You're my sweetie. สุดที่รักของฉันคนเดียว

ตอนที่ 2 แรกพบสบตา

เดลกับนีรามาถึงบ้านแทนไทแต่เช้าโดยภูกับภิณไปรับที่สนามบิน ก่อนจะพากันไปที่สนามแข่งรถเพื่อดูตัวนักแข่งรถที่หลานสาวสุดที่รักจูบด้วย

เดล ภู สายฟ้า แบม เพื่อนรักของอาชิกับชะเอม มาที่สนามแข่งรถกันอย่างพร้อมหน้า ต่างอยากมาเห็นหน้าแฟนหนุ่มของบัว มีเพียงเดลเท่านั้นที่ยังหัวฟัดหัวเหวี่ยงตั้งแง่ไม่ยอมรับท่าเดียว ส่วนเด็กๆ ที่ติดตามพ่อแม่มาอย่างฟ้าใส นีรา และภิณ พากันออกไปเดินเล่นสำรวจสนามแข่งรถ โดยการนำพาของฟ้าใสผู้ซึ่งเคยมาสนามแข่งรถแห่งนี้แล้ว

"เด็กที่ไหนวะ" โซน แดนเทพเอ่ยถาม เมื่อเรน รัฐศาสตร์ ผู้ทำหน้าที่ขับรถแล่นเข้ามายังที่จอดรถของสนามแข่งรถ หญิงสาวสองคนซึ่งไม่คุ้นหน้ากำลังเดินหยอกล้อกันผ่านหน้ารถไป

"กูก็มาพร้อมมึง แล้วกูจะรู้ไหม" เรนว่าสายตาก็พลันมองตามร่างเล็กของสองสาวน้อย และรู้สึกสะดุดตากับหญิงสาวที่ตัวสูงเพรียวกว่าอีกคน แม้จะเห็นเพียงเสี้ยวหน้าก็ตาม

"นั่นฟ้าใสนี่ครับพี่เรน พี่โซน" สายตาของธันน์ ธีภพ น้องชายของเจ้าของสนามแข่งรถแห่งนี้มองไปยังร่างเล็กของฟ้าใสที่อยู่บนอัฒจันทร์สำหรับผู้เข้าชมการแข่งขันพลางโบกไม้โบกมือมาให้สองสาวน้อยอย่างคนที่รู้จักมันคุ้นกันเป็นอย่างดี

"ฟ้าใสคงมากับบัว" เรนพูด ก่อนที่ทุกคนจะเปิดประตูลงจากรถ

"พี่เรน พี่โซน" ฟ้าใสร้องเรียกเรนกับโซนเสียงดังลั่นทันทีที่หันมาเห็นทั้งสามคนออกมาจากรถยนต์คันหรูอย่าง Audi A5 สีแดงเพลิงของเรน แต่ไม่ยอมทักทายธันน์ มิหนำซ้ำยังเบ้ปากใส่ด้วยไม่ค่อยกินเส้นกัน

ทั้งสามคนเดินไปหาฟ้าใสตามเสียงเรียก เด็กหญิงที่ตัวเล็กที่สุดยืนเกาะแขนของฟ้าใสแล้วแอบอยู่ด้านหลังโผล่เพียงใบหน้าหวานจิ้มลิ้มมาเท่านั้น เรนมองหาหญิงสาวที่น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับฟ้าใสที่เดินมาพร้อมเด็กผู้หญิงคนนี้ แต่ก็ไม่พบเธอ

"ภิณไม่ต้องกลัว พี่หน้าหล่อสองคนนี้เขาเป็นเพื่อนแฟนพี่บัวชื่อพี่เรนกับพี่โซน ส่วนอีกคนที่หน้าตางั้นๆ ชื่อธันน์เป็นน้องชายของแฟนพี่บัว" ฟ้าใสบอกกับภิณ แต่ก็อดค่อนแคะธันน์ไม่ได้ ธันน์ถลึงตาใส่แต่ฟ้าใสก็ทำเป็นลอยหน้าลอยตา ก่อนจะแนะนำภิณให้ทุกคนรู้จัก

