หญิงสาวหลับตา ตั้งแต่เหยียบย่างเท้าลงมาจากเครื่องบินก็เห็นว่ารอบด้านของ กระท่อม มีแต่หุบเหวและป่าสน และภาพที่แทรกเข้ามาในความกระวนกระวายนั้นคือ กะรัต
แม่จ๋า...รสิกาตะโกนเรียกแม่ของเธออยู่ในใจ หากเธอมีโอกาสได้กลับไปที่คฤหาสน์ไทเลอร์ในตอนนี้ เธอจะบอกแม่ของเธอว่าอย่าอยู่ที่นั่นอีกเลย แม้เอ็ดมันน์จะเคยมีบุญคุณกับกะรัตและเธอมากแค่ไหน แต่ตอนนี้ไม่มีเขาอยู่อีกแล้ว เปรียบไปก็เหมือนไม้ใหญ่ที่ล้มลงก็ปราศจากร่มเงาให้นกกาและสัตว์ตัวเล็กได้อยู่อาศัย เธอกับมารดาก็เป็นดั่งนั้น ยิ่งตอนนี้แล้วเธอก็รู้ว่าอาจมีภยันตรายอยู่รอบด้าน
ภาพของกะรัตเลือนจางไปกลับมีภาพใหม่เข้ามาแทนที่ นั่นคืออิซาเบล
“ทำไมผมจะไม่รู้!ในเมื่อที่นั่นมีแม่ของผม เธอบอกทุกอย่างที่เธอรู้กับผม บอกความเจ็บปวดที่ต้องถูกผู้หญิงชั้นต่ำสองคนกับสามีช่วยกันเหยียบย่ำความรู้สึกในบ้านของตัวเอง”
แม้จะยังเคลือบแคลงสงสัยในตัวมารดาที่ไม่ว่าเธอจะถามถึงเ
