กำราบรักคุณหนูเอาแต่ใจ

บทที่ 2 พูดคุย

"ผมกับแม่ของน้องริต้าหย่ากันแล้วครับ" ชายหนุ่มเลยหันไปตอบบรรดาผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ด้วย

"คุณต้องดูแลเอาใจใส่น้องริต้าอีกสักนิดนะคะ ครูกลัวว่ามันจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ระยะยาวได้"

"ครับๆผมจะรีบแก้ไขให้ได้ ผมขอโทษแทนลูกสาวผมด้วยนะครับ" เรื่องจบลงแล้วแม้สาวน้อยจะไม่ได้พูดขอโทษออกมาก็ตาม แต่ทุกคนก็พร้อมใจกันไม่เอาเรื่อง แต่ถ้าเกิดมีเรื่องต่อไปอีกก็คงไม่แน่ วันนี้คุณครูให้เด็กทั้งสองกลับบ้านก่อนเวลาเพราะคิดว่าเวลาน่าจะช่วยอะไรได้บ้างไม่มากก็น้อย

"ฮืออ ฮึกๆ ทำไมริต้าไม่มีแม่เหมือนคนอื่นล่ะคะ คุณแม่ของริต้าไปไหน ฮึกๆ" สาวน้อยเหมือนถูกกระตุ้นปมในใจของตนให้เจ็บปวด

"โอ๋ๆอย่าไปนึกถึงเรื่องนี้เลยนะครับ พ่อจะพยายามมีเวลาให้หนูมากขึ้นดีไหมลูก"

"ฮึบ จริงนะคะ คุณพ่อต้องสัญญากับริต้าด้วยค่ะ ริต้าอยากเล่นกับคุณพ่อทุกวันเลยค่ะ บางทีคุณปู่คุณย่าก็วิ่งตามริต้าไม่ทัน ไม่สนุกเลยค่ะ" สาวน้อยแอบบ่นเบาๆ

"สัญญาครับ วันนี้พ่อว่างพ่อจะอยู่กับหนูทั้งวันเลยดีไหมครับ เราเล่นอะไรกันดีครับ"

"จริงเหรอคะ"

"จริงสิครับ "

"เย้ๆ วิ่งไล่จับกันดีกว่าค่ะ" พอผู้เป็นพ่อจะอยู่เล่นด้วยสาวน้อยเริ่มพอจะยิ้มออกได้บ้าง

"ปัญหาจบแล้วเราจะไปอยู่ไหนละเนี่ย ไปอยู่ที่ทำงานกับน้าจินไหมคะ ลุงๆป้าๆคิดถึงกันแย่แล้วมั้ง" สาวน้อยพยักหน้าหงึกๆ ตื่นเต้นที่จะได้ไปเจอเพื่อนร่วมงานของหญิงสาว เพราะบรรดาลุงๆป้าต่างหลงใหลเด็กคนนี้หัวปักหัวปรำอยากจะเล่นด้วย

"น้องจีนนน มาหาป้าแหวนหน่อยค่ะ"

"มาหาลุงเอ๋ดีกว่าครับ ลุงมีขนมให้กินน้า" บรรดาลุงๆป้าๆรีบหาของมาหลอกล่อ

"ไปหาทุกคนเลยค่าา สาวน้อยเดินสายเยี่ยมเยียนคนที่ทำงานของน้าสาว สาวน้อยได้ขนมติดไม้ติดมือมาเพียบ หญิงสาวเป็นบรรณาธิการ ชื่อดังของสำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง เธอได้เงินเดือนมากพอที่จะเลี้ยงดูสาวน้อยได้อย่างสบายๆจนเติบโตเป็นผู้ใหญ่

"หอบอะไรมาเยอะแยะเลยคะ"

"ขนมค่ะ ป้าๆกับลุงๆแบ่งมาให้จีนค่ะ"

"ได้ขอบคุณหรือป่าวคะ"

"ขอบคุณค่ะ แบบนี้เลยค่ะ" สาวน้อยวางขนมลงบนโต๊ะจากนั้นก็ยกมือไหว้เป็นตัวอย่างให้หญิงสาวดู การไหว้ของสาวน้อยนอบน้อมมาก

