ตอนที่ สาม
1739 Words
น้ำข้าว เพื่อนสนิทคนเดียวของพิลาลศกำลังจดจ่อดูภาพวงจรปิดจากจอมือถือพร้อมกับพ่นคำด่าไม่หยุด จนเธอต้องปราม
"เพลาๆ บ้าง แกเป็นคนนอก"
"หนีประชุม แต่กลับไปกกผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่เมีย แบบนี้พวกคณะกรรมการยังยกหางไอ้พี่เทวาอยู่ได้ไง"
"ก็เพราะมันโง่ไง จูงจมูกได้ง่าย พวกนั้นเลยชอบ"
"ก็จริง"
"แต่วันนั้นแกก็ทำคะแนนได้นี่นา ฉันภูมิใจในตัวแกที่ฉกฉวยโอกาสดีๆ มาได้"
"ก็ไม่ดีเสมอไปหรอก เพราะการที่ฉันทำแบบนั้น พวกคณะกรรมการก็เริ่มแบ่งเป็นสองฝ่าย แต่มันก็เริ่มชัดเจนขึ้น"
"ก็ดีสิ"
"ก็ต้องดูกันต่อไป"
พิลาลศไม่อยากจะแน่ใจกับความคิดของเพื่อนนัก ซึ่งคงไม่ง่ายที่เหล่าคณะกรรมการจะสนับสนุนคนหัวแข็งอย่างเธอ เพราะเธออาจจะไปขัดผลประโยชน์คนพวกนั้น
"แล้วเรื่องของแกกับพี่สะใภ้ล่ะ"
"ชู่วว... อย่าพูดดังไป" พิลาลศจำต้องเอ่ยห้าม ก็หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง แถมพวกเรายังพูดคุยกันในห้องทำงานที่ใครจะเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้อีก
"เออ ขอโทษ"
"แล้วตกลง ได้ใจรึยัง"
"จะได้ได้ยังไง ฉันกับคุณมุกอยู่ในฐานะไหนแกก็รู้"
"เอางี้มั้ย! บุกปล้ำ"
"ก็คิดมาตลอด"
"ว่าแล้วเชียว คนอย่างแกมันคิดไม่ซื่อ"
"ถึงฉันจะเจอคุณมุกหลังไอ้พี่เทวา แต่ฉันก็มั่นคงจะรักคุณมุกมาตลอด"
"แอบรักฝ่ายเดียว มันไม่มีประโยชน์"
"ก็รอจังหวะก่อนสิ อีกไม่กี่ปีไอ้บ้าเทวาก็คงจะตาย เพราะเป็นโรคร้าย ไม่ก็เมาแล้วขับ"
"โห คนเลวขนาดนั้น ไม่ตายง่ายๆ หรอก มีหวังแกอาจจะตายก่อนพอดี"
"จ้า แต่ยังไง ฉันก็จะรอ"
"ก็นะ! รอมาสิบห้าปี รอเพิ่มอีกสิบห้าปีก็คงไม่เป็นไรหรอกเนอะ" ได้ทีเอ่ยประชดเพื่อนที่เอาแต่นั่งยิ้มกริ่ม
และพิลาลศคงจะเหมือนพวกนกสองหัว
"พี่เบื่อวะ" เทวาพูดกับเธอขณะกำลังยกแก้วเหล้าเข้าปาก ซึ่งเธอก็ไม่คิดจะถามไถ่
เพราะคาดเดาได้ดีว่าเขาต้องการจะพูดเรื่องอะไร ก็เล่นบ่นให้ฟังแทบทุกครั้งที่เจอหน้า
"ไม่เห็นมีอะไรน่าเบื่อ ชีวิตพี่ออกจะสมบูรณ์แบบ" พิลาลศพูดพร้อมรินแอลกอฮอลล์ใส่แก้วให้เขาด้วย
"จริงๆ แล้ว มีอย่างหนึ่งที่พี่อยากจะเปลี่ยน"
"อะไรล่ะ"
"เมียไง" พิลาลศชะงักงันทันทีกับคำพูดของเขา แต่ก็ทำเพียงแค่เงียบ
