Chapter 2 - จุดเริ่มต้นของ Brother with Benefits (2)

2334 Words

บทที่ 2 แสงแดดในช่วงเที่ยงสาดส่องกับรอยแยกของผ้าม่านเก็บแสง หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงกว้างขนาดคิงไซซ์ค่อย ๆ ขยับตัวและลืมตาขึ้นปรับโฟกัสสายตาช้า ๆ เมื่อรู้สึกเจ็บปวดและหนักอึ้งตามร่างกาย ใบหน้าหวานหันมองสิ่งรอบกายที่เป็นเพียงความว่างเปล่าแต่ทว่าจังหวะที่กำลังจะลุกขึ้นจากเตียงนั้นทำให้ต้องชะงักทันควัน "อ๊ะ!" เสียงเล็กร้องออกมาเมื่อความเจ็บแปลบโลดแล่นเข้ามาจนเธอต้องเบ้หน้าและรีบกุมมือที่ท้องน้อย ทว่าเมื่อเธอก้มลงมองร่างกายของตัวเองทำให้มือเล็กต้องรีบกระชับผ้าห่มผืนหน้าคลุมตัวเอาไว้เพราะตอนนี้ร่างกายของเธอเปลือยเปล่าไม่หลงเหลือเนื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว! แววตาหวานสั่นระริกด้วยความตกใจและสับสนไปหมดก่อนที่สายตาของเธอจะหันขวับไปยังห้องน้ำที่มีร่างสูงของชายหนึ่งเดินออกมาด้วยสภาพเปลือยท่อนบนมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันรอบเอวไว้เท่านั้น "พะ...พี่พอร์ช!" ใบหน้าหล่อเหลาที่เธอคุ้นเคยทำให้ความทรงจำเมื่อคืนหวนย้อนกลับมาทันที มือเล็กมือขึ้นปิดหน้าตัวเองเอาไว้เมื่อภาพระหว่างเขาและเธอจากเหตุการณ์เมื่อคืนค่อย ๆ ไหลเข้ามาในหัวทั้งที่คิดเองเออเองไปแล้วว่ามันคือความฝันไม่ใช่เรื่องจริง "เมื่อคืนเราเอากัน" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเหมือนเป็นเครื่องเตือนสติให้หญิงสาวอยู่กับความเป็นจริง ยิ่งเห็นสีหน้าของเธอก็ทำให้รับรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้เธอกำลังคิดและรู้สึกอย่างไร "เชี่ย! เราเอากันจริงดิ!" เธอเอ่ยแผ่วทึ้งเรือนผมของตัวเองและถอยหายใจออกมาเฮือกใหญ่ "อืม" พอร์ชพยักหน้ารับก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างกายของหญิงสาว พอร่างสูงเข้ามาใกล้ก็ทำให้เห็นร่อยรอยบนตัวที่เธอได้ฝากฝังได้อย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นรอยเล็บ รอยข่วน หรือแม้กระทั่ง...รอยจูบ "เชี่ยแล้วไง เชี่ยแล้ว" "พูดดี ๆ เฌอลินณ์" พอร์ชเอ่ยเสียงดุกอดอกมองหญิงสาวตรงหน้าที่เอาแต่พูดคำหยาบออกมาไม่หยุด "เชี่ยมากอะ! ทำไงดีพี่พอร์ช ทำไงดีวะเนี่ย" "เฌอลินณ์ พี่บอกให้พูดดี ๆ" ครั้งนี้พอร์ชกดเสียงต่ำและจับไหล่มนของเธอเอาไว้ราวกับสัญญาณเตือนซึ่งการกระทำของเขาทำให้เธอหยุดชะงักหลบสายลงทันที "เมื่อคืนเราสองคนเมามาก มันเลยทำให้เราไม่ได้สติและก็..." เฌอลินณ์เอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบาพลางวิเคราะห์สถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอและเขาเมามากเนื่องจากดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปหลายชนิด จนกระทั่งเธอจูบเขาและเหตุการณ์มันก็เลยเถิดจนมาถึงเตียงแบบนี้! ให้ตายสิ...ขนาดเมาหนักแต่เธอยังจดจำมันได้เป็นอย่างดี! "พี่ขอโทษ" ชายหนุ่มเหยียดกายขึ้นมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้า เขาขอรับผิดแต่เพียงผู้เดียวเพราะเหตุการณ์เมื่อคืนเขายับยั้งชั่งใจไม่ได้จริง ๆ "ไม่...