“ว่าแต่เปลือกหนามนี่มันคืออะไรกัน”
แป๋มอดถามในสิ่งที่ค้างคาไม่ได้
“มันคือผลเกาลัด ที่หุ้มเมล็ดเกาลัดไว้เพื่อกันแมลง เพราะข้างในมีของอร่อยซ่อนอยู่จึงต้องปกป้องกันด้วยของมีคม”
เป็นจูจิ้นอีกตามเคยที่อธิบายฉอดๆ
“อือ น่าสนใจ ข้างนอกน่ากลัวทว่าข้างในงดงาม”
“เหมือนใครบางคน”
เสี่ยวซงต่อให้ แป่มหน้าเง้านี่หาว่าแป๋มน่ากลัวหรือ
“555พี่ชายเสี่ยวซงหายถึงพี่จูเจี่ยแน่ๆ ”
“จูจิ้นหุบปาก ไม่อยากนั้นจูเจี่ยจะเข้าใจพี่ชายเสี่ยวซงผิด”
น้ำเสียงอ่อนโยนทว่าสายตามองสบตาแป๋มยิ้มๆ
“เออ มาแปลก”
แป๋มพึมพำเบาๆ ทำไมต้องกลัวแป๋มเข้าใจผิดด้วย กลับมาครั้งนี้ ทำไมแปลกไป
“ไม่เคยเข้าใจใครผิด”
มือก็เก็บ เกาลัดไปปากก็พูดเผลอคว้าเอามือของเสี่ยวซงแทนลูกเกาลัด ตาสบตา แป๋มอายม้วน เออเนาะ ทำไมถึงพลาดตลอด คนอะไรชอบทำให้ใจสั่น
“จูเจี่ย ปล่อยมือพี่ชายเสี่ยวซงเลย ทำไมกำมือพี่เขาไว้แบบนั้น ตัวเองเป็นสตรีช่างไม่เหมาะสม”
