วงกตเงาลวง (ความลับในเงา)

สาขาแรดศาสตร์

5 - สาขาแรดศาสตร์

เช้าวันต่อมา

“หิวอะ ล้มควายอยู่เหรอ โคตรช้า”

เวลาผมหิวจนสงครามรบกันในท้อง ผมชอบมาหาอาหารประทังชีวิตที่บ้านของต้นส้มอยู่แล้ว ถ้าเป็นคนที่ผมชอบและรักมาถึงทุกวันนี้ เวลาหิวผมก็ต้องมาหามันอยู่แล้ว ผมแกล้งเร่งเวลากดดันเหมือนกรรมการในรายการดัง กดดันทุกวินาที จัดจานให้ทันเวลา แต่นี่ไม่ใช่ในรายการแล้วผมทำแบบนี้ คงได้กินฝาหม้อแทนข้าว

“ทำแดกเองสิ ไข่ออนเซ็น มันทำยาก มึงเข้าใจบ่ Understand or ต่งปู้ต่ง” ผมบ่นและวางถ้วยใส่ไข่ออนเซ็นใส่หน้าบอนสีเต็มแรง เพราะว่ามันเร่งให้ผมทำกับข้าวให้มัน ทุกวันนี้มันเห็นผมเป็นร้านอาหารตามสั่งหรือไง อยากกินอะไรก็มาสั่งที่ผม เร่งเหมือนผมเป็นเจ้าของร้านอาหารตามสั่งไปได้ ด้วยความเป็นคนรักที่ดี ผมต้องตักข้าว ตอกไข่และปรนนิบัติตักไก่ทอดน้ำปลาให้มันเหมือนเป็นผู้ป่วยติดเตียง ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

“มึงก็ใจเย็น ๆ กับผัวมึงหน่อย ทำกับข้าวแค่นี้ จะตายเหมือนคนไม่มีแรงไปได้”

แม่เตือนผมแทบจะเอาทัพพีโบกกบาลให้ได้ ผมเข้าใจมาเสมอว่าตัวเองเป็นคนหัวร้อนระดับหนึ่ง ถ้าไม่ได้ดั่งใจระเบิดอารมณ์ในบางที แต่ถ้าใจเย็น ผมจะเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ รอบนี้เช่นกัน ผมแค่บ่นเวลาใครมากดดัน ไม่ได้พร้อมบวกจะหาเรื่องกับบอนสีสักหน่อย แม่ต้องเข้าใจผมหน่อยว่าผมไม่ได้เกลียดมัน

“ผมไม่ได้เกลียดมันสักหน่อย ผมรักบอนสี แม่ก็เห็นว่าเวลาผมหัวร้อนมันขนาดไหน”

“มึงก็ลดความร้อนของหัวมึงบ้าง ไม่แปลกผู้ชายจะกระทืบมึง ให้ท่าเขาดีนัก” แม่ตักข้าวให้ผมพร้อมไข่ลูกเขยที่ผมตั้งใจทำให้บอนสีกินตั้งแต่เช้า เพราะว่าไข่เป็นแหล่งโปรตีนกับร่างกาย ยิ่งผมกับมันเรียนพลศึกษาก็ต้องเสริมร่างกายด้วย แต่ถ้านอกเวลาเรียนผมกับมันก็ไปซัดเหล้าตองหลังตลาดอยู่แล้ว

“กินข้าวเยอะ ๆ บ้างต้นส้ม ไม่ใช่วัน ๆ กินแต่เหล้ากับผู้ชาย ผอมเป็นไม้เสียบผีไปได้”

“ครับแม่ ผมรู้แล้วน่า”

แม่ผมจะบอกเสมอว่าให้ผมกินข้าวให้อิ่มทุกมื้อ จะได้มีแรงทำอะไรในชีวิต ไม่ใช่ปล่อยให้หิวโซ ไม่งั้นถ้าผมไม่กินข้าวให้หนักท้อง แรงจะไปหาผู้ชายหรือทำกิจกรรมอะไรก็คงหมดไฟ ผมกินข้าวอย่างหนักหน่วงแล้วไข่พวกนี้ถือว่าเป็นของโปรดอย่างหนึ่ง รองจากเนื้อ นม ไข่

“มึงก็กินเยอะ ๆ บ้าง”

“ว่าแต่มึงได้ไข่จากไหนมา” บอนสีเห็นว่าวันนี้บ้านต้นส้มมีไข่หลายฟอง บนโต๊ะทำทั้งไข่ออนเซ็นและไข่ลูกเขย ไหนจะไก่ทอดน้ำปลาถือได้ว่าอาหารเต็มโต๊ะผิดปกติ ทั้งที่บางวันไม่ได้กินหรือได้ของไม่ถูกใจก็ตาม

