เอรินทร์กะพริบตาปริบ ๆ พยายามทบทวนว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอจำได้ว่าอาหมอรุกเร้าไม่ยอมปล่อย สายตาของเขาไม่เหมือนกับที่เธอจำได้ มันไม่ได้อบอุ่นหรือเอ็นดูกันอย่างที่เคย ทว่าร้อนแรงและพร้อมจะเผาผลาญทุกอย่างให้มอดไหม้เป็นจุณ
หลังจากหลุดปากโกหกไปว่ามีคนรัก อาหมอก็นิ่งไปพักใหญ่ ก่อนจะเปลี่ยนใจฉุดเธอขึ้นยืนและลากไปที่ห้องนอนแขกที่อยู่ชั้นล่าง เขาทิ้งเธอไว้ในห้องโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำ นั่นทำให้เอรินทร์ตระหนักได้ว่าเธอได้ทำให้อีกฝ่ายโกรธจริงจังเสียแล้ว
“อาหมอควรดีใจที่ได้เป็นอิสระไม่ใช่เหรอ” เธอไม่เข้าใจจริง ๆ
หลังจากพลิกตัวไปมาอยู่หลายรอบจนนาฬิกาบอกว่าเลยแปดโมงเช้า เอรินทร์จึงยอมลุกออกจากเตียง เตรียมเผชิญหน้ากับคู่หมั้นที่เกือบจะข้ามขั้นไปเป็นอะไรที่มากกว่านั้นเมื่อคืนที่ผ่านมา
“ตื่นแล้วเหรอ?” อาหมอกำลังรื้อถุงผ้า เดาว่าคงเพิ่งจะกลับมาจากการซื้อของสำหรับทำมื้อเช้าอย่างง่าย
“รินทร์อยาก