"รู้มั้ย ช่วงนี้คุณมุกทำตัวโคตรน่ารำคาญ เอาแต่ตามพี่ไปทั่ว ชอบสั่งให้ทำอย่างงั้นอย่างงี้ ทำอย่างกับพี่เป็นเด็กน้อย"
"ก็พี่ทำตัวเหมือนเด็กจริงๆ นี่คะ" พิลาลศพูดออกมาตามตรง ก็เพราะรู้สึกโมโหที่เขาเอาแต่ต่อว่าคุณมุก ทั้งที่หล่อนคอยเป็นแรงผลักดันให้เขามาสู่จุดนี้ แต่เมื่อได้ดีเขากลับหลงลืมคนที่อยู่เบื้องหลัง
"พี่รู้ ว่าคุณมุกทำหลายอย่างเพื่อพี่ แต่ก็ควรจะปล่อยให้พี่ได้แสดงความสามารถของตัวเองบ้าง ไม่ใช่คอยเอาแต่จู้จี้"
"แต่การมีชู้ก็ไม่ใช่สิ่งตอบแทนที่คุณมุกทำตัวจู้จี้กับพี่นี่คะ" แถมเขาก็ไม่มีความสามรถที่จะแสดงออกต่อหน้าคณะกรรมการ ประโยคนี้พิลาลศไม่ได้พูดออกไป
"ตกลงแกเป็นน้องใครกันแน่"
"ดื่มค่ะ อย่าสนใจเลยว่าลศจะอยู่ข้างใคร"
และพิลาลศเป็นฝ่ายรินเหล้าให้เขา นี่ขนาดในวงสังสรรค์ เธอยังเป็นรองให้เขา แต่เธอก็พร้อมจะทำให้อยู่แล้ว เพราะมีหวังให้เขาดื่มเข้าไปให้เยอะที่สุด เผื่อบางทีเขาอาจจะติดเหล้า พิษสุราเรื้อรัง หรือตายเพราะเหล้าสักวัน
และอีกอย่างที่เธอเฝ้ารอคอย
'Rrrr Rrrr'
พิลาลศพอจะคาดเดาได้ทันทีที่เสียงโทรศัพท์ดังในเวลานี้
"สวัสดีค่ะ"
"พี่ขอคุยกับคุณเทวาได้มั้ยคะ" ไม่ทันที่พวกเราจะได้พูดคุยอะไร พี่สะใภ้ก็เอ่ยในสิ่งที่ต้องการออกมา
"ได้ค่ะ แต่ไม่แน่ใจว่าจะคุยรู้เรื่องรึเปล่า"
"เมาเหรอคะ"
"ค่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่อยากคุย"
หมดคำพูดจะรั้ง พิลาลศทอดมองไปทางพี่ชายที่นั่งอยู่ในกลุ่มผู้ถือหุ้น และยังมีผู้หญิงคนเดิม ที่เขาแอบคบหาแบบแสนจะเปิดเผยแนบชิดอยู่ด้วยกัน
พิลาลศยื่นโทรศัพท์ให้เขา
"คุณมุกโทรมาค่ะ"
"ไม่คุย! จะตามกลับบ้านรึไง" เขาโพล่งขึ้นมากลางวง ก็เพราะอยู่ต่อหน้าเหล่าผู้ถือหุ้น จึงจำต้องวางมาด
"โธ่ คุณเทวา เบาๆ กับภรรยาหน่อยสิครับ"
"ใช่สิ น่าจะคุยกับเธอสักหน่อย เผื่อมีอะไรสำคัญ"
"ฮ่าฮ่า ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเพื่อน ขวดเหล้า และก็ผู้หญิงข้างผม" พูดจบก็ก้มลงหอมแก้มผู้หญิงข้างกายฟอดใหญ่โชว์เหล่าผู้ถือหุ้น
"ต่อจากนี้ ผมจะหย่า จะได้ไม่มีใครหน้าไหนกล้าโทรตามอีก" และรอบนี้เขาก็ตะโกนลั่นห้องด้วยความสนุกสนาน และมันก็ตามด้วยเสียงเฮฮา
และคนที่รอสายคงจะได้ยินทุกอย่าง
"คุณมุกคะ" พิลาลศเอ่ยกับหล่อนผ่านสายโทรศัพท์
"ค่ะ พี่ยังอยู่"
"คือ ตอนนี้พี่เทวาเมามาก ถ้าได้ยิน..."
