เจคอบ | EP.4 สเปคในฝัน

1067 Words

เจคอบ | EP.4 —————————— ซัมเมอร์เข้านอนแต่หัวค่ำเพื่อตื่นเช้ามาทำเค้กปอนด์ใหญ่ส่งลูกค้าที่โทรสั่งเข้ามาเมื่อตอนบ่าย ทันทีที่หัวถึงหมอนดวงตาก็เคลิ้มจะหลับ ช่วงนี้จะวุ่นๆ หน่อยเพราะพ่อไม่ค่อยว่าง แต่หากจะปิดร้านไปเธอก็จะเหงาเลยเปิดร้านต่อดีกว่า เหนื่อยหน่อยแต่ก็ไม่เป็นไร เจคอบยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจเมื่อตัวเองตัดสินใจถูกที่รอดูสถานการณ์ต่ออีกสักพัก ไฟทั้งบ้านปิดสนิทเหลือไว้แค่โคมไฟตะเกียงตรงหน้าร้านเท่านั้น ชายหนุ่มปลดล็อกรหัสประตูร้านเข้าไป ซึ่งเป็นตัวเลขที่เขาจำขึ้นใจตั้งแต่คราวที่แล้ว ร่างใหญ่กำยำย่องเบาขึ้นไปบนห้องชั้นสอง ห้องพักเดิมของลินด์ เขาต้องทำงานให้เงียบที่สุดและเงียบมากกว่าเมื่อวานในห้องมืดมีเพียงแสงจันทร์สาดส่องผ่านม่านบางๆ เข้ามาและไฟฉายอันเล็กในมือเท่านั้น กริ้ง เมมโมรี่การ์ดสีดำตกลงพื้นเมื่อเขาขยับหนังสือบนโต๊ะคอม คิ้วหนาขมวดเป็นปมก่อนหยิบขึ้นมาดู เจคอบนำการ์ดนั้นเสียบเข้ากับอุปกรณ์ขนาดเล็กที่เชื่อมเข้ากับโทรศัพท์มือถืออีกที หึหึ... ชายหนุ่มถึงกับต้องยกยิ้มหัวเราะในลำคอเมื่อเขาสุ่มเปิดวิดีโอหนึ่งในนั้น คลิปโป๊... ของเด็กนั่นหรือของคุณลินด์กัน แต่เดาๆ แล้วน่าจะเป็นของเด็กที่กำลังนอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ห้องข้างๆ มากกว่า “ว้าวว ซัมเมอร์...” เจคอบได้แต่อมยิ้มพลางนึกถึงร่างอรชรที่เขากอดเมื่อคืน กลิ่นหอมหวานจากเธอยังติดอยู่ปลายจมูก มือหนาเก็บเมมโมรี่การ์ดใส่กระเป๋ากางเกงแล้วค้นหาอย่างอื่นต่อไป จนกระทั่งผ่านไปหลายชั่วโมงเขาก็ยังไม่พบอะไรในห้องนี้เลย หนังสือเรียน สมุดบันทึกต่างๆ ของลินด์ล้วนแต่เขียนถึงชีวิตประจำวันที่อังกฤษไม่มีที่ไทยเลยสักบรรทัด “เป็นไปได้ยังไงที่ห้องนี้จะไม่มีอะไรเลย คุณลินด์เก็บทิ้งทุกอย่างหรือมันไม่มีตั้งแต่แรกวะ” เสียงทุ้มเอ่ยเบายิ่งกว่ากระซิบด้วยความหัวเสีย ก่อนจะเก็บสมุดบันทึกนั้นกลับไปให้เจ้านาย เขาเก็บทุกอย่างไว้ทีเดิมและปลอมแปลงเอาหนังสือเล่มอื่นมาวางแทนที่สมุดบันทึกได้อย่างแนบเนียน ส่องไฟฉายสำรวจความเรียบร้อยภายในห้องให้เหมือนไม่เคยมีคนเข้ามาค้นหาของใดๆ เมื่อทุกอย่างดูโอเคเหมือนเดิมแล้วจึงค่อยๆ ย่องเบาออกจากห้องและปิดประตู เท้าใหญ่ชะงักเมื่อกำลังจะก้าวผ่านหน้าห้องหอมๆ นั่นที่มีเด็กนั่นนอนอยู่ข้างใน ถ้าได้กลิ่นหอมๆ นั่นอีกเขาคงจะหลับฝันดีเหมือนคืนที่แล้วแน่ๆ มือหนาค่อยๆ ปลดล็อกประตูอย่างเบาที่สุดแล้วแทรกตัวเข้าไปในห้องนอนหอมหวานแต่มืดสนิทมีเพียงแสงเบาบางจากข้างนอกส่องผ่านหน้าต่างบานเล็กเข้ามา ร่างอรชรนอนตะแคงข้างกอดผ้าห่มจนเห็นแต่ใบหน้าสวยหวานน่ารักนั่น ร่างกำยำย่อตัวนั่งทับสั้นเท้าลงข้างเตียงเพื่อมองเธอให้ชัดๆ หน้าผากมน คิ้วสวย ขนตางอนงาน จมูกเล็กหวานจิ้มลิ้ม ริมฝีปากเรียวงามอวบอิ่มกำลังดี ยิ่งผมสีทองตัดกับสีผิวขาวนวลของเธอ... พระเจ้า เขาเจอสเปคในฝันแล้ว... เกิดมายี่สิบแปดปีไม่เคยถูกใจใครมากขนาดนี้มาก่อน เจคอบคิดคนเดียวในใจพร้อมรอยยิ้มแพรวพราวมุมปาก เขามองสำรวจคนตัวเล็กนอนหลับปุ๋ยอยู่สักพักจึงตัดใจกลับออกไป เช้าวันต่อมา... เหมือนร่างกายได้รับการพักผ่อนอย่างเพียงพอมากกว่าวันอื่นๆ เพราะเมื่อวานเธอเข้านอนเร็วพอตื่นเช้ามารู้สึกสดใสขึ้น “เริ่มต้นวันได้ดี” เสียงเล็กบอกกับตัวเองเมื่อกดปิดเสียงนาฬิกาปลุกแล้วลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ยกแขนยืดเส้นยืดสายคลายกล้ามเนื้อก่อนไปอาบน้ำเตรียมตัวทำขนมและเปิดร้านช่วงสาย วันนี้เธอเลือกทำเค้กสตรอว์เบอร์รี่ เค้กส้ม เค้กช็อกโกแลตและบานอฟฟี่อย่างละปอนด์ แล้วก็ขนมปังอบอย่างละนิดละหน่อย สิบโมงเช้าเป็นเวลาร้านเปิด หญิงสาวนำเค้กและขนมปังอบทั้งหมดที่ทำไว้มาใส่ในตู้โชว์ ไม่นานลูกค้าที่โทรสั่งเค้กไว้ต่างหากก็มาตามนัด “ขอบคุณมากๆ ที่อุดหนุนกันตลอดเลยนะคะ” เสียงหวานเอ่ยขอบคุณลูกค้าประจำที่มักสั่งเค้กที่ร้านไปแลองวันเกิดให้คนในครอบครัวทุกปี “เค้กอร่อยก็ต้องอุดหนุนต่อค่ะ ลูกชายชอบมากๆ เลย ขอบคุณนะหนูซัม น้าไปก่อนนะลูก” “สวัสดีค่ะคุณน้า เดินระวังนะคะ” มือน้อยโบกบ๊ายบายคุณน้าผู้หญิงที่เดินกลับบ้านซึ่งอยู่อีกซอยถัดไป ก่อนที่ระบบเดลิเวอร์ลี่จะดังขึ้น เธอชงกาแฟและจัดเค้กใส่กล่องบรรจุอย่างดีแล้วนำไปใส่กระเป๋าหุ่นยนต์หน้าร้าน กดปุ่มสั่งการหุ่นยนต์ให้ไปส่งลูกค้าตามตำแหน่งที่แจ้งไว้ ครืด... ดวงตาสวยมองรายชื่อคนโทรเข้ามาในมือถือก่อนกดรับสายด้วยรอยยิ้ม “ค่ะคุณพ่อ” “ขอโทษนะซัม พ่อกลับร้านช่วงบ่ายๆ นะ กำลังรอหมอมาตรวจอาการแมกซ์สักหน่อย” “ได้เลยค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงร้านนะคะ สบายมาก” “โอเค ซัมพูดมาแบบนี้พ่อก็สบายใจ ไว้เจอกันนะลูก” “เจอกันค่ะคุณพ่อ บายนะคะ” บอกคนเป็นพ่อเสียงหวานก่อนจะกดวางสาย เป็นเวลาเดียวกับที่กลุ่มนักเรียนวัยรุ่นราวสิบกว่าคนเดินตามกันเข้ามาในร้าน หญิงสาวสูดหายใจเข้าพร้อมรับมือกับลูกค้าตรงหน้า “รับอะไรดีคะ” เสียงหวานเอ่ยถามพลางยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ลูกค้าคนแรกที่ยืนต่อแถวเข้าคิวสั่งอาหารอยู่ หลังจากรับออเดอร์ครบทุกคนเธอจึงรีบชงเครื่องดื่มและนำไปเสิร์ฟพร้อมเค้กแสนอร่อยที่ละโต๊ะ ในจังหวะที่กำลังเร่งรีบโดยไม่ทันได้มองลูกค้าคนใหม่ที่เดินเข้ามา กว่าจะรู้เธอก็ถูกมือหนาของใครบางคนจับไว้อย่างไว หมับ!! กลิ่นแอลกอฮอล์จากคนตรงข้ามตีขึ้นจมูกจนรู้สึกเวียนหัวในเวลาไม่กี่วินาที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more