Chapter 6 - แต่งงานเพราะผลประโยชน์

2219 Words

บทที่ 6 @THE NIGHTMARE CLUB ค่ำคืนวันศุกร์เป็นช่วงเวลาดี ๆ เหมาะสำหรับการสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อน ผู้คนมากมายต่างก็ออกมาผ่อนคลายที่คลับหรูแห่งนี้รวมถึงพวกเขาเองด้วย พอร์ช อลัน และเวลตันได้นัดแนะกันออกมาที่คลับแห่งนี้ "ไอ้ลันไปไหน" เสียงเข้มของผู้ทรงอิทธิพลอย่างมาเฟียเวลตันเอ่ยถามเพื่อนสนิท หลังจากที่เขาเดินเข้ามาในร้านพร้อมด้วยเหล่าลูกน้องมากมายที่ตามมาดูแลรอบ ๆ เขาเห็นแค่พอร์ชที่นั่งอยู่บนโซฟาโซนวีไอพีเพียงคนเดียวเท่านั้น "ไม่รู้มัน กูเองก็เพิ่งมาถึง" "งานประมูลเรียบร้อยไหมวะ พรุ่งนี้แล้วนะเว้ย" เวลตันถามเพื่อนสนิทขณะที่มือก็หยิบแก้ววิสกี้ของตัวเองขึ้นมาดื่ม "เรียบร้อยหมดแล้ว" "ตื่นเต้นไหมวะ เปิดตัวคอลเลคชั่นใหม่เลยนะเว้ย" เมื่อเห็นท่าทีของพอร์ชที่ดูเรียบเฉยก็ทำให้เขาต้องแปลกใจ ปกติแล้วงานประมูลเครื่องเพชรที่บริษัทของพอร์ชจัดขึ้นนั้นจะจัดปีละหนึ่งครั้งเพียงเท่านั้น และงานประมูลก็นับว่าเป็นงานยิ่งใหญ่ที่เหล่าไฮโซและนักธุรกิจจากหลากหลายประเทศก็ต่างบินมาร่วมในงานนี้เช่นกัน "ก็ตื่นเต้นอยู่" พอร์ชไหวไหล่เบา ๆ ในใจก็นึกตื่นเต้นกับงานประมูลที่จะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ แต่ในหัวของเขากลับมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่งให้คิดมากกว่า "มาแล้วครับคุณลูกค้าวีไอพี กระผมมีเหล้าตัวใหม่มาให้ลิ้มลองครับ" เสียงของอลันแทรกขึ้นทำให้ทั้งพอร์ชและเวลตันหันไปมองก็พบว่าอลันกำลังถือเครื่องดื่มตัวใหม่ไว้ในมือและเดินมาหาพวกเขาด้วยสีหน้าระรื่น "สรรหาจริง ๆ นะมึงเนี่ย" "เออก็ดีเหมือน ถือว่าดื่มฉลองให้กับกูเลยแล้วกัน" เวลตันยกยิ้มทั้งสีหน้าชื่นมื่น มือหนาหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลออกมาจากกระเป๋าและวางลงบนโต๊ะตรงหน้าของเพื่อนทั้งสองคน "อะไรวะ" พอร์ชถามขึ้นพลางแกะซองเอกสารและหยิบกระดาษด้านในขึ้นมาดู "เมียมึงท้องแล้วอะดิ" อลันบอกอย่างรู้ทัน ถึงไม่บอกหรือเปิดดูเขาก็พอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เห็นสีหน้าเบิกบานใจของเพื่อนสนิทก็ทำให้พอเดาออกแล้วว่าความสุขมันอิ่มล้นมากแค่ไหน "เชี่ย! น้องแพรท้องแล้วเหรอวะ" เวลตันยักคิ้วส่งไปพลางกอดอกมองด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่เขาพาแพรดาวภรรยาสาวไปตรวจเขาก็รีบตรงปรี่มาที่นี่เพื่อบอกข่าวดีให้เพื่อนสนิทรับรู้ทันที "ดีใจด้วยเว้ย ไอ้มาเฟียของเราจะมีลูกแล้วว่ะ" "เออ ดีใจด้วยนะเว้ย" "แล้วเมื่อไหร่มึงจะมีบ้างวะ กูกับไอ้เวลนำโด่งแล้วนะ" เป็นฝ่านอลันที่พูดขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปมองพอร์ช ตัวเขาเองก็มีลูกน้อยวัยสองขวบเป็นโซ่ทองส่วนเวลตันก็เพิ่งเป็นคุณพ่อป้ายแดงเมื่อไม่กี่ชั่วโมง แต่เพื่อนอีกคนนี่สิแค่ผู้หญิงจะพามาเปิดตัวให้รู้จักยังไม่เคยเห็น "เออเมื่อไหร่จะมีบ้างวะ หาเมียได้แล้วไอ้พอร์ช" พอร์ชถึงกับส่ายหน้าและเลี่ยงสายตาไปอีกทางเมื่อถูกกดดันจากเพื่อนสนิททั้งสองคน "เดี๋ยวก็มีเองแหละ กูไม่รีบโว้ย" "เออว่ะ!" อยู่ ๆ เวลตันก็โพล่งขึ้นเสียงดังทำให้ทุกคนต่างตกใจไปกับการกระทำของเขายกใหญ่ "เชี่ย! อะไรของมึงวะไอ้เวลกูตกใจนะเว้ย" "กูได้ข่าวว่าเมลจะกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอวะ" ประโยคนั้นของเวลตันทำให้พอร์ชถึงกับชะงักไปในทันที ใบหน้าหล่อเหลาเรียบตึงไปจากเดิมก่อนที่เขาจะหยิบแก้วเครื่องดื่มของตัวเองตรงหน้าขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว เพียงแค่นึกถึงก็ทำให้เขาเป็นกังวลขึ้นมา "เออว่ะ! งี้ไอ้พอร์ชเราก็ใกล้แต่งงานแล้วดิวะ" "หึ มึงดูหน้ามันดิ" เวลตันหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสีหน้าของพอร์ชที่เรียบตึงอย่างเห็นได้ชัด เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายนั้นกำลังรู้สึกยังไงเพราะอีกไม่นานเพื่อนของเขาก็จะต้องแต่งงานตามข้อตกลงทางธุรกิจที่ไม่สามารถเลี่ยงได้ "ไม่ชอบน้องเขาแล้วมึงไปตอบตกลงทำไมวะ" อลันตบไหล่เพื่อนสนิทเบา ๆ เขาเองก็พอจะรับรู้ความเป็นมาอยู่บ้างว่าการหมั้นหมายระหว่างพอร์ชและผู้หญิงคนนั้นเกิดจากอะไร "ก็แค่ผลประโยชน์ทางธุรกิจ" พอร์ชตอบอย่างไม่ใส่ใจนักพลางหยิบขวดเหล้าราคาแพงตรงหน้าขึ้นมาและเทใส่แก้วของตัวเอง ถึงปากจะตอบปัด ๆ แต่แท้จริงแล้วภายในใจของเขากลับว้าวุ่นและสับสนไปหมด เหมือนคนขี้ขลาดที่ไม่อยากเผชิญหน้ากับความเป็นจริงที่กำลังจะมาถึงแต่เขาก็ยอมรับเพราะตัวเขาเองขี้ขลาดจริง ๆ แถมยังโง่เขลาที่ไม่สามารถหาทางออกให้กับตัวเองได้เลย ได้แต่น้อมรับอนาคตที่เขาไม่ได้เลือกมันเองเพียงเพราะผลประโยชน์ทางธุรกิจของสองฝ่าย "แต่งงานมันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ นะเว้ยไอ้พอร์ช" "หรือว่ามึงชอบน้องเมลจริง ๆ" "หึ" พอร์ชเค้นเสียงหัวเราะออกมาพลางเหยียดยิ้มที่มุมปากเมื่อได้ยินคำว่ารัก เขากับผู้หญิงคนนั้นรู้จักกันในฐานะทายาทผู้สืบทอดวงตระกูลระหว่างธุรกิจจิลเวอรี่และธุรกิจอัญมณีรายใหญ่ระดับประเทศ พอร์ชรู้จักกับเธอตั้งแต่เด็ก เป็นเพื่อนเล่นด้วยกัน และอยู่ในสถานะพี่น้องที่ดีต่อกัน บางครั้งก็พบเจอกับอลันและเวลตันที่พอร์ชมักจะพาเธอไปเล่นด้วยกันช่วงเย็นตามประสาวัยเด็ก ถึงแม้อายุและเพศจะต่างกันแต่พวกเขาก็ดูแลน้องสาวคนนี้ได้อย่างดีไม่ต่างจากน้องสาวแท้ ๆ เลยสักนิด จนกระทั่งทั้งสองคนเติบโตอยู่ในวัยหนุ่มสาว สองตระกูลก็ได้พูดคุยและทาบทามถึงเรื่องราวในอนาคตที่ธุรกิจของสองบ้านจะปรองดองกัน ในตอนนั้นพอร์ชเองก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรเพราะเกรงใจผู้ใหญ่และก็ไม่คิดรังเกียจน้องสาวคนนี้ เพียงแต่ว่า...