การชิงความรักคืนของนางร้าย

เหนื่อย

ตกดึกคืนนั้น ภายในห้องนอนของสามีภรรยา ชายหญิงนั่งจ้องหน้ากันด้วยอารมณ์ที่ออกต่างกัน หลังเหตุการณ์ที่บ้านใหญ่ทำให้เธอรู้สึกอะไรบางอย่างขึ้นมา

ทำไมเธอต้องเหนื่อยขนาดนี้คนเดียวด้วย เธอมีสามีไปทำไมกันนะ เขาไม่ปกป้องเธอเลย เธอจะทนให้อภัยเขาไปได้จนถึงเมื่อไหร่กันนะ เธอจะต้องคิดแผนรั้งผู้ชายคนนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ เนื้อเรื่องจบหรือตลอดไป ดูวันนี้สิ น่าขำ เธอเถียงเพื่อให้ได้เขามาจากครอบครัว วันหน้าเธอก็ต้องหาแผนการณ์มารั้งและกีดกันเขาจากเหลียนฮวา

อยู่ดี ๆ ในหัวก็นึกประนึงขึ้นมา คนเรารอคน ๆ นึงไปตลอดชีวิตไม่ได้ แต่ว่านะ...ตอนนี้เธอยังรู้สึกทำได้ไม่สุดความสามารถ เธอจะพอเมื่อวันที่รู้สึกว่าเธอทำทุกอย่างเพื่อฉุดรั้งเขาแล้ว เธอทำดีที่สุดแล้ว ไม่มีอะไรให้ต้องเสียใจอีก

วันนั้นเธอพร้อมจะกลางปีกแล้วหนีหายจากเขาแน่นอน ความสัมพันธ์ช่างทำคนทรมานจริง ๆ เธอ หลีกเลี่ยงมาได้นานสองนาน สุดท้ายก็ยังต้องเจอเรื่องแบบนี้อีก

“ข้าอยากให้ท่านปกป้องข้าบ้าง ข้าเหนื่อย..ข้าเหมือนพยายามอยู่คนเดียว”

น้ำตาไหลอีกแล้ว.....เธอเกลียดความอ่อนแอ มันทำให้เธอรู้สึกแพ้ อย่าลืมสิ เธอก็แค่เด็กวัยรุ่นที่กำลังจะเข้าสู่วัยผู้ใหญ่เองนะ เธออายุยี่สิบแปดพยายามหลีกเลี่ยงความรักมาตลอด เรียนจบก็ตัดขาดจากครอบครัวนานทีปีหนเธอจะกลับไปเยี่ยมที่บ้าน เธอจะไปมีวุฒิภาวะจากไหนมาใช้กับความสัมพันธ์ที่เรียกว่าครอบครัวแบบนี้ล่ะ

ในเมื่อรักไปแล้วก็ต้องทำให้สุดความสามารถ หวังเพียงว่าเขาจะปรับเปลี่ยนตัวเองเข้าหาเธอและลูกบ้าง ขอให้เขาพยายามให้เธอเห็นสักเล็กน้อยก็ยังดี อย่างน้อยคนแบบเธอจะได้ไม่หลงลืมว่าที่เธอต่อสู้อยู่มันทำไปทำไมหรือเพื่อใคร

อา เริ่มเข้าใจความรู้สึกของแม่ขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ ก่อนนี้ที่เธอตัดจากครอบครัวเพราะเธออึดอัดใจแทนแม่ที่ต้องทนทุกคนในครอบครัว ทำทุกอย่างอยู่คนเดียว พ่อขี้เกียจเวลาอยู่บ้านแต่ก็ยังหาเงินเข้าบ้านส่งเสียเธอเรียน แม้ไม่ชอบใจแต่ก็รู้สึกขอบคุณทุกอย่างที่พ่อทำให้เสมอ

พี่ชายไม่เอาไหน ติดสารเสพติดตั้งแต่เข้าสู่วัยรุ่น นานวันเข้า การประมวลผลของสมองก็เริ่มช้าลง อายุสามสิบแต่ยังกินอยู่ในบ้านเป็นภาระให้แม่ทุกอย่าง

น้องชายอายุยี่สิบห้า ยังดีที่ทำตัวเหลวไหลแต่เป็นคนเอาตัวรอดเก่ง หาทางเลี้ยงตัวเองได้ แต่เพราะไม่ยอมเรียนหนังสือ ความคิดเลยยังอยู่กับที่สุดท้ายก็ยังวนเวียนอยู่ให้พ่อแม่ดูแล

เธอสงสารแม่ อึดอัดใจแทน ทำไมแม่ต้องทนด้วยทั้งที่บ้านเดิมแม่รวยมาก เป็นเศรษฐีที่ดิน ทำไมถึงหอบมรดกมาอยู่กับพ่อ ผู้ชายที่มีแต่ตัว ทำไมถึงยังทำหน้าที่รับผิดชอบเลี้ยงดูหาเงินมาเลี้ยงลูกที่โตขนาดนั้นด้วย