“ซื้อจากตลาด”

“มึงแน่ใจนะ ไม่ใช่ว่าไปนอนกับผู้ชายแลกไข่”

“พ่อมึงสิ ใครเขาทำกันวะ เสียศักดิ์ศรีหมด มีอย่างที่ไหน” ไอ้สิ่งที่บอนสีพูดมามันจี้ใจดำผมฉิบหาย เพราะเมื่อวานผมไปคั่วกับโซดามาครึ่งคืนแล้วดูมันหยามผมสิ แทนที่มันจะให้เงินผมแต่มันให้ไข่ผมมา มีอย่างที่ไหนนอนกับเพศผู้แต่ได้ไข่แทนเงิน ผมไม่เคยเจอมาก่อน มันกวนประสาทหรือจงใจกันแน่ เห็นผมเป็นพ่อค้าแม่ค้าหรือไง

“เมื่อวานมึงไปไหน”

“ไปตลาดให้แม่ไง”

“ก่อนหน้านั้นล่ะ ออกจากร้านไปกับใคร” อยู่ ๆ เช้ามามันหาเรื่องชวนทะเลาะกันเข้าให้แล้ว ผมบอกแล้วไงว่าผมไปตลาดตามที่แม่ผมสั่ง ไม่ได้ไปคั่วกลิ้งกับผู้ชายคนไหน ถ้ามันจะจับผิดผม ช่วยดูตัวเองก่อนเพราะมันต่างอะไรกับผม ก่อนมาคบผมมันก็แจกจ่ายหัวใจมากกว่าสี่ห้องด้วยซ้ำ

“ต้นส้ม มึงจะหาเรื่องทะเลาะผัวทำซากอะไร แดกข้าวแทบไม่ลง”

แม่บอกให้ผมหยุดหาเรื่องทะเลาะกับคนรักของตัวเอง เพราะมันหลายครั้งที่แม่แทบกลืนข้าวไม่ลง ครั้งก่อนมาชวนคุยเรื่องทำลูกกลางโต๊ะอาหาร แล้วครั้งนี้มาจับผิดชีวิตที่มีความลับของกันและกัน แล้วแบบนี้มันจะไปกินอะไรลงได้ยังไง แม่คงอยากให้ผมไปมหาวิทยาลัยใจจะขาดเพราะไม่อยากมาฟังสามีภรรยาในอนาคตมาเถียงใส่ไฟเลิกราก่อน แต่แม่อย่างฉันให้เลิกไม่ได้หรอก ได้เสียกับลูกชายฉันแล้ว เรื่องอะไรจะไข่แล้วทิ้ง

“เอาน่าแม่ ปิดหูไปก่อน มาฟังทำไม...”

ผมขอจัดการกับบอนสีก่อนขออีกสองนาที ทนฟังได้ก็ทนไปแต่ถ้าทนไม่ได้ก็ทนต่อไปอยู่ดี ไม่มีทางเลือกมากหรอก แม่ก็เห็นอยู่แล้วว่าผมกับบอนสีเวลาดีก็ดีตอบ เวลาตีกันก็แทบจะก่อสงครามโลกครั้งที่สาม ยังไม่ชินอีกหรือไงผู้เป็นแม่ ผมกับบอนสีคบกันมาจะเป็นปีแล้วด้วย

เวลาต่อมา

“มึงเคยคิดไหมถ้าชุดนักศึกษามีกางเกงขาสั้นก็คงจะดี” ผมคิดอยากให้ผู้ผลิตกางเกงนักศึกษาทำให้มันสั้นเหมือนกางเกงนักเรียนก็คงจะดี ใส่สบายดูเท่ด้วย แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก ออกแบบมายังไงก็ยึดไปแบบนั้น ผมไม่ค่อยอยากใส่ชุดนักศึกษามันร้อน ถ้าวันไหนใส่ชุดกีฬาถือว่าเป็นวันที่ผมโชคดีตลอดวัน

“มึงไม่ต้องบ่นหรอก วันไหนใส่ชุดกีฬามันก็ดี๊ด๊าอยู่แล้ว คนเราจะใส่ชุดเปิดโล่งหรือมิดชิด คนมันอยากได้ก็จะเอาทุกกรณีอยู่แล้ว” ผมเตรียมมอเตอร์ไซค์ให้คนรักของผม บิดให้เกิดเสียงดังจะได้รู้ว่ารถผมแรงแค่ไหนแล้ววันนี้ใส่ชุดเรียบร้อยก็ขอเป็นเด็กผ้าพับไว้สักชั่วคราวก่อน คนอื่นจะได้ไม่มองว่าหัวสูงเรียนสูงชุบตัวเองจากบ่อเกรอะให้เป็นทองคำ