"เก่งมากค่ะ ไหว้สวยมากเลยนะคะ มาให้น้ากอดหน่อยเร็ว"

"แผลยังเจ็บอยู่ไหมลูก" หญิงสาวถามออกไปด้วยความเป็นห่วง

"ไม่แล้วค่ะ น้าจินเป่าทุกวันจีนก็เลยหายเร็วเลยค่ะ" สาวน้อยฉีกยิ้มกว้างเธอรู้ดีว่าคนเป็นน้าเป็นห่วงแค่ไหน

"แหม่ๆปากหวานเสียจริงนะลูก" หญิงสาวกอดหลานสาวตัวกลม เธอรักของเธอนี่หน่า

"คุณปู่คุณย่าขาา ริต้าให้ทายว่าวันนี้ใครจะมาเล่นเป็นเพื่อนกับริต้าค่ะ"

"ใครกันละลูก หนูได้เพื่อนใหม่จากที่โรงเรียนแล้วเหรอจ้ะ"

"ไม่ใช่ค่ะ คุณพ่อมาเล่นกับริต้าค่าา"

"จริงเหรอลูก ไหนๆตาวินอยู่ไหน" คนเป็นแม่แทบจะไม่เชื่อหู

"กำลังเดินเข้ามาค่ะ ริต้าดีใจมากๆเลยมาบอกคุณปู่คุณย่าก่อนค่ะ"

"วินลูก ทำไมวันนี้มีเวลาว่างมาเล่นกับริต้าละ”

"เรื่องมันยาวครับแม่ วันนี้ผมพักกะจะอยู่กับลูกให้เต็มที่เลยครับ" เมื่อผู้เป็นย่าได้ยินดังนั้นก็รู้สึกมีความสุขมาก เธอยังรู้สึกขนาดนี้แล้วหลานสาวจะขนาดไหนกัน ลูกชายและหลานสาวเล่นสนุกกันทั้งวัน เธอจึงทำอาหารแสนอร่อยให้สองพ่อลูกได้ทาน

"นานแล้วนะลูกที่เราไม่ได้มานั่งทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันอย่างนี้น่ะ"

"ครับ ก็พอๆกับอายุของริต้าแหละครับ"

"วินน แม่ขอโทษนะลูก"

"แม่จะขอโทษทำไมละครับ เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว"

"เฮ้อ ผิดที่แม่จริงๆ"

"ชั่งเถอะครับ ริต้าอยากทานอะไรครับ ปลาไหมครับพ่อตักให้ทาน"

"ได้ค่ะ คุณพ่อตักอะไรให้ริต้าก็จะทานให้หมดเลยค่ะ"

"ได้เลยครับ งั้นผัดผักด้วยนะลูก"

"อะ เอ่อ ไม่ทานผักได้ไหมคะคุณพ่อ" สาวน้อยทำตาปริบๆอ้อนวอน

"ไม่ได้ครับ ไหนว่าจะทานทุกอย่างเลยไงครับ พ่อเสียใจนะเนี่ยถ้าตักให้แล้วลูกไม่ยอมทานเลย" ชายหนุ่มทำหน้าเศร้า

"กะ ก็..งั้นทานก็ได้ค่ะคุณพ่อ อย่าเสียใจเลยนะคะ ริต้าจะทานค่ะถึงแม้ริต้าจะไม่ชอบก็เถอะค่ะ" สาวน้อยกล้ำกลืนทานผัดผักลงไปคำใหญ่ๆ สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากชัดเจน เรียกรอยยิ้มให้คนเป็นพ่อได้อย่างดี ผักมีประโยชน์แม้จะต้องฝืนใจลูกแต่มันก็เป็นสิ่งที่ควรทำ

"ว่าไงครับ" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นชายหนุ่มจึงหยิบขึ้นมากดรับสายทันที

"คุณวินครับ มีงานด่วนเข้ามาขอให้คุณวินเข้ามาบริษัทหน่อยได้ไหมครับ"

