“ดอม...อ๊า!” รสิกาแอ่นร่างเมื่อเขาก้มต่ำลงไปที่รอยบุ๋มระหว่างไหปลาร้า ดอมมินิคขบผิวของเธอด้วยฟันของเขา หญิงสาวเจ็บปวดหากก็ตอบโต้กลับไปไม่ได้
ดอมมินิคเหมือนคนบ้าคลั่ง เขาไม่ยอมหยุดยั้งตัวเองที่จะทำให้หญิงสาวเจ็บจนต้องเปิดปากออกมาในที่สุด แต่เธอก็ยังใจแข็ง เขาเสียอีกที่ยิ่งออกแรงก็ยิ่งรู้สึกถึงความบีบคั้นที่ทำให้เขาตื่นตัว
ยิ่งกระทำรุนแรงกับเรือนร่างนุ่มนิ่มที่เสียดสีอยู่กับกายแกร่งเบื้องล่างมากเท่าไหร่เขาก็ลืมไปว่ามันก็ยิ่งกระตุ้นกำหนัดที่ซ่อนอยู่ภายในให้สำแดงตัวออกมามากเท่านั้น ยิ่งบดเบียดเขาก็เริ่มควบคุมการเสียดทานนั้นได้ยากลำบากขึ้นทุกที
ดอมมินิคพยายามเตือนตัวเองไม่ให้เสียศูนย์ไปกับธรรมชาติที่เริ่มเรียกร้อง รสิกาก็เป็นแค่ผู้หญิงไร้ค่า อาจจะเคยผ่านมือผู้ชายมามากต่อมากไม่เว้นแม้แต่พ่อของเขา
“ดอม...อื้อ” รสิกาออกกำลังจนเธอหมดแรงไปเสียดื้อ ๆ ร่างกายเปลือยเปล่าของเธอกำลังถูกจอมซาตานคุกคา