เรื่ิงความรู้สึกเท่านั้นที่เขาคิดไม่เหมือนกัน 'น้องสาวก็คือน้องสาว' เขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความรู้สึกนี้ไปได้ "อยู่ ๆ ไปก็รักกันเองแหละ ช่างแมงเหอะว่ะ" พอร์ชบอกพลางส่ายหน้าเพื่อให้เพื่อนสนิทหยุดพูดถึงเรื่องนี้สักที ในเมื่อปัญหามันยังไม่เกิดขึ้นตัวเขาเองก็ไม่อยากจะคิดให้มันปวดหัว "แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะวะ ที่มึงซุกไว้อะ" อลันเอ่ยถามและหันไปมองพอร์ชอีกครั้ง เขารู้ดีว่าพอร์ชนั้นก็มีผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ มาตลอดเพียงแต่ไม่เคยพามาเปิดตัวก็เท่านั้น ถึงแม้จะไม่ได้ก้าวก่ายและเค้นถามแต่เขาก็รู้ว่าผู้หญิงที่อยู่กับเพื่อนจอมเจ้าชู้ได้นานขนาดนี้ก็คงจะเป็นคนที่มีอิทธิพลต่อหัวใจพอสมควร "ใครวะ ไม่พามาให้เห็นหน้าบ้างเลย" เวลตันเสริมอีกเสียง เขาเองก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครแต่ก็รพอรู้เป็นคนสำคัญที่ทำให้พอร์ชเปลี่ยนไปเป็นคนละคน "เสือก" พอร์ชปลายตามองเพื่อนทั้งสองคนอย่างนึกรำคาญที่เซ้าซี้ไม่เลิก ถ้าเกิดบอกไปมีหวังโดนหมัดหนัก ๆ สวนกลับมาแน่! "ปากดีจัด น่าโดนต่อยฉิบหาย" "เออ แม่งปากดี ขอให้น้องเมลกลับมาไว ๆ แล้วกัน กูอยากรู้ว่ามันจะเลือกใครระหว่างคู่หมั้นกับผู้หญิงที่ซุกไว้หลายปี" "พวกมึงนั่นแหละปากดี น่ารำคาญสัส" พอร์ชลุกขึ้นจากโซฟาตัวยาวมองหน้าทั้งสองคนอย่างไม่พอใจ วันนี้เขาตั้งใจมาดื่มให้ลืมเรื่องราวน่าปวดหัวพวกนั้นแต่กลับถูกคาดคั้นให้เครียดมากกว่าเดิม "อะไรวะ งอนแล้วหนีกลับเลยเหรอ" "กูรำคาญพวกมึง พูดมาก" พูดจบก็เดินลงบันไดจากโซนวีไอพีตรงไปยังชั้นล่างที่เป็นบาร์ค็อกเทลและมีดนตรีเปิดคลอเบา ๆ แต่ทว่า...! ใบหน้าหล่อเหลาเรียบตึงก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ ขายาวชะงักเมื่อสายตาคมจดจ้องไปยังบาร์ตรงหน้าที่ตอนนี้มีหญิงสาวที่เขาคุ้นเคยนั่งอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งอย่างสนิทสนม ใบหน้าหวานที่เขาเชยชมอยู่แทบทุกคืนแต่ในตอนนี้กลับซบอิงที่ไหล่ของผู้ชายข้างกายโดยไม่สนสายตาใคร มือหนากำเข้าหาตัวแน่นพลางระงับอารมณ์ความโกรธเอาไว้ เพราะตอนนี้เขาไม่สามารถแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกไปได้ เขาไม่ได้อยู่ในสถานะนั้นในที่สาธารณะแต่เป็นพี่ชายที่แสนดีต่างหาก "ผมคิดถึงลินณ์มากเลยนะ" เสียงเข้มเอ่ยกับคนตัวเล็กข้างกายพลางลูบมือที่เรือนผมนุ่มของเธออบ่างเบามือ ภาพตรงหน้าทำให้พอร์ชสติขาดผึ่งในทันที เขาสาวเท้าก้าวเข้าไปหาก่อนจะกระชากคนตัวเล็กให้แยกออกและผลักผู้ชายคนนั้นไปให้พ้นทาง พลั่ก! ตุ้บ! "พะ...พี่พอร์ช" เสียงหวานสั่นระริกพยายามจับแยกผู้ชายสองคนให้ออกห่างเพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้น พอร์ชมองใบหน้าหวานของหญิงสาวด้วยแววตาโกรธจัด เพียงแต่เห็นหน้าของเธอก็ทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าตอนนี้เธอกำลังเมาแทบไม่ได้สติแต่ก็ต้องประคองมันไว้เพราะเขามาเห็นภาพนั้นซะก่อน "มึงเป็นเหี้ยไรวะ!" พลั้วะ! ตุ้บ! หมัดหนักสวนลงบนใบหน้าของคนตรงหน้าทำให้ร่างของผู้ชายคนนั้นล้มลงกับพื้น เมื่อได้จังหวะพอร์ชก็รีบตรงปรี่เข้าไปหวังจะสั่งสอนอีกสักครั้งสองครั้งแต่ก็ถูกมือเล็กคว้าเอาไว้เสียก่อน "พี่พอร์ชอย่า! อย่าค่ะ" "เชี่ยแล้วไง...