"สวัสดีค่ะ ภิณค่ะเป็นน้องของพี่ฟ้าใสกับพี่บัว แล้วก็พี่นีราด้วย" ภิณเดินออกมาจากด้านหลังของฟ้าใส เอ่ยแนะนำตัวเสียงใสพร้อมกับรอยยิ้มสดใส

"ไหนล่ะครับนีรา พี่เห็นน้องฟ้าใสกับน้องภิณยืนกันแค่สองคน" โซนถาม

"อ้าว นีราหายไปไหนแล้ว" ฟ้าใสมองไปรอบๆ ตัว

"นีราอยู่นี่" เสียงเล็กๆ ของนีราดังขึ้น ทุกคนหันมองหาตามเสียง ก่อนจะพบเจ้าของเสียงนั้นอยู่ด้านล่างของอัฒจันทร์

"นีราลงไปทำอะไรตรงนั้น" ฟ้าใสถาม

"สร้อยข้อมือของนีรามันขาดแล้วหล่นลงมา ...อึ๊บๆ" นีราตอบก่อนจะพยายามปีนขึ้นมาไม่ยอมเดินไปตรงบันไดทางขึ้นของอัฒจันทร์

"พี่ช่วย" เรนยื่นมือไปช่วยดึงนีราขึ้นมา

"ขอบคุณค่ะ" พอขึ้นมาได้นีราก็ยิ้มหวานให้กับคนที่ช่วยดึงเธอขึ้นมา และเอ่ยคำขอบคุณ โดยหารู้ไม่ว่ารอยยิ้มของเธอกำลังทำให้หัวใจของเรนแทบจะหยุดเต้น ก่อนจะเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ

เรนมองใบหน้าของสาวน้อยที่เริ่มเป็นสาวเต็มตัว เขาสะดุดหูตั้งแต่ได้ยินชื่อของเธอ ใบหน้าสวยที่ไม่ได้ดูสวยหวานแต่งดงามตรึงตาตรึงใจที่ดั่งสวรรค์เสกปั้น แล้วยังจะรอยยิ้มนั้นอีก ทำไมถึงเป็นรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นอย่างบ้าคลั่งถึงเพียงนี้ เขาไม่อยากจะละสายตาไปจากดวงหน้างามเลย

"จะปล่อยมือนีราได้ยังคะ" เสียงใสๆ ของนีราทำให้เรนหลุดออกจากภวังค์ รีบปล่อยมือเล็กนุ่มนิ่มนั้นอย่างนึกเสียดาย

"เจอไหมคะพี่นีรา" ภิณเอ่ยถาม

"เจอ แต่มันขาดจนเป็นแบบนี้เลย" นีราชูสร้อยข้อมือที่ขาดออกเป็นสองท่อนอย่างนึกเสียดาย เพราะความไม่ระวังจึงทำให้มันขาด

"พี่เอาไปซ่อมให้ไหม" ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เรนเสนอตัว แต่ที่รู้คือเขาไม่อาจละสายตาไปจากดวงหน้างามของผู้หญิงคนนี้ได้เลย แววตาของเธอสุขสกาวส่องแสงเป็นประกายสดใส เช่นเดียวกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

"พี่ซ่อมได้ด้วยเหรอคะ"

"ได้สิ ถึงมันจะไม่เหมือนเดิมร้อยเปอร์เซนต์ แต่มันต้องกลับมาใส่ได้อีกแน่"

"งั้นก็ได้ค่ะ ฝากด้วยนะคะพี่....." นีราส่งยิ้มหวาน เธอได้ยินคำพูดแนะนำตัวแต่ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร

"พี่เรนครับ"

"ค่ะพี่เรน นีราฝากด้วยนะคะ เส้นนี้เป็นเส้นโปรดของนีราด้วย ปาป๊าพึ่งซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดตอนนีราอายุสิบห้านี่เอง" นีราวางสร้อยข้อมือที่ขาดนั้นบนมือของเรนที่ยื่นแบมาตรงหน้าเธอ

"นีราอายุสิบห้าเองเหรอ" เรนถามด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อพลางเอาสร้อยข้อมือของนีราใส่กระเป๋าเสื้อของตนเองไว้

