DİLEM
Kendimi oldukça kötü bir ruh halinde hissediyordum. Dün akşam gerginlikten saçmalamış, sabah da alışkanlıkların gazabına uğramıştım. Hayat ne tuhaftı. Altı ayda alışmıştım demek ki Levent’in hayatımdaki varlığına. Gecikmeli bir kahvaltı yapmıştık. Kreplerde çöpe gitmişti.
Aziz bizi havalimanına bıraktıktan sonra uçak saatini beklemeye başlamıştık. Bu tatilin ikimize de iyi geleceğini hissediyordum. En azından öyle olmasını umuyordum.
“Havalimanında kiralama şirketi vardı. Araba kiralarız diye düşündüm. Daha rahat gezeriz.”
“İyi düşünmüşsün, teşekkürler,” dedim. Aramızda tuhaf bir gerilim vardı. Ne eskisi gibiydik ne de yeni düzene alışmış sayılırdık. Uçağa alınma anonsu yapılınca derin bir nefes aldım. Balayı olmayan balayı tatilimize giderken hayat daha ne kadar tuhaf olabilirdi
