เขยมาเฟีย nc +++

เริ่มงาน

ประเทศไทย

มัมลินนั่งทำหน้าเศร้าอยู่ที่ห้องรับแขกของบ้าน เธอพลางคิดถึงเมื่อตอนเธอกับมาตินและลูกชายทั้งสองคนไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่สวีเดนแห่งหนึ่ง ทั้งสี่คนเดินเข้าไปด้านในเพื่อจะไปขอเด็กผู้หญิงมาเลี้ยงดูสักคน เพราะทุกคนอยากได้ลูกสาว มัมลินบอกกับสามีว่าจะไปเอาเด็กผู้หญิงที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าดีกว่า เพราะเด็กๆที่บ้านเด็กกำพร้าก็น่าสงสารพวกเขาต้องการครอบครัวเช่นกัน ทั้งสี่คนเดินเข้าไปด้านในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มัมลินพลางสะดุดกับเด็กชายคนหนึ่งหน้าตาน่ารักนั่งทำหน้าเศร้าอยู่ หนูน้อยมองออกไปมองประตูทางเข้าตลอดเวลา มันลินเดินเข้าไปหาทันที

" ชื่ออะไรหนูน้อย แล้วมานั่งทำอะไรที่นี่?" มัมลินถามออกมา หนูน้อยหันมายิ้มให้มัมลินด้วยความดีใจ

" ผมชื่อแกรนิคครับ คุณจะมารับเด็กไปอยู่ด้วยหรือเปล่าครับ ผมขอไปอยู่ด้วยได้ไหมครับ ผมสัญญาผมจะเป็นเด็กดี กตัญญู ดูแลลูกๆของคุณให้ดีที่สุดครับ" หนูน้อยพูดออกมาเพราะเขาอยากออกไปจากที่นี่ เขาอยากออกไปอยู่แบบครอบครัว เขาคิดถึงแด๊ดกับมัมที่จากไป มัมลินน้ำตาคลอเบ้าพร้อมพยักหน้ารับ

" ใช่ ฉันมารับหนูไปอยู่ด้วย ใช่ไหมคะพี่ติน ตาอัส ตาเค?" มัมลินพูดออกมาน้ำตาอาบแก้ม มาตินและลูกชายทั้งสองคนหน้ามองกันและยกยิ้มออกมา

" ใช่/ ใช่/ ใช่" ทั้งสามคนตอบพร้อมกัน หนูน้อยยิ้่มออกมาด้วยความดีใจพร้อมกระโดดกอดมัมลินทันทีด้วยความดีใจ ผู้ชายทั้งสามคนยิ้มออกมาด้วยความดีใจ หลังจากนั้นหนูน้อยแกรนิคก็ไก้ย้ายออกมาอยู่ในบ้านของมัมลิน ทุกคนต่างดูแลซึ่งกันและกันไม่มีการอิจฉากัน และทุกคนต่างมอบความรักให้กันและกัน จนกลายเป็นแด๊ด มัม พี่ชาย น้องชาย เป็นครอบครัวที่อบอุ่น ซึ่งมัมลินให้การดูแลเอาใจใส่ลูกๆทุกคนเท่ากัน จะมีบางครั้งที่ดูแลแกรนิคมากกว่าเพื่อนเพราะเธอกลัวแกรนิคขาดความอบอุ่นจากแม่

" มัม มัมครับ" เสียงแกรนิคผ่านโทรศัพท์มาทางกล้อง โดยที่มาตินอัสเป็นคนถือโทรศัพท์และนั่งลงข้างๆ เควินและแด๊ดมาตินนั่งลงข้างๆตามกันบนโซฟากว้าง มัมลินหันหน้ามองหาเสียงของแกรนิคพลางยกยิ้มน้ำตาคลอเบ้า

" มัมไม่ร้องไห้นะครับและก็ไม่เศร้านะครับ ผมไม่ได้ไปรบที่อัฟกานิสถานนะครับ ผมมาทำงานช่วยเพื่อนแด๊ด" แกรนิคพูดออกมา มัมลินยกมือเล็กขึ้นปิดปากตัวเอง น้ำตาอาบแก้ม มาตินดึงเมียสุดที่รักเข้าไปกอด มัมลินกลั้นเสียงสะอื้นไว้พลางพยักหน้ารับ

" ผมสบายดีครับ ดูสิครับหน้าผมสดใสมากเลย" แกรนิคพูดออกมา เขายิ้มผ่านกล้องพร้อมหันหน้าให้มัมลินดู มาตินอัส และเควินชี้ไปที่หางคิ้วเพื่อถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่แกรนิคส่ายหน้าไม่อยากให้ถามตอนนี้