บรื้นนนน

“กล้วยเอ้ยย”

โซดาเดินออกมารดน้ำต้นไม้หน้าบ้านอย่างอารมณ์สุนทรี ผมกำลังผิวปากเสียงดังด้วยความสบายใจพร้อมให้อาหารต้นไม้อย่างดีแต่เช้า อยู่ ๆ มลพิษทางเสียงจากรถมอเตอร์ไซค์ขี่ผ่านฉิวทำปวดหู ทำผมอุทานคำหยาบคายแจกกล้วยแต่เช้า หันไปพบว่าบอนสีบิดรถแรงแซงทางโค้งเหมือนจุดปลายอยู่ที่นรก ผมเห็นมันบิดไม่สนสี่สนแปด มองตรงไม่หันหลัง มีเพียงต้นส้มมันหันมาโบกมือทักทายผมเท่านั้น ตอนแรกอารมณ์ผมร้อนดั่งไฟจะฉีดให้เครื่องยนต์มันดับ พอเห็นต้นส้มซ้อนท้ายมา ผมหันสายยางกลับอย่างไวเลย

จู้บบบ

ผมส่งจูบแล้วโบกมือทักทายต้นส้ม คนรักของผมขณะที่รถขี่ออกไปพ้นสายตาผมแล้ว ในขณะที่ผมละสายตาไป แม่ผมเดินเข้ามาเอากระด้งฟาดหัวผมจนปลาตากแห้งสะเทือนขึ้นด้วยหัวของผมเอง ผมเจ็บและรู้สึกได้รีบดึงสติกลับมาทันที

“มองเมียคนอื่นจนน้ำฉีดใส่ปลาตากแห้งกูหมดแล้ว”

“ขอโทษครับแม๊”

ผมลืมตัวสติลอยไปกับต้นส้มจนมือผมถือสายยางเปิดน้ำทิ้งไว้ เล็งไปที่กระด้งปลาตากแห้งจนตอนนี้น้ำท่วมปลาจะว่ายลอยไปมาได้แล้ว แม่เห็นว่าผมเผลอทำของเสียหาย โบกกบาลด่าผมแต่เช้าทำเอาผมตั้งตัวไม่ทัน

“ต้นส้มมันมีเจ้าของแล้ว ไปมองอยู่ได้”

“อ้าวแม่ มีเจ้าของแล้วไง คนแบบผมถือว่าเป็นตัวเลือกในสายตาเขาอยู่แล้ว”

“กระจากบ้านทุบทิ้งไปกี่บานแล้ว ไม่รู้ตัวเหรอ หน้าบวมตัวบวมคนอย่างต้นส้มจะมาสนเหรอ”

“สนไม่สนผมก็เอาน้ำเข้าท้องแต่ไม่ท้องได้นะครับ”

แม่ก็ชอบด่าผมว่าลูกเวรตะไลชอบไปกกแฟนชาวบ้าน ผมไม่เถียงเพราะมันเป็นเรื่องจริง ทุกวันนี้ผมเกาะแม่กิน งานไม่ทำ สร้างแต่ปัญหา ได้เงินจากการเก็บค่าเช่า รับจ้างทั่วไป ขโมยเล็กขโมยน้อยแต่ถึงยังไงก็ได้เงิน เอาไปใช้ชีวิตและใช้กับคนที่ผมชอบ

“แม่ แล้วต้นส้มมันเรียนสาขาอะไร”

“แรดศาสตร์มั้ง ไปกับผู้ชายทั่วเนี่ย ไปช่วยแม่ที่ตลาดด้วย”

“ครับแม่”

ผมต้องไปช่วยแม่ขายของที่ตลาดอยู่แล้ว ที่นั่นเป็นศูนย์รวมคนในหมู่บ้านแห่งนี้อยู่แล้ว ไปร้านไหนก็คนรู้จักหมด เวลามีเรื่องอะไรรู้กันดีโดยเฉพาะเรื่องชาวบ้าน ผมเป็นหนึ่งในหัวหน้าวงจรปิดสอดส่องเรื่องชาวบ้านอยู่แล้ว ใครทำอะไรผมรู้หมด แม้กระทั่งใครหนีหนี้ จะตามไปสั่งเก็บให้ไม่เหลือแม้ชื่อและนามสกุล

‘รอก่อนนะครับต้นส้ม จู้บบ’