หยางเจี๋ยหัวเราะฟันขาวคุณหนูสี่เห็นได้ชัดว่ายังไร้เดียงสานัก พูดคุยเรื่องแต่งงานกับนางคงยังเร็วเกินไปจึงมีแต่เพียงขบขันเท่านั้น ฉีเย่ว์เห็นแล้วคิดว่าใบหน้าของหยางเจี๋ยน่าดูมากจึงบิดแก้มเขาเบาๆ แล้วพูดว่า
"เห็นหรือไม่ ในที่สุดท่านก็เห็นด้วย"
"ยัยเด็กจอมยุ่ง ก็ได้พี่จะสอนให้ แต่รอให้เจ้าพร้อมเสียก่อนอีกอย่างต้องขออนุญาตนายท่านก่อนถึงจะสอนได้ไม่เช่นนี้พี่ต้องถูกโบยแน่"
"ข้าไม่อยากให้ท่านถูกโบย ได้ข้าจะขอท่านพ่อก่อน"
หยางเจี๋ยคุ้นเคยกับชีวิตในชาตินี้เป็นอย่างดีแล้ว เขาแม้จะมีฐานะต้อยต่ำแต่ก็หาได้มีผู้ใดที่มารังแก จวนราชครูคนที่อาศัยอยู่ล้วนเป็นผู้ที่อยากจะเป็นบัณฑิตผู้คนในจวนจึงอ่อนปวกเปียก มีเพียงทหารองครักษ์ที่เฝ้าปฏิบัติหน้าที่ของตนเองที่พอจะดีมีเรี่ยวแรงบ้างซึ่งคนพวกนั้นก็หาได้สนใจเรื่องอื่นนอกจากหน้าที่ของตน
เรื่องราวในจวนมีไม่มากแต่เรื่องหลักที่หยางเจี๋ยแอบกระทำเป็นประจำคือ คุ้มครอ
