ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาติดต่อกันหลายวันจนบนถนนแทบจะไม่มีคนเดินออกไปไหนมาไหน น้ำรินได้แต่นั่งอยู่ในห้องด้วยความเงียบเหงาเพราะตลอดหลายวันมานี้ทั้งวอร์มและนิทานต่างก็ต้องไปทำงานและคุยกับลูกค้าแทบทุกวัน จะกลับมาอีกทีก็สี่ทุ่มห้าทุ่มซึ่งเธอก็ง่วงจนหลับไปแล้วทุกครั้งเลย เธอได้แต่กังวลอยู่ว่าในเมื่อพวกเขาทำงานกันหนักขนาดนี้เธอจะรับได้จริงๆเหรอ ถ้าหากต้องโดนทิ้งไว้ที่ห้องคนเดียวแบบนี้
ความกังวลที่ยังไม่จางหายต้องเตลิดเปิดเปิงไปเพราะคนที่เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง น้ำรินหันไปมองโดยอัตโนมัติก่อนจะพบว่าเป็นวอร์มที่กลับมาตั้งแต่หัวค่ำ เพราะนี่เพิ่งจะสองทุ่มเท่านั้นเอง ทว่ากลับไร้วี่แววของนิทานที่มักจะกลับมาพร้อมกันเสมอ
"ไอ้นิทานมันไปอีกเมืองนึงน่ะ"วอร์มที่เพียงสีหน้าของน้ำรินก็พอจะเดาออกเลยช่วยคลายความสงสัยให้ในทันที
"วันนี้ทำไมนายกลับเร็วจัง"
"กลับมาหาตัวเล็กไงล่ะ"ร่างสูงเดินตรง
