นคือความรู้สึกเศร้า
“ข้าก็แค่รู้สึกว่าเราสองคน ไม่สิข้ามีลางสังหรณ์ว่าเราสองคนเฮ้อช่างมันเถอ
