หยางเจี๋ยเลิกคิ้วพร้อมกับถามว่า
"ของอะไร สำคัญถึงต้องกลับไปเอาอีก"
อาสุ่นจึงยื่นของในมือของตนเองให้หยางเจี๋ยแล้วเอ่ยว่า
"พี่เจี๋ยวานท่านเก็บในหีบของคุณหนูแทนข้าที เสื้อคลุมของคุณหนูผืนนี้ไม่รู้ว่าเป็นของคุณชายรองหวอหรือไม่คุณหนูเอามานอนกอดทุกคืนหากลืมก็คงนอนไม่หลับเป็นแน่"
หยางเจี๋ยก้มลงมองเสื้อคลุมที่อาสุ่นส่งให้ เมื่อเห็นเสื้อคลุมนั้นชัดเจนรู้สึกเข่าของตนเองอ่อนยวบลงทันใด เป็นเสื้อคลุมผ้าไหมสีดำตัวหนึ่ง ไม่ต้องบอกว่าคือของผู้ใด มือของเขาสั่นระริกมองไปที่หย่งเฉิงที่ดวงตาเบิกกว้างพร้อมกับที่คนผู้นั้นหันหลังให้ทำท่าจะเดินหนี
หย่งเฉิงจึงถูกหยางเจี๋ยดึงเสื้อไว้ทันใด
"ข้า ข้า ไม่รู้อะไรทั้งนั้น คุณหนูสี่ไม่ให้บอกผู้ใดโดยเฉพาะเจ้า"
หย่งเฉิงพูดจบก็ยกมือปิดปากของตนด้วยความตกใจ อีกทั้งยังตบปากตนเองสองสามที ในขณะที่หยางเจี๋ยมองเขาอย่างคาดคั้น หย่งเฉิงรู้ดีว่าเป็นผู้ใดที่เอาเสื้อคลุมของเขาไปใ
