ตอนที่ 3 เรนนี่
1606 Words
"นีราชอบกินเค้กอะไรที่สุด" เรนเอ่ยถามขณะนั่งรอเค้กกับเครื่องดื่ม สายตาจับจ้องที่ดวงหน้างามของนีราที่กำลังดื่มช็อกโกแลตนมสดด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย ถึงแม้ภายนอกจะดูเป็นสาวสวยสะพรั่ง แต่จริงๆ แล้ว เธอยังคงมีความเป็นเด็กไปตามวัย
"นีราชอบเค้กช็อกโกแลตมากที่สุดค่ะ"
"คนที่ชอบเค้กช็อกโกแลตเขาว่ากันว่าจะเป็นคนสดใส ร่าเริง โรแมนติก แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องการการเอาใจใส่ดูแล"
"ใครบอกพี่เรนคะ"
"พี่เคยอ่านเจอในหนังสือ"
"แสดงว่าหนังสือเล่มนี้ดี ตรงเป๊ะเลยค่ะ นีราสดใส นีราร่าเริง ปะป๊าบอกประจำเลย ปะป๊าบอกว่านีราเป็นความสดใสของปะป๊า ปะป๊ารักนีราที่สุด แต่เรื่องโรแมนติกอันนี้ไม่ค่อยแน่ใจ"
"แล้วนีราต้องการคนเอาใจใส่และดูแลไหม"
"นีรามีคนคนนั้นแล้วค่ะ"
"....." เรนมีสีหน้าสลดลง
"คนคนนั้นก็คือปะป๊าของนีราเอง"
"อ๋อ พี่ก็นึกว่า....." เรนยิ้มขึ้นมาได้เมื่อผู้ชายที่นีราหมายถึงคือพ่อของเธอ
"นึกว่าแฟนนีราเหรอคะ นีรายังไม่มีแฟนค่ะ เพื่อนบางคนก็มีแฟนแล้ว บางทีนีราก็อยากมีแฟนเหมือนเพื่อนบ้าง แต่นีราไม่อยากให้เขาตาย"
"ตาย?"
"ค่ะ ปะป๊าบอกใครมาจีบลูกสาวปะป๊า ปะป๊าจะยิงให้ไส้แตกเลย นีราก็เลยไม่มีแฟนดีกว่า"
"ปะป๊าของนีราดุมากเลยเหรอ"
"ถ้ากับลูกๆ ไม่ดุเลยค่ะ ใจดีที่สุด แต่คนอื่นชอบบอกว่าปะป๊าโหด ยิ่งเวลาใครมายุ่งกับลูกสาวยิ่งโหด แต่นีราเข้าใจปะป๊านะคะ ที่ปะป๊าทำไปทุกอย่างก็เพราะเป็นห่วง รักมากก็ต้องห่วงมากหวงมากเป็นธรรมดา แล้วปะป๊าก็บอกว่านีรายังเด็กอยู่ ปะป๊ายังไม่อยากให้มีแฟน"
"นีราก็เชื่อปะป๊า"
"เชื่อสิคะ เพราะปะป๊ารักและหวังดีกับนีราที่สุด แล้วนีราก็ยังเด็กอยู่จริงๆ อย่างที่ปะป๊าบอก"
"นีราคงรักปะป๊ามาก"
"ก็ต้องรักมากสิคะ ไม่ว่านีราอยากได้อะไร ปะป๊าก็ตามใจนีราทุกอย่าง ไม่เคยดุนีราเลยสักครั้ง แล้วไม่ว่าปะป๊าจะให้นีราทำอะไร นีราก็จะตามใจปะป๊าเหมือนกัน"
"ถ้าปะป๊าบอกว่าไม่ให้นีรามีแฟน นีราก็จะไม่มีแฟน พี่เข้าใจถูกไหม"
"ถูกค่ะ"
"เค้กกับเครื่องดื่มเรียบร้อยแล้วค่ะ" เสียงของพนักงานดังขึ้นทำให้บทสนทนาของเรนกับนีราจบลงโดยปริยาย
"พี่ขอเบอร์นีราได้ไหม พี่จะได้โทรไปบอกนีราไงถ้าพี่ซ่อมสร้อยข้อมือเสร็จ" เรนเอ่ยขอเบอร์โทรนีราเมื่อเข้ามานั่งในรถ แต่เธอมีท่าทีลังเล ให้เขาเดาก็คงเป็นเพราะความหวงลูกสาวของพ่อเธอ และพ่อคงบอกว่าไม่ให้เธอให้เบอร์โทรกับผู้ชายคนไหน
"อ๋อ ได้สิคะ" นีรายื่นสมาร์ทโฟนของตนเองให้เรน เขารับมาพิมพ์หมายเลขโทรศัพท์ของตนลงไปแล้วส่งคืนให้เธอ
"นีราขอเซฟชื่อพี่เรนเป็นเรนนี่นะคะ"
"เรนนี่!!"
