Büşra Çelik’in ağzından;
Yaşadığım zorlu hayatın emarelerini bedenimde iz olarak taşıyordum adeta. Nefes almak benim için çok zor bir eylemdi. Daha doğrusu nefes aldığımı hissedemiyordum bir türlü. Sırf yaşamak için yaptığım bir eylemdi. Sahi neden yaşıyordum ki?
Kardeşim için.
Kardeşim Berna... Benim umudum, hayatım ve her şeyim. Aksi takdirde yaşamak benim için sadece ıstırap.
“Benim güzel kardeşim...” ona sıkıca sarıldığımda gülümsedi. Beni her gördüğünde gözleri parlıyordu.
“Abla beni ne zaman buradan alacaksın? Artık seninle olmak istiyorum. Seni çok özlüyorum.” Dedi çipil çipil bakan ela gözleriyle. Benim minik versiyonumdu. Bende ela gözlü, açık kahverengi saçlı yanakları al al olan bir kızdım o da benim küçük versiyonumdu.
Söyledikleri kalbime öyle dokundu ki güçlü durmak iç
