รสิการ้องขอ เธอบิดตัวด้วยความรวดร้าวที่กำลังทวีมากขึ้นทุกขณะตรงแก่นกายสาว แต่เขาจะหยุดมันได้อย่างไรเพราะเมื่อรู้สึกตัวอีกครั้งดอมมินิคก็ดันความเป็นเขาเข้าไปจนสนิทแนบแน่นกับตัวเธอ
“โรส...อยู่นิ่ง ๆ ...คุณต้องอยู่นิ่ง ๆ” เขากระซิบบอก ไม่ใช่คำสั่งแต่เหมือนชายหนุ่มอยากปลอบประโลมด้วยสำนึกบางอย่างกำลังจู่โจมเขา ดอมมินิครู้สึกผิดตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้ครอบครองพรหมจรรย์ของหญิงสาว และยังคงตั้งคำถามกับตัวเองไม่หยุดหย่อนว่าทำไมเขาต้องกลายเป็นเจ้าของความผุดผ่องของผู้หญิงที่เขากำลังจะฆ่าให้ตายโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ฉันเจ็บค่ะ...ฉันเจ็บ” รสิการ้องไห้ออกมาเหมือนเด็ก ร่างน้อยสั่นเทาจนชายหนุ่มต้องกอดเธอไว้แน่น และชายหนุ่มก็บอกไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขา ทำไมต้องปลอบประโลมเธอ ทำให้เธอเจ็บปวดอย่างที่ตั้งใจ แค่ให้ทุกอย่างผ่านไปแล้วหลับตาลง ทว่าก็ไม่อาจทำได้ ค่ำคืนนี้สำหรับเขาไม่มีวันผ่านพ้นไปได้ง่ายเพราะทุกอย่