"ค่ะ เดี๋ยวปะป๊าเห็น"
"โอเคครับ เรนนี่ก็เรนนี่" เรนยอมเป็นเรนนี่ของนีรา เขายอมทุกอย่างเพื่อให้ได้คุยกับเธอ
"นีราดื่มน้ำ" เรนยื่นขวดน้ำให้นีราหลังจากเธอกินเค้กหมดชิ้น
"ขอบคุณค่ะ" นีรารับขวดน้ำพร้อมรอยยิ้มหวาน เธอจะรู้บ้างไหมว่ารอยยิ้มของเธอมีผลต่ออัตราการเต้นหัวใจของผู้ชายคนนี้มากเพียงใด
"อร่อยมากเลยค่ะ แต่ร้านประจำของภิณอร่อยกว่าหน่อยหนึ่ง ไว้ขากลับชวนคุณพ่อไปซื้อดีกว่า ชิ้นนี้ไม่มีใครเอา ภิณขอนะคะ" ภิณส่งเค้กคำสุดท้ายเข้าปากเคี้ยวแก้มตุ้ยด้วยความเอร็ดอร่อย ก่อนจะคว้าเค้กอีกชิ้นที่เหลือไปเปิดกินต่อ
"เห็นตัวเล็กแบบนี้แต่กินเก่งกว่าเพื่อนเลย" โซนมองภิณด้วยสายตาเอ็นดู ในบรรดาผู้หญิงสามคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ภิณกินเก่งที่สุด ฟ้าใสกินไปเพียงชิ้นเดียว นี่รากินไปสองชิ้น ส่วนภิณตอนนี้กำลังกินชิ้นที่สี่อยู่
"คุณพ่อ" พอเห็นคนเป็นพ่อเดินมายังอัฒจันทร์ ภิณก็วิ่งลงไปหาภูทันที
"ทำอะไรกันอยู่ครับ" ภูโอบกอดลูกสาวไว้เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
"กินเค้กค่ะ อร่อยมากเลยค่ะคุณพ่อ"
"สวัสดีครับ" เรน โซน ธันน์ รีบลุกขึ้นยืนยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทุกคน
"นีรามาหาป๊า แล้วสามคนนี้เป็นใคร" เดลเรียกลูกสาวที่อยู่ใกล้กับเรนให้มาหาตนเองอย่างรู้สึกหวงแหน ไม่ชอบใจที่มีผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาใกล้ชิดกับลูกสาวของตน
"ธันน์น้องชายของธาม แล้วก็เรนกับโซนเป็นเพื่อนสนิทของธามค่ะอาเดล" บัวเอ่ยแนะนำ
"พี่บัว แล้วพี่ธามไปไหนครับ" ธันน์เอ่ยถาม
"เตรียมตัวแข่งรถให้ทุกคนดู"
"แฟนพี่บัวจะแข่งรถให้พวกเราดูเหรอคะ" ภิณถามด้วยความตื่นเต้น
"ใช่ ตอนนี้คงกำลังเช็ครถอยู่" บัวตอบ
"น่าตื่นเต้นจังเลยค่ะ พี่เรนไม่ลงแข่งกับแฟนพี่บัวบ้างเหรอคะ" นีรารู้สึกตื่นเต้นเช่นเดียวกัน ก่อนจะหันไปถามเรน อยากเห็นเขาในชุดนักแข่งรถคงเท่น่าดู
"ถ้านีราอยากให้พี่ลงแข่ง พี่แข่งกับไอ้ธามก็ได้นะ ถึงจะรู้ผลตั้งแต่ยังไม่แข่งก็เถอะ" เรนบอกอย่างรู้ผลการแข่งขันล่วงหน้า ไม่มีใครสู้ฝีมือการขับขี่รถมอเตอร์ไซต์ในสนามแข่งของธาม ธีธัชได้
"อยากดูค่ะ คงเท่น่าดู พี่โซนกับพี่ธันน์ก็แข่งด้วยสิคะ"
"เอางั้นเหรอครับนีรา" โซนพูด
"เอางั้นเลยค่ะ"
"เอาก็เอา เพื่อน้องนีรา"
"สู้ๆ กันนะคะพี่ๆ" ภิณส่งเสียงเชียร์เสียงใสตั้งแต่ทุกคนยังไม่ลงสนามแข่ง
"แต่พี่ขอบายนะ พี่ไม่ไหวจริงๆ" ธันน์ปฏิเสธ เพราะเขาเป็นพวกไม่ชอบความเร็วสักเท่าไหร่ ยิ่งเป็นรถมอเตอร์ไซค์คันยักษ์พวกนี้ด้วยแล้ว ยิ่งไม่ใช่ทางของว่าที่คุณหมอในอนาคตอย่างเขา
"ป๊อดอ่ะดิ" ฟ้าใสเอ่ยว่าลอยหน้าลอยตา
"จุ้น" ธันน์ว่า พร้อมจ้องหน้าฟ้าใส ส่งสายตาฟาดฟันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
"เดี๋ยวๆ นี่ไปสนิทสนมกันตอนไหน" เดลถามขึ้นหลังจากนั่งมองนั่งฟังหนุ่มสาวคุยกันมาสักพัก
"ก็ตอนปะป๊าไปดูตัวแฟนพี่บัวไงคะ พี่ๆใจดีเลี้ยงขนมเค้กพวกเราด้วย อร่อยมากๆ เลยค่ะ" นีราบอกหน้าระรื่นซึ่งตรงข้ามกับหน้าตาคนเป็นพ่ออย่างสิ้นเชิง ที่รู้สึกตงิดใจแปลกๆ ที่ลูกสาวดูจะสนิทสนมกับผู้ชายสามคนนี้เร็วเกินไป
"นีราจะสนิทกับทุกคนเพราะเขามีขนมให้นีรากินไม่ได้นะครับ" เดลบอกลูกสาว
"ได้สิคะถ้าขนมอร่อย แล้วพี่ๆ เขาก็เป็นเพื่อนสนิทกับน้องชายของแฟนพี่บัว ไว้ใจได้ค่ะ" นีราพูดด้วยความมั่นอกมั่นใจในความคิดตัวเอง
"แล้วมีใครมาจีบนีราหรือเปล่า" เดลถามออกไปตรงๆ พลางมองหน้าสามหนุ่มอย่างไม่ไว้วางใจ
"นีราไม่ให้ใครจีบหรอกค่ะ นีรากลัวปะป๊าไปยิงเขาไส้แตกตาย"
"ดีมาก นีรามานั่งกับป๊าดีกว่า" นีราเดินมานั่งข้างคนเป็นพ่ออย่างว่าง่าย
"พวกผมขอไปเตรียมตัวก่อนนะครับ" โซนบอก ก่อนจะพากันไปเตรียมตัว
"เกือบโดนยิงไส้แตกตายแล้วไหมมึง" โซนเอ่ยขึ้นระหว่างที่เดินไปยังจุดเตรียมตัว
"กูจะโดนยิงเรื่องอะไร" เรนถาม
"มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงคิดยังไงกับนีรา"
"นีราพึ่งจะสิบห้า มึงจะให้กูคิดอะไรกับเด็กงั้นเหรอวะ"
"มึงอ่ะคิด ยอมรับกับกูมา"
"มาทำอะไรกัน" ธามเอ่ยถามเสียงเรียบเมื่อเพื่อนทั้งสองคนกับน้องชายเข้ามายังห้องแต่งตัว
"กูสองคนจะลงสนามด้วย นีราของไอ้เรนรอเชียร์อยู่"
"ของกูเชี้ยไร"
"มึงไม่ต้องมาปฏิเสธ ทางที่ดีมึงยอมรับมาว่ามึงชอบนีรา"
"เออ กูชอบ" เรนยอมรับจนได้
"ใครคือนีรา" ธามถาม
"น้องสาวของบัว ไอ้เรนมันตกหลุมรักเด็กอายุสิบห้า แต่ท่าทางพ่อจะหวงลูกสาวมากวะ"
"ลูกสาวอาเดล" ชื่อของเดลเข้ามาอยู่ในหัวของธามทันที เพราะในผู้ชายสามคนเดลเป็นคนที่หวงบัวจนออกหน้าออกตาที่สุด
"เออใช่ แล้วมึงรู้ได้ไงวะ" โซนถาม
"ขนาดบัวเป็นหลานสาวยังหวง แล้วถ้าเป็นลูกสาวจะหวงขนาดไหน จะลงสนามก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ทุกคนรออยู่" ธามบอกแล้วเดินออกจากห้องแต่งตัว
"พี่เรนเตรียมเสื้อเกาะกันกระสุนไว้ได้เลยถ้าจะจริงจังกับนีรา ผมออกไปรอข้างนอกนะครับ" ธันน์บอกก่อนจะตามพี่ชายไป
ตอนนี้นีรายังเด็ก คนเป็นพ่อย่อมหวงแหนเป็นธรรมดา เมื่อนีราเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ถึงเวลานั้นพ่อของเธอก็คงจะเปิดใจยอมรับผู้ชายที่จะเข้ามาเป็นคู่ครองของลูกสาว ทางเดียวที่ทำได้ตอนนี้ก็คือต้องรอเวลาที่เหมาะสม เรนคิดเช่นนั้นก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วไปเตรียมตัวแข่งรถให้ว่าที่พ่อตาในอนาคตรับชม
- Writer