"นีราหน้าแก่เหรอคะ พี่เรนถึงถามแบบนี้"

"ไม่ใช่ พี่ไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่ด้วยความสูงพี่ก็เลยคิดว่านีราน่าจะอายุน้อยกว่าฟ้าใสประมาณปีเดียว หรืออาจจะเท่ากัน" เรนพูดไปตามความจริงเพราะนีราจัดเป็นผู้หญิงที่สูง สูงพอๆ กับบัว และสูงกว่าฟ้าใสด้วยซ้ำไปทั้งที่อายุสิบห้าปีเท่านั้น นั่นเป็นเพราะทั้งเดลและเอวาเป็นคนสูงยาว แต่ฟ้าใสจะตัวเล็กเหมือนแบม

"ดันมีพี่สาวเป็นคนแคระไง ฮ่าๆ" ธันน์ว่าพลางหัวเราะลั่น

"ไอ้ธันน์!" ฟ้าใสถลึงตาใส่ด้วยความไม่พอใจ

"อย่าพึ่งทะเลาะกัน แล้วทำไมฟ้าใสกับน้องๆ ถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วบัวล่ะ" โซนห้ามทัพของคู่กัด ก่อนจะเอ่ยถามหาพี่สาวของทุกคน ใจก็คิดว่าบ้านนี้ลูกหลานสวยทุกคนเลย

"อยู่นู่นค่ะ คุณพ่อ คุณแม่ของฟ้าใส คุณพ่อของภิณ และปะป๊าของนีรากำลังดูตัวแฟนพี่บัวกันอยู่ค่ะ" ฟ้าใสชี้ไปทางออฟฟิศของสนามแข่งรถ

"ดูตัว!" โซน เรน ธันน์ พูดออกมาพร้อมกัน ก่อนจะมีสีหน้าวิตกกังวลราวกับว่าธามกำลังตกอยู่ในสถานการณ์คอขาดบาดตายด้วยรู้กิตติศัพท์มาจากปากของฟ้าใสเรื่องความหวงลูกหวงหลานของคนบ้านนี้

"ทำไมพี่ๆ ต้องทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ คุณพ่อ ลุงเดล ลุงสายฟ้าไม่ฆ่าแฟนพี่บัวหรอกค่ะ" ภิณพูดเมื่อรู้สึกได้ว่าทุกคนกำลังกลัวว่าบรรดาพ่อๆ ของพวกตนจะฆ่าแฟนหนุ่มของพี่สาว

"นั่นสิ ไอ้ธามมันคงไม่ตายหรอก แค่ได้เจอญาติๆ ของบัวเอง" โซนพูดให้ทุกคนสบายใจ แต่สีหน้าของเขาไม่ได้สบายใจตามที่พูดเลย

"พี่ว่าทุกคนไปกินเค้กรอผู้ใหญ่เขาคุยกันดีกว่า" เรนเอ่ยขึ้น

"มีร้านเค้กด้วยเหรอคะ ตอนเข้ามานีราไม่เห็นเห็น" นีราพูดด้วยความกระตือรือร้นเมื่อได้ยินคำว่าเค้ก เช่นเดียวกับภิณที่หูผึ่งขึ้นมาทันที ตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้ยินว่ามีขนมให้กิน ด้วยเป็นของโปรดของทั้งสองสาว

"ต้องขับรถออกไป ห่างจากสนามห้าร้อยเมตรมีร้านเค้กอร่อยมาก" เรนบอก

"แต่ถ้าคุณพ่อกับคุณลุงออกมาไม่เจอพวกเรา คุณพ่อกับคุณลุงจะเป็นห่วงนะคะ" ภิณพูด

"งั้นพี่ออกไปซื้อมาให้ นีราไปกับพี่ไหม ให้ทุกคนรออยู่ที่นี่ ไปไม่นานหรอก" เรนเอ่ยชวน ด้วยอยากพูดคุยทำความรู้จักนีราให้มากขึ้น

"ไปค่ะ" นีราตอบกลับไปโดยไม่ต้องคิด เรนยิ้มพอใจอย่างวางมาด แต่ลึกๆ แล้วดีใจจนแทบกระโดดตัวลอย