มันไม่ใช่ความผิดพี่ มันเป็นความผิดลินณ์เองแหละ" เฌอลินณ์ส่ายหน้าพัลวันเมื่อได้ยินคำขอโทษจากเขา มันไม่ใช่ความผิดของเขาเลยสักนิดเพราะเธอเองก็เผลอไผลและโอนอ่อนให้กับเขาเช่นกัน ถึงจะมีฤทธิ์แอลกอฮอล์คอยขับกล่อมอารมณ์แต่เธอรับรู้ว่าตอนนั้นตัวเองมีความสุขมาก เธอชอบและหลงใหลกับสัมผัสของเขาเป็นที่สุด...อาจจะเป็นเพราะเขาคือคนที่อยู่ในหัวใจของเธอเลยทำให้ทุกอย่างลงตัวไปเสียหมด แต่มันติดตรงที่ว่าเหตุการณ์เมื่อคืนมันไม่ได้เกิดจากความตั้งใจนี่สิ! "เฮ้ยพี่พอร์ชอย่าคิดมากดิ เรื่องแค่นี้เอง" เฌอลินณ์พยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติ เธอปรับสีหน้าและน้ำเสียงพร้อมกับส่งยิ้มให้เพราะไม่อยากให้เขาต้องคิดมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น "เรื่องแค่นี้?" พอร์ชถึงกับเลิกคิ้วหันขวับมองหน้าน้องสาวเพื่อนสนิทด้วยความตกใจ เรื่องนอนกับผู้หญิงในหัวของพอร์ชนับว่าเป็นเรื่องปกติแต่ผู้หญิงคนนี้กลับเป็นน้องสาวของเพื่อนสนิทที่เขาเห็นเธอมาตั้งแต่เด็ก ๆ แต่ในวันนี้เขาและเธอกลับมีความสัมพันธ์ที่เกินเลยมากกว่านั้น และที่สำคัญ...เขาเองก็หลงใหลและชื่นชอบในตัวเธอจนหักห้ามใจไว้ไม่ได้ "ก็ใช่สิ เราเมากันทั้งคู่ไม่ใช่เหรอคะ ลืม ๆ มันไปเถอะ" กระทั่งเสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวดังขึ้นเธอละสายตาจากพอร์ชก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ภายในกระเป๋าราคาแพงที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงและรับสายในที่สุด "จะโทรมาทำไมนักหนา!" เสียงเล็กเอ่ยกับปลายสายด้วยความหงุดหงิด มันเป็นสายจากคนที่เพิ่งบอกเลิกเธอเมื่อวานแต่เจ้าตัวก็ยังโทรหาเธอไม่หยุด (ผมอยากขอโทษ ผมอยากให้เรากลับมา...) "นี่คุณจะบ้าเหรอโอบ คุณเป็นคนบอกเลิกลินณ์เองนะ" จากที่สับสนมึนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าก็ยังต้องมาหัวเสียกับคนปลายสาย เธอกุมขมับตะคอกกับไปอย่างเหลืออด (เรามาคุยกันก่อนได้ไหม ได้ไหมลินณ์...นะครับ) "..." เฌอลินณ์เงียบไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นทำให้สายตาของเธอชะงักเมื่อถูกแววตาคมมองมาที่เธอไม่วางตา (นะครับลินณ์ ผมใจร้อนเอง เรามาคุยกันก่อนนะครับ) "วันนี้ลินณ์ยุ่งมากถ้าลินณ์ว่างแล้วจะติดต่อกลับไปนะคะ" เธอตัดสินใจเพื่อให้วางสายเร็วที่สุดเพราะสิ่งที่สำคัญกว่างอะไรก็คือเรื่องระหว่างเขาและเพื่อนสนิทของพี่ชายอย่างพอร์ช! "สรุปเรื่องของเราก็จบแค่นี้นะคะพี่พอร์ช คิดซะว่าเป็นเรื่องสนุกแก้เหงาของเราแล้วกัน" คนตัวโตจดจ้องใบหน้าหวานของหญิงสาวตรงอยู่ ๆ เขาก็รู้สึกหงุดหงิดเธอคนนี้ขึ้นมาซะดื้อ ๆ ที่ทำหน้าเฉยเมยได้อย่างแนบเนียน อยากจะจับมาตีก้นแรง ๆ ให้เข็ดแต่ก็ต้องเคลียร์เรื่องนี้ให้จบสิ้นซะก่อน "แปลว่าเมื่อคืนที่ลินณ์พูดก็คือตั้งใจใช่ไหม" "หืม?" เฌอลินณ์ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจพลางนึกคิดคำพูดของตัวเองแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เพราะสิ่งเดียวที่อยู่ในหัวของเธอตอนนี้ก็คงจะเป็นท่วงท่าและเสียงหยาบโลนของเขาและเธอเพียงเท่านั้น "ก็ลินณ์บอกว่าอยากได้พี่" "ฮะ!?" เฌอลินณ์ร้องเสียงหลงเบิกตากว้างตกใจทันควันเมื่อได้ยินคำพูดนั้นออกมาจากปากของเขา "ที่เราจูบกันหลังจากเสร็จครั้งที่สามลินณ์บอกพี่ว่าลินณ์อยากได้พี่ ลินณ์อยากเป็นของพี่" "เฮ้ย! จะบ้าเหรอ!" หญิงสาวรีบโยนหมอนใบใหญ่ใส่คนตัวโตเพื่อให้เขาหยุดพูดคำเหล่านั้นออกมา เธอจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้นนอกจาก...! 