" ต่อไปมัมห้ามเศร้านะครับ แล้วก็ให้แด๊ดไปนอนด้วยนะครับ แด๊ดเหงาคิดถึงมัมมากเลยครับ" แกรนิคเป็นฝ่ายพูดออกมาอย่างเดียว มัมลินเอาแต่กลั้นสะอื้นออกมาในอ้อมกอดของมาติน

" เห็นไหมครับมัม ไอ้แกรมันสบายดี มัมคิดถึงก็โทรคุยกับมันได้ครับ" เควินพูดออกมาปลอบใจมัมลินที่เอาแต่สะอื้น

" ผมคิดถึงมัมกับแด๊ดนะครับ แล้วก็ทุกคนด้วย แค่นี้ก่อนนะครับพอดีผมจะไปทำธุระข้างนอกกับแด๊ดคอนส์แล้วครับ รักมัมนะครับ" แกรนิคพูดออกมาใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม มัมลินยกมือเล็กขึ้นจับโทรศัพท์ลูบพร้อมยิ้มออกมา แกรนิคกดตัดสายทัน

" ที่นี่มัมห้ามเศร้านะครับ มันสบายดีเห็นไหมครับ " มาตินอัสบอกกับมัม มัมลินร้องไห้กอดมาตินแน่น มาตินกอดเมียสุดที่รักแน่นเช่นกัน พร้อมยกมือหนาลูบหลังเบาๆ

" ไม่ร้องน่ะที่รัก ลูกสบายดีเห็นไหมอย่าทำให้ลูกเป็นห่วงนะ" มาตินปลอบใจเมียสุดที่รัก มัมลินพยักหน้ารับ มาตินอัสและเควินกอดมัมลินผ่านแด๊ดเช่นกัน

แกรนิคหลังจากวางสายจากมัมลินแล้ว เขารีบเข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวไปที่ทำงานกับแด๊ดคอนส์ เพราะเขามาอยู่ที่นี่ได้ครบสามวันแล้วเขาเริ่มปรับเวลาได้แล้ว วันนี้แด๊ดคอนส์จะพาไปที่คาสิโน และตอนบ่ายมีเปิดสนามแข่งรถวิบากสนามใหม่ของแด๊ดคอนส์ เขาแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีกรม กางเกงสแล็ค เสื้อโค้ตและผ้าพันคอของมัมลิน พาดที่แขนข้างซ้าย ผมเช็ตอย่างดีเข้ากับใบหน้าหล่อเหลา แต่ที่คิ้วมีพลาสเตอร์ติดอยู่ แกรนิคเปิดประตูห้องนอนออกไป เขาหันไปเห็นคนตัวเล็กเดินออกจากห้องนอนมาเช่นกัน เขายกยิ้มที่มุมปากเดินตรงไปที่บันได

" อรุณสวัสดิ์ครับพี่กลาส " แกรนิคทักทายคนตัวเล็กที่กำลังจะก้าวลงบันได โดยไม่สนใจเขาแกรนิครีบเดินลงมาเพื่อให้ทันเพื่อมาทักทายเธอ กลาสรีบก้าวลงไปจนขั้่นสุดท้ายเธอกับหยุดเดิน

ตุบ! แกรนิคชนคนตัวเล็กด้านหลังอีกรอบแขนเรียวของเขารีบคว้าเอวกิ่วเข้ามาในอ้อมจากทางด้านหลังเพราะกลัวเธอจะตกลงจากบันไดอีกไม่กี่ขั้นจะถึงพื้น

" อุ๊ย! เสียงร้องด้วยความตกใจไม่คิดว่าจะโดนชนจากคนตัวโตจากทางด้านหลัง เธอแหงนคอขึ้นมามองเขาจากด้านหลังอย่างที่เคยทำ แกรนิคยกยิ้มร้ายให้ เขาก้มลงไปใกล้ๆคนตัวเล็ก ริมฝีปากของเขาจูบลงที่ริมฝีปากเล็กพร้อมดูดเบาๆให้ริมฝีปากเล็กของเธอติดขึ้นมาจากริมฝีปากของเขา

" อะ...แฮม" เสียงระฆังดังขึ้นมาจากทางด้านล่าง กลาสรีบยกมือเล็กผลักดันใบหน้าคนตัวโตออกมา แกรนิคยกยิ้มร้ายพร้อมใช้ลิ้นร้อนกระพุ้งแก้มตัวเอง เขาจ้องมองหน้าคนตัวเล็กที่ตอนนี้แดงเป็นลูกตำลึง เธอกัดริมฝีปากเล็ก เขาจ้องมองริมฝีปากเล็กตั้งแต่ขู่เขาวันแรกแล้ว และเขาหมายมั่นปั้นมือว่ามันต้องได้มากว่านี้ หัวใจของกลาสเต้นแรงโครมคราม เธอทำหน้าไม่ถูกเพราะอายแกรนิค แด๊ดคอนส์จ้องมองทั้งคู่ ท่านกับชอบใจแถมเอ็นดูด้วยซ้ำถ้ามันเป็นอย่างที่ท่านคิดไว้ กลาสรีบเดินก้าวลงมาขั้นสุดท้าย

