บทที่ 16
"พี่พอร์ช!"
เฌอลินณ์เบิกตากว้างเมื่อคนตรงหน้าคือพอร์ช! เขากำลังนั่งอยู่บนโซฟาพาดแขนกับพนัก สายตาคมจดจ้องมาที่เธอด้วยความเรียบนิ่งแต่เต็มไปด้วยความดุดันไม่ต่างจากสัตว์ร้ายเลยสักนิด
คนตัวเล็กสั่นระริกรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาก่อนจะตัดสินใจหมุนตัววิ่งไปที่ประตูเพื่อหนีออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด
แต่ทว่า...
หมับ!
"อื้อ!!!" วงแขนแกร่งข้างซ้ายเกี่ยวรัดเอวบางเอาไว้ขณะที่มือข้างขวาก็ปิดปากของเฌอลินณ์ไม่ให้กรีดร้องออกมา
พอร์ชพาคนตัวเล็กกลับเข้าไปในห้องก่อนจะพาดร่างบางไว้บนบ่าและเดินตรงเข้าไปในห้องนอนสุดหรูจนกระทั่งเหวี่ยงร่างแน่งน้อยลงบนเตียงอย่างแรง
ตุ้บ!
แม้ว่าเตียงกว้างขนาดคิงไซซ์จะนุ่มสักเท่าไหร่แต่ความสูงและแรงเหวี่ยงจากคนตัวโตทำให้หญิงสาวรู้สึกจุกที่ท้องจนงอตัวกอบกุมร่างกายตัวเองเอาไว้
"อึก!"
"กล้ามากนะเฌอลินณ์" เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วในลำคอจดจ้องมองหญิงสาวบนเตียงด้วยแววตาพิโรธ มือ