"เอ่อ.." สาวน้อยได้ยินเสียงโทรศัพท์ของคนเป็นพ่อดังขึ้นก็รับรู้ได้ทันทีว่าต้องไปทำงานอีกแล้ว สาวน้อยหน้าหงิกงอทันที

"ครับๆ เดี๋ยวผมไป"

"คุณพ่อออ" สาวน้อยเรียกผู้เป็นพ่อเสียงอ่อน เพื่อหวังให้เขาอยู่ต่ออีกสักพัก

"พ่อขอโทษนะครับ มีงานด่วนเข้ามาจริงๆ ผมขอตัวก่อนนะครับแม่" ประโยคหลังชายหนุ่มหันไปบอกคนเป็นแม่

"ไปเถอะๆ แม่ดูหลานให้เองลูก" ชายหนุ่มเดินออกไปจากห้องอาหารแล้วขับรถออกไปทันที

"ฮือออ คุณพ่อใจร้าย คุณพ่อไม่อยู่กับริต้านานๆบ้างเลยค่ะคุณย่า" คนเป็นปู่และย่ารีบเข้าปลอบโยนหลานสาวทันที

"พ่อเขามีงานสำคัญนะลูก ว่างๆเดี๋ยวพ่อเขาก็มาเล่นกับริต้านะคะนะเชื่อย่านะลูก"

"ว่าไงครับ ไหนที่ว่างานด่วน" ชายหนุ่มนั่งลงที่ประจำของตน

"มีสำนักพิมพ์นึงเขาจะขอเข้าสัมภาษณ์คุณวินครับ" เลขาหนุ่มชี้แจง

"เรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัวครับ ผมสะดวกแต่เรื่องงาน"

"คะ คือ อาจจะมีปนๆเรื่องส่วนตัวนิดหน่อยครับ"

"ลองเข้ามาคุยก่อนครับผมถึงจะตัดสินใจว่าจะให้สัมภาษณ์ต่อไหม"

"ได้ครับได้ รอสักครู่นะครับ"

"เชิญคุณจินเข้ามาด้านในเลยครับ"

"สวัสดีค่ะ พบกันอีกแล้วนะคะ"

"อ้าว คุณนี่เอง เชิญนั่งก่อนครับ" ผู้หญิงตรงหน้ารับรู้เรื่องส่วนตัวเขาไปมากพอสมควรแล้ว เธออยากจะถามอะไรอีกนะ

"ดิฉันจินนะคะเป็นบรรณาธิการ วันนี้ต้องมาสัมภาษณ์คุณวินเองเพราะลูกน้องไม่อยู่ค่ะ อ่อ อีกเรื่อง"

"ก๊อกๆ" เสียงเคาะประตูดังขึ้นหยิงสาวรู้ได้ทันทีว่าเป็นคนที่เธอรอ

"มาพอดีค่ะ ดิฉันขอพาหลานสาวมาทำงานด้วยนะคะ พอดีไม่มีคนเลี้ยง ว่าแต่ลูกสาวของคุณละคะ"

"อยู่ที่บ้านน่ะครับ มีคุณปู่คุณย่าช่วยดู"

"ดีจังเลยค่ะมีญาติๆช่วยดูแล"

"แล้วพ่อกับแม่ของคุณจินละครับไม่ได้ดูแลหลานให้เหรอครับ"

"ท่านเสียตั้งนานแล้วค่ะ พอยัยจีนเปิดเทอมฉันก็เลยบอกเลิกจ้างพี่เลี้ยงเขา วันนี้เกิดปัญหาจินเลยต้องพามาทำงานด้วย คุณจะสะดวกไหมคะ"

"คะ ครับ" แม้ในใจจะคิดเสมอว่าเด็กนั้นซนหนักทุกคน แต่ก็คิดว่าผู้หญิงตรงหน้าน่าจะเอาหลานของตนเองอยู่หมัดพอตัว

การสัมภาษณ์ดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง หนูน้อยที่มากับน้าสาวก็ไม่ได้ร้องไห้งอแงจะออกไปเล่นที่ไหนเลย กลับกันสาวน้อยกับนั่งอ่านหนังสือนิทานที่มีรูปภาพสีสันสวยงามอย่างมีความสุขเงียบๆคนเดียว

