“อิงจันทร์..”
เสี้ยววินาทีที่คนเมาเริ่มได้สติกลับมา แววตาที่มองอีกฝ่ายก็แปรเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยไปในฉับพลัน
“เรียกชื่อฉันถูกสักทีนะคะ” น้ำเสียงกึ่งประชดเอ่ยขึ้น ขณะที่สบสายตาเอกชยินทร์ไม่ละไปไหน
ใบหน้าขาวราวกับหยวกกล้วยขึ้นสีระเรื่อ ในดวงตาเจือรอยของคราบน้ำตา มันยิ่งทำให้อารมณ์ชายพลุ่งพล่านจนยากที่จะระงับไว้
อยากรังแกทุกส่วนเลย..
สายตาคู่คมเป็นประกายวาบหวาม ไล่มองตั้งแต่ผิวหน้าเนียนละเอียดยันลำคอขาวยาวระหง ส่งผลให้ความเป็นชายแสดงความต้องการด้วยการตื่นตัวขึ้นมา
“พี่เมาแล้วค่ะ”
“อือ..”
“เมามากแล้วด้วย”
ครั้นจะก้มลงไปจูบอีกรอบเพื่อสานต่ออารมณ์ที่คลั่งค้าง สายตาของอิงจันทร์ที่สบมองก็ฉุดดึงสติเขาให้หยุดชะงัก
สุดท้ายเอกชยินทร์ก็ยอมผละตัวออกไปนั่งที่ปลายเตียง พลางยกมือขึ้นลูบคมหน้าแล้วเสยผมอย่างหัวเสีย
จะไม่ให้หงุดหงิดได้ยังไงในเมื่อเขาแข็งปั๋งขนาดนี้..
“เวรฉิบ” มือหนาพยายามกดกลางกา
