บทที่ 17
PORSHE'S PART :
ภายในห้องกว้างใหญ่สุดหรูที่มีเสียงคลื่นกระทบคลอเบา ๆ วงแขนของผมโอบกอดเฌอลินณ์ไว้ใต้ผ้าห่มผืนหนาหลังจากที่ผมรังแกเธอไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของความเสียใจทำให้ผมกอบกุมแก้มใสเอาไว้ก่อนจะกดริมฝีปากจูบซับเบา ๆ เพื่อปลอบประโลมถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้สึกตัวก็ตาม
"พี่ขอโทษ...ขอโทษนะ" ผมเอ่ยแผ่วเบาข้างแก้มใสพลางกระชับวงแขนโอบกอดเธอให้แน่นมากยิ่งขึ้น
ผมกดศีรษะเล็กเบา ๆ เพื่อให้เธอซบอิงกับอกแกร่งของผม ให้เธออยู่ในอ้อมกอดที่ผมจะมอบให้เธอเพียงคนเดียวตลอดไป
แต่ทว่า...
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงรบกวนจากการเคาะประตูทำให้ผมสบถคำด่าออกมาด้วยความหงุดหงิดที่มารบกวนเวลาพักผ่อนแบบนี้ แต่ทว่าผมกลับต้องชะงักไปเมื่อคนตัวเล็กในอ้อมแขนเริ่มขยับตัวและค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกตื่น
"อือ..." เล็กเล็กเอ่ยเบา ๆ ในลำคอพลางเงยหน้าขึ้นมองผมก่อนจะรีบขยับตัวหนีแ