"หลานคุณไม่ดื้อเลยนะครับ" ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะต้องชมสาวน้อยคนนี้

"ค่ะ แกออกจะเรียบร้อยเหมือนพี่สาวของฉันน่ะค่ะ ให้รอก็รอได้"

"เก่งจังครับ ถ้าเป็นลูกของผมคงจะปรี๊ดแตกไปแล้วละครับ ถ้าให้รออะไรนานๆแบบนี้"

"คุณก็เวอร์ไปหรือเปล่าคะ" หญิงสาวแทบไม่เชื่อหูเด็กอะไรจะแสบขนาดนั้น

"ไม่หรอกครับ ผมผิดเองที่ไม่ค่อยมีเวลาให้แก คุณปู่คุณย่าแกเลยอยากชดเชยให้ด้วยการตามใจทุกอย่าง แล้วแกก็เริ่มติดเป็นนิสัยแล้วน่ะครับ"

"ฉันเชื่อว่ายังไม่สายเกินแก้นะคะ แกยังเด็กยังหัดใหม่ได้เสมอ ไม่เหมือนไม้แก่อย่างพวกเราหรอกค่ะ"

"แก่อะไรกันครับ ผมว่าพวกเรายังไม่แกนะครับ"

"ฮ่าๆ มันเป็นคำเปรียบเทียบค่ะ"

"อ้าวหรอครับ หน้าแตกเลย" ชายหนุ่มรู้สึกว่าการพูดคุยกับผู้หญิงตรงหน้านั้นไม่มีความกดดันอะไรเลยสักนิด แถมเธอยังชวนเขาไปประเด็นนู้นประเด็นนี่ได้อย่างเหลือเชื่อ จนบางทีเขาก็เผลอพูดในสิ่งที่เคยบอกกับเลขาว่าจะไม่พูดอย่างเช่นเรื่องส่วนตัว

"คุณคุยสนุกดีนะครับ" ชายหนุ่มเอ่ยชม

"จริงเหรอคะ เมื่อก่อนฉันก็ไม่ค่อยพูดหรอกค่ะ แต่พอมีหลานเลยต้องพูดมากหน่อยเลยกลายเป็นคนพูดมากไปเลยค่ะ จริงไหมคะน้องจีน"

"จริงที่สุดเลยค่ะ ถ้าน้าจินไม่คุยด้วยจีนว่าจีนต้องเหงามากๆเลย" สาวน้อยเอ่ยสมทบ

"ฮ่าๆ ชั่งพูดนะเราน่ะ" ความสัมพันธ์ของทั้งสองมองแปบเดียวก็รู้แล้วว่าแค่มองตาก็รู้ใจ เธอน่าทึ่งจริงๆ

"ฉันได้ข้อมูลที่ต้องการแล้วยังไงวันนี้ขอตัวก่อนนะคะ"

"ไปทานอาหารเย็นด้วยกันสักมื้อดีไหมครับ"

"อะ เอ่อ จะดีเหรอคะ แล้วน้องริต้าละคะ คุณกลับไปทานข้าวกับแกจะดีกว่านะคะ ป่านนี้คงรอคุณกลับไปแย่แล้ว"

"งั้นเอางี้ครับ เราไปเจอกันที่ร้านเลยดีกว่า ผมขอกลับไปรับริต้าก่อนครับ"

"เอางั้นก็ได้ค่ะ เจอกันที่ร้านเลยนะคะ" ชายหนุ่มบอกพิกัดสถานที่เสร็จแล้วต่างฝ่ายก็ต่างแยกย้ายกันไปที่จุดนัดหมาย

"เราจะไปไหนเหรอคะน้าจิน" สาวน้อยถามออกไปด้วยความสงสัย

"ไปทานข้าวฟรีกันค่ะ ฮ่าๆ ตามน้ามาเร็วค่ะ" สาวน้อยขึ้นไปนั่งเบาะข้างคนขับ หญิงสาวคาดเข็มขัดนิรภัยให้หลานสาวจากนั้นก็ขับตรงไปยังที่นัดหมายทันที