ด้วยการช่วยเหลือของปลาน้อยทำให้ทั้งคู่หลบหลีกกับดักภายในหากเข้าได้ ภายในถ้ำที่เต็มไปด้วยหินปราณและหยกที่เกาะเคลือบผนังทั้งถ้ำ แม้ว่าจะเคยอ่านคำบรรยายในนิยายมาแล้วแต่พอได้เห็นเองแบบนี้ก็อดตื่นตาตื่นใจไม่ได้
“ข้าเข้าไปได้เท่านี้ ข้างหน้าไม่มีน้ำแล้ว พวกเจ้าเข้าไปได้เลยข้าจะรอตรงนี้”
“กินขนมรอพวกข้าไปก่อนนะ..อะนี่”
“อื้อ ทำได้ดีมาก”
ปลาน้อยถูกใจอาหารที่เรียกว่าขนมนี้มาก ขนมใหม่อันนี้เป็นแผ่นบาง ๆ กรอบ ๆ เคี้ยวเพลินยิ่งนัก นางมีขนมเยอะหลายอย่างจริง ๆ ด้วย คิดถูกแล้วที่จะตามนางกลับไปอยู่บ้านด้วย ปลาน้อยเหงามาก ในแต่ละวันไม่มีผู้ใดคุยด้วย ปลาตนอื่นก็หยิ่งถือตนกันหมด เมื่อไม่มีเพื่อนเจ้าตัวน้อยจึงได้มักจะโดดน้ำเล่นไปทั่วลำธารตัวเดียว
เห็นนางบอกว่ามีลูก ลูกก็เท่ากับเด็กตัวเล็ก ๆ แบบเขารึเปล่านะ ลูกนางจะยอมเล่นกับเขาหรือรึเปล่า ไม่เป็นไรลูกนางไม่เล่นด้วยเขาก็เล่นด้วยตัวเองได้
“โอ้โห ลู่จิวดูส
