Şehvet, insanın damarlarında gezen kan gibiydi. Durmadan kendini yeniliyor ve sanki insanı hayatta tutan en büyük unsurlardan biriydi. Ben, ona duyduğum aşk ve şehvet ile bağlanmıştı aslında hayata. Öyle ki, bu şehvetim gözümü kör etmiş ve kendimi sırf aşığım diye hiç tanımadığım sadece yüzünü görerek aşık olduğum bir adamın yatağına attırmıştı.
Pişman mıydım? Kısmen. Altına yattığım için değil hamile kalıp çocuğumu düşürecek kadar korunaksız olduğum için kendime kızıyordum. Eğer o gün korunsaydım bugün Serkan ile bir çocuk şansımız vardı ancak artık yoktu. Ben anne olamayacak, o kutsal ve güzel duyguyu yaşayamayacaktım. Tanrının bana bahşettiği tüm şansı kötü kullanmıştım.
Dün gece yaşadığımız o güzel anlar ise bana her şeyi unutturmuştu. Ben yine onun altında, o masum ve aşık genç kızd