'ลินณ์ต้องการพี่...พี่พอร์ช' อยู่ ๆ ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็ย้อนหวนฉายกลับเข้ามา น้ำเสียงแหลพร่าและแววตาฉ่ำปรือจ้องมองคนตัวโตพร้อมกับโอบรัดร่างกายกำยำของเขาไว้แน่นเมื่อเธอและเขาสอดประสานแนบชิดกันจนกระทั่งถึงฝั่งฝัน เมื่อจบบทรักครั้งนี้วงแขนแกร่งก็จัดแจงท่าทางของเฌอลินณ์ก่อนจะสอดแทรกแก่นกายใหญ่โตเข้าไปอีกครั้งพร้อมกับเริ่มต้นกิจกรรมอันแสนหนักหน่วงที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่าย ๆ เสียงครางหวาน ๆ ร่ำร้องพร่ำหาแต่ชื่อของเขาซ้ำ ๆ มันเหมือนเป็นเชื้อเพลิงที่คอยเทสุมเติมไฟอารมณ์ของเขามากขึ้นจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป 'พี่ก็ต้องการลินณ์ อ่า...' 'พี่พอร์ชเป็นของลินณ์' มือเล็กกอบกุมใบหน้าหล่อเหลาเอาไว้พร้อมกับเอ่ยเสียงแผ่วก่อนจะทาบทับริมฝีปากลงอยากดูดดึงและหนักหน่วง 'แล้วลินณ์ล่ะ' พอร์ชถามกลับขณะที่ภายในใจได้แต่ร้องเรียกหาเพียงแต่เธอ เขาเป็นของเธอ แล้วเธอล่ะเป็นของใคร...? 'ลินณ์ก็เป็นของพี่' สิ้นประโยคนับว่าเป็นการปลุกตื่นสัตว์ร้ายหิวโหยอีกครั้ง เหมือนกับว่าเจาได้เป็นเจ้าของตัวเธอในค่ำคืนนี้ สัตว์ร้ายหิวโหยจะกัดกินหญิงสาวใต้ร่างคนนี้ไม่ให้เหลือซาก จะไม่ถนอมหรือคิดสงสารเพราะหากได้เริ่มต้นแล้วเขาจะไม่มีทางหยุดหรือวางมือไปง่าย ๆ "ละ...ลินณ์" เฌอลินณ์ตัวแข็งทื่อตะลึงกับคำพูดของตัวเองจนเอ่ยอะไรออกมาไม่ได้ เธอจำมันได้แล้ว! จำได้ทุกอย่างแล้ว! เธอเป็นคนพูดมันออกมาจริง ๆ "ลืม ๆ มันไปเถอะพี่พอร์ช คนเมามันก็พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนั่นแหละ" เธอกัดปากและกำมือตัวเองแน่น นึกโกรธที่เวลาเมาไม่ได้สติมักจะพูดอะไรไร้สาระแบบนั้นออกไป "แล้วเราทำยังไงกันต่อ" เมื่อเห็นน้องสาวเพื่อนสนิทเริ่มหน้าเสียทำให้เขาพยายามหาทางออกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น "บอกตามตรงนะลินณ์คงไม่กล้ามองหน้าพี่พอร์ชอีกแล้วอะ อาจจะมองหน้ากันไม่ติดเลยมั้ง" เธอพูดติดตลกแต่ในใจกลับรับรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ "ทำไม" "เราเอากันนะเว้ยพี่ มันจะมองหน้ากันได้เหมือนเดิมได้ยังไง" "..." พอร์ชเงียบและก้มหน้าลง เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พลางคิดหาทางออกเพื่อให้เขาและเธอกลับมาเป็นเหมือนเดิม เฌอลินณ์ขยับตัวแม้ว่าจะเจ็บปวดตามร่างกายเธอก้มหยิบเสื้อผ้าที่ถูกโยนกระจัดกระจายไปคนละทิศละทางด้วยความยากลำบากแต่อย่างไรแล้วเธอก็รีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เจ็บชะมัด...