“ไม่! ต่อให้ต้องสู้จนตาย ฉันก็ไม่ลงจากรถ”
นาราจับยึดเบาะรถยนต์ไว้แน่น ดวงตากลมโตลุกวาวจ้องมองภาวินเขม็ง บอกให้รู้ว่าเธอไม่ยอมอ่อนข้อให้กับเขาง่ายๆ
“ผมเตือนคุณแล้วนะ นารา”
ภาวินขยับกายเข้าไปใกล้รถยนต์ ก่อนจะคว้าร่างบาง ฉุดกระชากให้ลงจากรถยนต์ แบกขึ้นบ่าท่ามกลางเสียงร้องกรี๊ดของนารา แล้วเดินดุ่มๆ ตรงไปยังบ้านพักที่อยู่ตรงหน้า
ร่างบางถูกโยนอย่างไม่ปราณีปราศรัยลงไปบนเตียงนอนแข็งๆ ที่หาความนุ่มไม่ได้เลย ทำเอานาราถึงกับจุกเสียดไปหลายนาที ก่อนจะกลิ้งตัวลงจากเตียง ยืนเผชิญหน้ากับเจ้าของใบหน้าถมึงทึง
“ออกไป!”
“คุณไม่มีสิทธิ์มาชี้นิ้วสั่งผม” ภาวินเดินเข้าใส่นาราซึ่งหวาดกลัวจนหน้าไร้สีเลือด
“ฉันบอกให้ถอยไป”
นารายังคงตวาดออกคำสั่ง อยากร้องไห้เหลือกำลัง บ้านพักหลังเล็ก ไม่มีพื้นที่ให้เธอหนีภาวินไปได้
ภาวินกระตุกยิ้ม จ้องมองร่างบางเขม็ง ต่อให้มีปีก นาราก็บินหนีเขาไปไม่ได้
“จะหนีไปไหน