"แค่นี้นะคะ ขอโทษที่รบกวนน้องลศ"
วางสาย
มุกรินวางสายไปแล้ว หล่อนคงจะหน้าชาพอๆ กับพิลาลศ ที่ได้ยินประโยคทำร้ายจิตจากไอ้พี่เทวา
ถึงจะสงสารหล่อน แต่ก็แอบดีใจอยู่ลึกๆ ที่เขาเอ่ยประโยคนั้นออกมาเสียที นั่นเพราะไม่ช้าหรือเร็วเขาคงจะพูดมันออกมา
ค่ำนี้ เหมือนเช่นเกือบทุกวัน
พิลาลศพาร่างคนเมาเข้าบ้าน
"นี่อะไรกัน ทำไมเมามายแบบนี้" เสียงคุณหญิงพลับพลึงเอ่ยออกมา
"นังหวันนังจิบไปช่วยลูกสาวฉันซิ"
แม่บ้านทั้งสองรีบเดินเข้ามาช่วยประคองพี่เทวาต่อจากเธอ
"มีกินเลี้ยงผู้ถือหุ้นเจ้าเดิมค่ะ" พิลาลศต้องอธิบายกับคนที่ขึ้นชื่อว่าแม่ เพื่อให้หล่อนคลายกังวล
"ช่วงนี้เมาบ่อยเกินไปแล้วนะไอ้ลูกคนนี้"
"เมื่อวันก่อน ก็เห็นว่าต้องแบกกันขึ้นห้องใช่มั้ย"
"ค่ะ"
"จริงๆ เลย ถ้ามันดีได้ครึ่งนึงของลูกลศ แม่ก็คงจะวางใจ"
"ช่วงนี้ที่บริษัทกำลังยุ่งน่ะค่ะ เป็นปกติที่พี่เทวาจะต้องไปคลายเครียดบ้าง"
"ลูกก็แก้ตัวให้มันตลอด"
"โธ่ คุณแม่ขา ปล่อยๆ พี่เค้าไปบ้างเถอะค่ะ" เธอไม่พูดเปล่ายังเข้าไปเกาะแขนเพื่อออดอ้อนคุณหญิงพลับพลึงด้วย ซึ่งมันก็ได้ผลทุกครั้ง
"ก็มีแต่ลูกสาวคนนี้ของแม่เนี่ยแหละที่ทำตัวดีและน่ารักมาตลอด"
"แล้วทำไมคุณแม่ยังไม่นอนอีกคะ มันดึกมากแล้วนะ"
"ก็รอจะคุยกับลูกลศไง"
"คุยเหรอคะ" ก็หากคุณหญิงพลับพลึงต้องการจะพูดคุยกันในเวลานี้ แสดงว่าคงจะเป็นเรื่องสำคัญ
"แม่ว่ามันถึงเวลาที่ลูกลศจะได้เป็นประธานบริษัทแล้วล่ะ"
"คะ?"
