DİLEM
İçim içime sığmıyordu. Cengaver'e doğru adım atarken hayatımda birçok doğru, yer değiştirecekti hissediyordum. Ona evet diyerek doğrularımdan şaşmaya başlamıştım zaten. Yine de içimdeki heyecana engel olamadığım, kalbimin ritmi değiştiği için kendimi suçlu da hissediyordum. Nasıl oluyordu da hala, yaşadığım onca şeye rağmen kalbimin ayarlarıyla oynayabiliyordu anlamıyordum. Böyle olmaması gerekiyordu. Onu kalbimin derinliklerine gömmüş ve bir daha gün yüzüne çıkarmamaya karar vermiştim. Fakat şimdi, ona doğru adım atarken gömdüğüm tüm duyguların çıkmak için çırpındığının da farkındaydım. Derin bir nefes aldım ve sonunda gelip önünde durdum.
“Çok güzel görünüyorsun. Her zamanki gibi.”
Cengaver’in ağzından iltifat duymayı beklemediğim için kısa bir an durakladım. “Teşekkür ederim,”
