หยางเจี๋ยเมื่อรู้สึกตัวอีกครั้งเขาก็กุมมือฉีเย่ว์ไว้แน่นพาหนีออกจากที่นั่นได้อย่างปลอดภัย ฉีเย่ว์ที่ผ่านมาแม้จะฝึกยุทธ์มามากแต่ก็ไม่เคยฆ่าคนเลยสักครั้ง วันนี้นางพลั้งมือสังหารคนตายไปสองหรือสามคนจึงทำให้รู้สึกอยากจะอาเจียน ในขณะที่หยางเจี๋ยคอยลูบหลังให้แล้วดึงร่างอันสั่นเทาของนางมากอดปลอบเบาๆ
"พี่เจี๋ยพวกมันเป็นใคร" ฉีเย่ว์ถามเขาเสียงสั่น
"คงเป็นพวกกบฏ น่าเสียใจที่พี่รู้เรื่องนี้แต่ไม่คิดว่าพวกมันจะลงมือเร็วเช่นนี้ และไม่คิดว่ามันจะตามสังหารพวกขุนนางด้วย โชคดีที่อย่างน้อยเจ้าก็เป็นบุตรสาวราชครูไม่มีอำนาจทหารในมือแต่วันนี้ที่ถูกตามคงเป็นเพราะได้ยุ่งเกี่ยวกับคุณชายรองหวอ"
หยางเจี๋ยเสียใจที่ตนเองคาดการณ์ผิดไป เขาคิดว่าฝั่งรัชทายาทจะชนะไม่คิดว่าฝั่งท่านอ๋องที่เป็นฝ่ายตรงข้ามจะลักลอบซ่องสุมกำลังไว้นอกเมือง ท่านเสนาบดีพ่อของคุณชายรองเป็นคนของฝั่งรัชทายาทย่อมถูกตามสังหารด้วยเป็นแน่ แบบนี้ยิ่งทำ