'เพล้ง' แก้วน้ำในมือมุกรินร่วงลงพร้อมๆ กับเสียงของพิลาลศ
ซึ่งเสียงนั่นทำให้เธอและคุณหญิงพลับพลึงต้องมองตาม
"อะไร! ทำไมมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง" และเป็นคุณหญิงพลับพลึงที่ส่งเสียงต่อว่า
"ขอโทษค่ะคุณแม่"
พิลาลศกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่อย่างหนักใจ เมื่อครู่พี่สะใภ้คงได้ยินทุกอย่าง
"ขึ้นไปดูแลสามีเธอเถอะ เป็นเมียประสาอะไรปล่อยให้สามีไปเมามายกลับบ้านมาทุกวัน"
"ขอโทษค่ะคุณแม่"
ตั้งแต่มุกรินเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ บทสนทนาระหว่างหล่อนกับคุณหญิงพลับพลึงก็มีไม่มาก ส่วนใหญ่คนพูดมากจะเป็นคนสูงอายุและหล่อนก็จะมีคำพูดติดปากว่า 'ขอโทษค่ะคุณแม่'
"งั้นเดี๋ยวลศไปช่วยคุณมุกดูแลพี่เทวาดีกว่าค่ะ"
"ไม่ต้องเลยลูกสาวแม่ ปล่อยให้ลูกสะใภ้ทำหน้าที่ตัวเองเถอะ"
พิลาลศถูกเบรกเกือบหัวทิ่ม ก็อุส่าหาข้ออ้างเพื่อเข้าหาพี่สะใภ้ แต่กลับกลายว่าต้องมานั่งหน้าละห้อยมองดูมุกรินเดินกลับขึ้นห้องไป
มุกรินเดินกลับขึ้นมาห้องตัวเอง เธอนั่งลงปลายเตียง เพื่อมองดูสามีที่เมาหลับไป
นับวันจะยิ่งหนักข้อ การที่เขาทำตัวเสเพล ทำราวกับเป็นหนุ่มโสด ช่างไม่ไว้หน้าเธอเลยสักนิด กับคนที่คอยผลักดันและสนับสนุนเรื่องงานเขามาตลอด
เมื่อเขาได้ดิบได้ดี ก็เริ่มตีห่าง ทำราวกับเธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ไร้ความสามารถ และไร้ประโยชน์
แต่เธอจะปล่อยให้ทุกอย่างที่ลงทุนลงแรงมาหายไปกับตาไม่ได้
ก็ผลักดันเขาจนเข้าตาคณะกรรมการจนได้เลื่อนเป็นประธานบริษัท ซึ่งอยู่ๆ จะให้ตกไปเป็นของน้องสาวบุญธรรมก็คงจะเกินไปหน่อย
แม้พิลาลศจะเก่งและมีความสามารถ แต่ก็ควรจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขอย่างสามีเธอมากกว่า
'ก๊อก ก๊อก'
มุกรินลุกจากปลายเตียงไปเปิดประตู
"มีอะไรหรือเปล่าคะ"
พิลาลศรู้สึกเจ็บจี้ดที่ได้ยินคำทักทายด้วยน้ำเสียงเย็นชาแบบนั้น
"เรื่องของพี่เทวาค่ะ"
"เรื่องไหนล่ะคะ"
ดูเหมือนพี่สะใภ้จะไม่ค่อยพอใจเธอเท่าไหร่ รับรู้ได้จากน้ำเสียง
"คุณมุกดูอารมณ์ไม่ดี ไว้เราค่อยคุยกันวันหลังเถอะค่ะ"
"ขอโทษนะคะ ที่วันนี้พี่ไม่สะดวกใจจะคุยกับน้องลศ"
เพราะความอายมุกรินจึงเอ่ยปฏิเสธ
ทั้งเรื่องที่น้องสาวบุญธรรมรับรู้ว่าสามีต้องการจะขอหย่า และเรื่องตำแหน่งที่หล่อนกำลังจะมาแทนที่
พิลาลศมองดูประตูบานไม้ปิดลงอย่างนึกเสียดาย
มีเรื่องมากมายทั้งอยากจะปลอบใจและอยากจะแก้ตัวในสิ่งที่มุกรินได้ยิน
เมื่อก่อน เพราะความใจดีของเธอ จึงปล่อยให้ตำแหน่งผู้บริหารหลุดมือไป พิลาลศเห็นความทุ่มเทของคนเบื้องหลังอย่างมุกริน เธอจึงไม่คิดต่อสู้กับพี่ชาย
แต่ตอนนี้ เธอกลับคิดอยากจะได้มันคืนมา เพราะคนอย่างเขาไม่คู่ควรเลยสักนิด
- Writer
