Hayat bana bir kaşık mutluluk verdiyse şayet, onu kepçelerle geri almasını da biliyordu. Kısa bir an bana her şeyin güzel olacağını fısıldayıp cehennem ateşlerini koşarak girmemi sağlamıştı. Kendi aptallığıma da yanmıyor değildim ama şu noktadan sonra her şeyle nasıl baş edeceğim konusunda hiçbir fikrim yoktu. Yine ailemin boklarının acısını ben çekiyordum. Bu zamana kadar onlar yüzünden her şeye sus pus olup iyi Barbie rolü yapmak yeterince kötü değilmiş gibi şimdi de intikam aleti haline gelmiştim.
Kocam olacak adam hayatı bana zindan etmek için uğraşıyordu ama neden ben? Benim ne sulum günahım vardı ki? Tamam onların da bir suçu yoktu çocuk olarak ama neden bir insan kendine yapılanı başkası da yaşasın istesin, bu kadar acımasız olmayı seçsin ki?
Gözlerimden yaşlar boşalmaya devam ed