เพราะเธออึดอัดและไม่เข้าใจแม่ เธอเลยตัดจากครอบครัวซะ ซึ่งพ่อแม่ก็ยินดีที่เธอสามารถดูแลตัวเองได้ ตอนนี้เหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของแม่ขึ้นมาบ้างเลยแฮะ ลำบากก็ต้องทน ยุคนั้นการหย่าเป็นเรื่องปกติ แม่เธอก็ยังเลือกอยู่ แม้ครอบครัวจะไม่สวยงามก็ตามที

แล้วเธอล่ะ ยุคนี้การหย่าเป็นเรื่องที่รับไม่ได้มากที่สุด เธอคงจะเป็นลูกสาวที่ได้แม่มาเยอะเลยสินะ การตัดสินใจของเธอตอนนี้ มันต่างจากแม่ตรงไหนกัน เธอเลือกทรมานตัวเอง เลือกพยายามรั้งครอบครัวไว้ให้ได้ หลีกหนีไม่พ้นสินะ

“ท่า..ท่าน พยายามหน่อยได้มั้ย สักนิดนึง ให้ข้าเห็น..ว่าข้าไม่ได้พยายามเพื่อครอบครัวอยู่คนเดียว”

“...”แววตาขอโทษมันช่วยอะไรได้หรอ เธอรู้สึกเหมือนคนโง่เลยแหละตอนนี้น่ะ

“ไหนท่านบอกเริ่มกันให้ไง นะ..อย่าน้อยก็ทำเพื่อลูกของเราบ้างนะ..ท่านพี่”

“อืม ข้าจะพยายามปรับตัว ขอบคุณและขอโทษสำหรับเรื่องวันนี้”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เราเป็นครอบครัวนี่นา”

ถ้าถามว่าใครโง่ที่สุดในนิยาย ก็อาจจะเป็นเธอนั่นแหละ ต่อสู้เพื่อแย่งชิงความรักจากผู้ชายที่ได้ชื่อว่าสามีจนสุดใจ

“นอนเถิดเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ยังต้องจัดการเรื่องในบ้านอีกมาก ท่านช่วยพาลูกไปพัดเดินพลังหน่อยสิเจ้าคะ ต้องเตรียมร่างกายให้พร้อมรองรับ”

“ได้สิ”

อย่างน้อย ตอนนี้เขาก็ยังอยู่กับเธอและลูก วันข้างหน้าจะเป็นยังไงก็ค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน เธอเองก็จะพยายามสุดความสามารถ

คืนนั้นเธอนอนกอดสามีอย่างสุขใจ เขายังอยู่กับเธอ ไม่ได้ไปไหน ขอตักตวงความสุขให้ได้มากที่สุดก่อนก็แล้วกันนะ

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

คือว่านะทุกคน ซูฉีน่ะหลีกหนีตัดขาดความสัมพันธ์แทบทุกอย่าง พอมีครอบครัวและความสัมพันธ์จริง ๆ การตัดสินใจก็อย่างที่เห็นนั่นแหละค่ะ ประสบการณ์การชีวิตครอบครัวน้อยมาก ตอนอยู่กะครอบครัวก็ไม่เข้าใจเหตุผลต่าง ๆ เลย จะให้ตัดสินใจถูกต้องทุกเรื่องเป็นไปไม่ได้ ถ้าถามว่านางเอกเหนื่อยมั้ย เราบอกเลยว่าเหนื่อยแน่นอน เราเป็นคนแต่งก็เหนื่อยแทนค่ะ แต่เคยได้ยินมั้ย ความรักความโลภมันเหนือเหตุผลทุกสิ่ง ต้องทรมานก็ยอม เพียงเพราะว่าอยากได้มันมาครอบครอง

วันนี้ฉันจะมาอีกนะ รออ่านด้วยล่ะ ข้อสอบอะไรช่างมันก่อน เหลืออีกตั้งสี่วันแน่ะ #แนะนำว่าอย่าทำตามเพราะรี้ดทุกท่าน จะสัมผัสถึงการอดหลับอดนอนแบบที่ไม่ใช่ฝืนเล่นโทรศัพท์แต่เป็นการทรมานกับการอยู่กับชีทเรียนและข้อสอบ กราฟและงานวิจัยพันเล่มจะพุ่งเข้าสู่สมององรี้ดภายในวันเดียว #แนะนำด้วยความหวังดีสำหรับรี้ดที่อยู่ในวัยเรียน วิชาภาษาไทยก็สำคัญมากนะคะ สำคัญมากตอนเขียนเล่มวิจัย ตอนนี้เรากำลังด่าตัวเองย้อนหลังว่าทำไมไม่ตั้งใจเรียนให้จบ ๆ แต่แรก