หัวหน้าผู้ฝึกสอนเอ่ยเสียงสั่นๆ เขาไม่เข้าใจว่า แค่นางแบบคนหนึ่งขอถอนตัว ทำไมเจ้านายหนุ่มถึงได้เดือดดาลผิดปรกติ
เดียโก้กำลังจะคลุ้มคลั่ง เขาโมโหจนแทบอยากจะฆ่าคนตาย ยัยเด็กบ้านั่นนึกอยากจะไปก็ไป ไม่เคยเอ่ยปากบอก ทั้งๆ ที่นอนกกกอดกันมาทั้งคืน เพราะอะไร?!! ทำไมถึงทำแบบนั้น...กูอยากจะบ้า!! ชายหนุ่มอยากจะฟาดงวงฟาดงา อาละวาดให้รู้ดำรู้แดง แต่ทุกคนที่นั่งหน้าซีดอยู่ตรงหน้านี่ ไม่มีใครรู้เรื่องสักคน อาละวาดไปก็เท่านั้น ไม่สามารถเหนี่ยวรั้งยัยเด็กบ้านั่นไว้ได้อีกแล้ว เมื่อเจ้าหล่อนหอบผ้าหนีไปไกล ป่านนี้อาจจะกำลังอยู่บนท้องฟ้า เดินทางกลับบ้านของตัวเองเสียล่ะมั่ง...
ชายหนุ่มถอนลมหายใจพรวดๆ เขาผุดลุกขึ้นยืนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“เอาล่ะ...ช่างเถอะ!! เชิญพวกคุณทำงานต่อได้ เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง”
เดียโก้ข่มใจลง เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ หมุนตัวเดินหนีไปเพื่อจัดการกับยัยตัวแสบ หน็อยๆ คิดจะล้วงคอพญาราชสีห์