เกิดอะไรขึ้นวะไอ้พอร์ช" เสียงของอลันดังขึ้นก่อนจะรีบวิ่งลงมาจากด้านบนเพื่อมาดูเหตุการณ์ทั้งหมด "เกิดอะไรขึ้นวะไอ้พอร์ช" เวลตันเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่ตอนนี้เดือดดาลจนควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ "มันเป็นใครลินณ์" อลันหันมาถามคนเป็นน้องสาวเพราะตอนนี้น่าจะเป็นเธอที่ตอบคำถามได้ดีที่สุด "เป็น...เขาเป็นเพื่อนลินณ์" หญิงสาวตอบเสียงแผ่วและหลบสายตาลง "แล้วมึงไปต่อยเพื่อนยัยลินณ์ทำไมไอ้พอร์ช" คราวนี้หันมาเล่นงานเพื่อนสนิทที่ตรงเข้าไปทำร้ายเพื่อนของน้องสาวตัวเองโดยไม่มีสาเหตุแบบนี้ "มันลวนลามน้องมึง" พอร์ชบอกขณะที่สายตายังคงจดจ้องไปที่คนตัวเล็กอย่างโกรธจัด "ว่าไงนะ!" "กูไม่ได้ทำนะเว้ย!" "กูเห็นกับตา" พอร์ชยืนยันเสียงหนักแน่นทำให้อลันหันไปยังคู่กรณีอย่างเอาเรื่อง "มึงกล้ามากนะที่ลวนลามน้องกู" "พี่ลัน...ไม่ใช่นะคะ มันไม่ใช่แบบนั้น" เฌอลินณ์รีบเข้าไปจับแขนของพี่ชายเอาไว้เมื่อทุกอย่างเริ่มเลยเถิดไปไกลแบบนี้ หมับ! มือหนาของพอร์ชจับแขนเล็กเอาไว้ก่อนจะกดเสียงต่ำเอ่ยข้างหูของเธอ "ไปเจอกันที่คอนโดฯ แล้วก็อย่าคิดหนีเพราะลินณ์รู้ดีว่าพี่ทำได้ทุกอย่าง" หญิงสาวชะงักไปกับคำพูดของเขาเหมือนกับถูกคำสาปที่ทำให้เธอเกรงกลัวจนไม่กล้าปฏิเสธหรือแม้แต่จะต่อต้าน "สรุปว่ามันลวนลามเรารึเปล่า" อลันที่ไม่ได้สนใจอะไรเพราะตอนนี้เขากำลังโกรธจัดเพราะเชื่อในคำพูดของเพื่อนสนิทไปซะแล้ว "ไอ้พอร์ชบอกยังไงก็อย่างนั้นแหละ เอามันไปสั่งสอน" เวลตันประกาศกร้าวตัดสินใจในทันทีก่อนจะสั่งให้ลูกน้องจับตัวของผู้ชายคนนั้นขึ้นมา "ฝากจัดการด้วย กูมีธุระต้องไปจัดการ" พอร์ชยกยิ้มอย่างเหนือกว่าพลางตบไหล่เพื่อนสนิทเบา ๆ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปหาคนตรงหน้าที่ตอนนี้ถูกคุมตัวไว้อยู่ รอยยิ้มร้ายก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับสายตาที่เหยียดมองอีกฝ่าย พอร์ชค่อย ๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้และกระซิบเบา ๆ กับคู่กรณีที่ตอนนี้ไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรทั้งสิ้น "ลินณ์เป็นผู้หญิงของกู ถ้ามึงไม่เลิกยุ่งก็เตรียมตัวตายได้เลย" ___________________________ Spoil Next Chapter... "ลินณ์กำลังทำให้พี่โกรธ" "ลินณ์....ลินณ์ขอโทษ...แต่มันไม่ใช่อย่างที่พี่พอร์ชคิดนะ" "ลินณ์คงรู้ดีใช่ไหม...ว่าบทลงโทษที่ลินณ์จะต้องเจอมันคืออะไร" "อึก...พะ...พี่พอร์ชคะ ลินณ์...อื้อ!!"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more