เธอบ่นกับตัวเองในใจพยายามสกัดกลั้นสีหน้าและท่าทางให้เป็นปกติมากที่สุด "ถ้ามันเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ก็ไม่ต้องเป็น" เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวด้วยแววตาหนักแน่นและจริงจัง ประโยคนั้นของเขาทำให้เฌอลินณ์ชะงักไปเล็กน้อยเพราะไม่เข้าใจกับคำพูดของเขา "อะไร..." "ถ้ามันเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ก็เปลี่ยนใหม่ เป็นน้องสาวเหมือนเดิมไม่ได้ก็เปลี่ยนมาเป็นผู้หญิงของพี่แทน" "อะ...อะไรนะ" "เรายังเอากันได้เหมือนเดิม" "พี่พอร์ช!" เฌอลินณ์เบิกตากว้างมองเขาด้วยความขุ่นเคืองที่จู่ ๆ เขาก็ยัดเยียดสถานะใหม่ให้กับเธอ มันก็ไม่ต่างจากผู้หญิงง่าย ๆ ที่เขาหิ้วมานอนด้วยทุกคืนอย่าที่เขาชอบทำตามประสาผู้ชายเจ้าชู้ "ก็ความต้องการของเราสองคนเหมือนกันไม่ใช่เหรอลินณ์ มันก็ไม่เสียหายอะไรเลย" "ไม่! พี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ พี่พอร์ช" "พี่พูดจริง" ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะสาวเท้าเดินตรงเข้าไปหาหญิงสาวตัวนอนบนเตียงที่มีผ้าห่มผืนหนาคลุมกายไว้อยู่ "พี่จะบ้าเหรอ...อื้อ!" ริมฝีปากบางถูกคนตัวโตฉกฉวยอย่างหนักหน่วงราวกับคนเอาแต่ใจ มือหนาจับคางมนให้เขนขึ้นเพื่อให้สัมผัสของกันและกันแนบแน่นมากยิ่งขึ้นก่อนที่เขาจะสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปกวาดชิมความหอมหวานที่ไม่ว่าเขาจะลิ้มลองมันมาทั้งคืนแต่มันก็ยังไม่อิ่มหนำจนพอใจเลยสักนิด "ได้พี่แล้วจะทิ้งพี่ไปง่าย ๆ หรือไงหืม" ใบหน้าหล่อเหลาค่อย ๆ ผละออกอย่างอ้อยอิ่ง แววตาคมสบประสานกันอย่างลึกซึ้งพลันทำให้หัวใจดวงน้อย ๆ ของเฌอลินณ์สั่นระริกไม่เป็นจังหวะ เธอหวั่นไหว...หวั่นไหวให้กับเขาอีกแล้ว "พี่เป็นของลินณ์แล้วนะคนดี" เสียงทุ้มนุ่มหูเอ่ยอีกครั้งราวกับย้ำเตือนให้จิตใต้สำนึกของเธอตอบตกลงกับคำพูดของเขา "ตะ...แต่ลินณ์..." "เราแค่สนุกด้วยกันเท่านั้นเพราะพี่เป็นของลินณ์ไง พี่เป็นของลินณ์แล้วนะ อยากได้พี่อีกเมื่อไหร่ก็ค่อยโทรหาพี่" "ลินณ์ไม่..." "เราจะสนุกด้วยกันเหมือนเมื่อคืนไงลินณ์ พี่มีความสุขจะตายเวลาได้อยู่กับลินณ์แบบเมื่อคืน ลินณ์ล่ะมีความสุขหรือเปล่า" ร้ายกาจ...คำพูดธรรมดา ๆ ของเขาและกลับร้ายกาจจนเธอหลงใหลมัวเมา! "แต่พี่ลันจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้นะ" เธอโพล่งขึ้นเมื่อนึกถึงคนเป็นพี่ชายเพราะอลันพี่ชายของเธอเป็นเพื่อนสนิทของพอร์ชที่จะต้องเจอะเจอกันบ่อยครั้ง "แปลว่าตกลง" "ลินณ์ยังไม่ได้ตกลงเลย!" "นั่นแหละแปลว่าลินณ์ตกลงแล้ว" พอร์ชยกยิ้มร้ายมองหญิงสาวอย่างเหนือกว่า มือหนาวางลงบนเรือนผมนุ่มก่อนจะยีมันเบา ๆ จนตอนนี้มันยุ่งไปหมด "เรื่องของเราห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด มันเป็นแค่เรื่องสนุก ๆ ที่จะไม่มีสถานะเข้ามาเกี่ยวข้อง" เฌอลินณ์เอ่ยถึงข้อตกลงกับพอร์ชทันทีที่ตอนนี้เธอกลายเป็นผู้หญิงของเขาโดยปริยาย "ตกลงครับ พี่รับรองว่าคนอื่นจะไม่มีทางรู้และที่สำคัญเรื่องสถานะของเรามันจะไม่เป็นปัญหาแน่นอน" "โอเค ดีล!" ในเมื่อแอบชอบมาตั้งนานแล้วเป็นแฟนไม่ได้ก็คงต้องอยู่ในความสัมพันธ์แบบนี้แหละที่ดีสุด!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more