" ไม่กินข้าวเหรอลูก?" แด๊ดคอนส์ถามออกมา เพราะลูกสาวเดินก้มหน้าจะเดินตรงออกไปข้างนอกโรงรถ กลาสชะงักเท้าเงยหันหน้ามามองหน้าแด๊ดที่จ้องมองเธออยู่ดูท่าทางแด๊ดของเธอไม่โกรธเลย แกรนิคเดินก้าวลงมาถึงบันไดสุดท้ายพลางหันไปจ้องมองคนตัวเล็กเหมือนกัน

" เอ่อ... กะ..กินค่ะ" กลาสพูดออกมาตะกุกตะกักพลางก้มหน้าเดินผ่านแด๊ดและแกรนิคเข้าไปที่ห้องอาหาร แด๊ดคอนส์หันหน้ามาสบตากับแกรนิคแล้วยกยิ้มให้

" หึหึ ป่ะกินข้าวหรืออิ่มแล้วล่ะ" แด๊ดคอนส์หัวเราะในลำคอ พลางยกมือขึ้นตบไหล่แกรนิคเบาแล้วชวนไปทานข้าว แกรนิคยิ้มให้เล็กน้อย เขาก็อายเหมือนกันแต่แค่แกล้งหน้าด้านไปงั้นแหละ เขาเดินตามแด๊ดคอนส์เข้าไปในห้องอาหารทันที

" เฟรดริคส์ไปไหน?" แด๊ดคอนส์ถามแม่บ้านออกมาน้ำเสียงนิ่ง

" ออกไปแต่เช้าแล้วค่ะนาย" แม่บ้านตอบออกมา แกรนิคจ้องมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าหั่นไส้กรอกไม่ได้สนใจเงยหน้ามามองเขาเหมือนแต่ก่อน แกรนิคยื่นเท้ายาวไปเขี่ยที่ขาเล็กของเธอใต้โต๊ะ กลาสเงยหน้าขึ้นมามองหน้าแกรนิคเล็กน้อย เธอกัดริมฝีปากล่างเบาๆ ทำตาดุใส่เขาให้เขากลัว แกรนิคยักไหล่ให้ไม่สนใจเขากลับทำปากจู๋ส่งมาให้เธอ กลาสขบกรามแน่น' ไอ้บ้าแกร' เธอพลางคิดในใจก้มหน้าลงอายๆ แด๊ดคอนส์อมยิ้มอย่างอารมณ์ดี ทั้งสามคนทานข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง

แกรนิคและแด๊ดคอนส์นั่งรถไปที่คาสิโนทันที เขาเดินเข้าไปด้านในคาสิโนพร้อมกันกับแด๊ดคอนส์ ลูกน้องต่างก้มคำนับให้ทั้งสองคน แด๊ดคอนส์พาแกรนิคขึ้นไปชั้นบนที่ห้องทำงาน

" นั่งก่อนเถอะแกรนิค" แด๊ดคอนส์บอกกับแกรนิคให้นั่งลงบนเก้าอี้ สักพักแม็คนัทก็เปิดประตูเข้ามา

" บอกทุกคนให้มารวมตัวกันแล้วครับนายใหญ่" แม็คนัทบอก แด๊ดพยักหน้ารับ

" ป่ะ แกรนิคเดี๋ยวแด๊ดพาไปแนะนำให้ทุกคนรู้จัก" แด๊ดคอนส์บอกแล้วดันตัวลุกจากเก้าอี้ แกรนิคเดินตามหลังเช่นกันปิดท้ายด้วยแม็คนัท ทุกคนมายืนรวมตัวกันที่ห้องประชุมใหญ่ของคาสิโน แด๊ดเดินตรงไปข้างหน้าที่เป็นชั้นด้านหน้า

" วันนี้ฉันมีเรื่องจะแจ้งกับทุกคนให้ทราบ" แด๊ดคอนส์พูดออกมาเสียงดัง ลูกน้องที่ยืนรวมตัวกันต่างทำหน้าสงสัยและหันไปซุบซิบกันเสียงดัง

