อาสุ่นดึงปิ่นหยกในมือของฉีเย่ว์แล้วเก็บไว้ในกล่องดังเดิม ในขณะที่ปักปิ่นที่อันงดงามที่คุณชายรองมองให้เจ้านายของตนด้วยใบหน้าปริ่มไปด้วยความสุข
"คุณหนูวันนี้ข้าจะติดตามคุณหนูห่างๆ นะเจ้าคะจะได้ไม่เป็นก้างขวางคอพวกท่าน"
"พูดมากอาสุ่นข้าออกไปด้านนอกไม่ได้ตั้งใจจะเที่ยวเล่นกับคุณชายรอง แต่เขามีประโยชน์จึงใช้เขาบังหน้าข้าอยากเที่ยวกับเจ้า กับพี่เจี๋ย..." คำพูดสุดท้ายหลุดหายไปในลำคอของฉีเย่ว์ทันใดเมื่อนางคิดขึ้นได้ปีนี้ไร้เงาของหยางเจี๋ยแล้ว
อาสุ่นจึงพูดว่า
"ไม่อาจทำได้เจ้าค่ะ ต่อไปพวกข้าไม่มีประโยชน์แล้วเป็นคุณชายรองที่จะต้องเดินเคียงข้างท่านไปจนวันตาย"
ฉีเย่ว์ถอนหายใจออกมา ผู้ที่นางต้องการให้เดินเคียงข้างตราบวันตายคือเขาผู้นั้นต่างหาก แต่เขาผลักไสนางเช่นนี้ตัวนางจะทำเช่นไรได้เล่า จะให้ตามตื๊อเขาหรือแค่จะพบหน้ายังยากเย็นจะให้นางไปตามตื๊อเขาที่ไหนกัน
"เจ้าพูดมากแล้วอาสุ่น เสร็จหรือยังหากเจ้