" ฟังให้จบ วันนี้ฉันได้พาคนๆหนึ่งมาให้รู้จัก" แด๊ดคอนส์พูดออกมาพลางหันหน้าไปมองแกรนิคที่ยืนด้านล่าง ท่านพยักหน้าให้แกรนิคเดินขึิ้นมายืนข้างๆ แกรนิคเดินก้าวมายืนข้างๆแด๊ดคอนส์ที่ความสูงแตกต่างกันนิดน้อย

" คนนี้ฉันจะให้มาเรียนรู้งานที่คาสิโนและสนามแข่ง แล้วก็โรงงานอื่นๆ" แด๊ดคอนส์พูดออกมา ทุกคนต่างหันหน้ามามองหน้าของแกรนิค บางคนก็ชอบ บางคนก็ไม่ชอบ แกรนิคกวาดตามองนิ่ง

" ทุกคนต้องให้ความเคารพเขาเหมือนกับให้ความเคารพฉัน เข้าใจไหม? " แด๊ดคอนส์บอก ท่านกวาดสายตามองลูกน้องทุกคนในห้องประชุม แกรนิคก็เช่นกัน เขาไม่ได้กลัวเรื่องของการคิดว่าอายุน้อยแล้วไม่มีประสบการณ์ แต่เขาไม่ชอบใครที่คิดว่าเขาอ่อน ใครคิดแบบนั้นได้เล่นสนุกกับเขาแน่น

" สวัสดีครับ ผมชื่อแกรนิคครับ เฝ้าเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ มีอะไรก็แนะนำผมได้นะครับ " แกรนิคแนะนำตัวตัวให้ทุกคนรับรู้ชื่อน้ำเสียงถ่อมตัว ทุกคนในห้องประชุมกล่าวทักเขากลับเช่นกัน

" เสร็จแล้วแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเองได้แล้ว" แม็คนัทบอกกับทุกคนในห้องประชุม แด๊ดคอนส์ แกรนิค แม็คนัทเดินกลับเข้าไปในห้องทำงาน

" มีอะไรจะถามฉันไหมแกร?" แด๊ดคอนส์ถามแกรนิค แกรนิคนิ่งไปเล็กน้อย แม็คนัทหันหน้าไปมองหน้าแกรนิคเช่นกัน

" ผมแค่อยากถามแด๊ดว่า แด๊ดมีวิธีลงโทษพวกคนทรยศหรือพวกศัตรูแบบไหนครับ?" แกรนิคถามด้วยความสงสัย แด๊ดคอนส์ยกยิ้มเหี้ยมที่มุมปาก

" ปืนยิงมันทิ้งเลยสิ แล้วเอาไปให้เผาหรือฝัง" แด๊ดคอนส์บอกกับแกรนิค เขาถอนหายใจเบาๆ

" ผมว่ามันง่ายไป ผมมีวิธีใหม่ครับ " แกรนิคพูดออกมาพลางยกยิ้มเหี้ยมๆ แววตาดูมีความสุข แด๊ดคอนส์และแม็คนัทหันไปมองหน้ากันด้วยความสงสัย

" อย่างไร" แด๊ดคอนส์ถามออกมาด้วยความสงสัย แกรนิคยิ้มออกมาเหมือนพวกโรคจิต

" เราลองเลี้ยง ปลาดูไหมครับมันน่ารักนะครับสร้างบ่อกระจกใหญ่แถวทะเลใกล้ท่าเรือของแด๊ดก็ได้ครับ" แกรนิคบอกกับทั้งสองคนอย่างนึกสนุก พร้อมเล่าวิธีการให้ทั้งสองคนฟัง ทั้งสองยิ้มออกมาอย่างรู้สึกสนุกและตื่นเต้นเช่นกัน

" สั่งคนลงมือทำให้เร็วที่สุด" แด๊ดคอนส์สั่งให้แม็คนัทลงมือทำอย่างที่แกรนิคต้องการ

" ครับ" แม็คนัทตอบรับ

" แล้วเรื่องสนามแข่งที่จะได้เปิดตัวแล้ว ได้ตัวนักแข่งมาสักคนไหมว่ะ" แด๊ดคอนส์ถามออกมาด้วยความสงสัย แม็คนัทถอนหายใจแรงๆ

" ยังครับ" แม็คนัทตอบออกมาเสียงเบา แด๊ดคอนส์ถอนหายใจแรงๆ แค่หามาถ่ายโปสเตอร์โปรโมทก็ยากจริง แกรนิคทำหน้าสงสัย

" อะไรครับ" แกรถามออกมา แล้วแม็คนัทก็เล่าให้เขาฟัง แกรนิคยกยิ้มกว้างอย่างนึกสนุก

" ไม่เห็นยากเลยครับ" แกรนิคพูดออกมา