29
“บอกให้ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าไงเล่า” เสียงของเขาเข้มขึ้น ดังขึ้นกว่าเดิม ทำให้ทรรศิกาค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ก้าวลงมาบนพื้นไม้ เก็บเสื้อผ้าของตัวเองที่อยู่เกลื่อนพื้น ก่อนจะเดินเข้าไปสวมใส่เสื้อผ้าในห้องน้ำ แล้วเดินออกมาอีกครั้งเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย
“ฉันจะพาเธอกลับไปที่ห้องนั้น” เขาพูดเมื่อร่างเล็กเดินมาหยุดยืนที่กลางห้อง ลุกขึ้นสวมใส่เสื้อคลุมสีน้ำตาลปกปิดร่างกายเปลือยเปล่า ทรรศิกาดวงตาเบิกกว้างอีกครั้งหลังจากที่ได้ยินว่าเธอต้องกลับไปที่ห้องนั้นอีกครั้ง ไม่ เธอไม่อยากกลับไปอีกแล้ว ไม่ ไม่อยากกลับไป
“ได้โปรด อย่าให้ฉันกลับไปที่ห้องนั้นอีกเลยนะ ฉันไหว้ล่ะ ให้ฉันนอนที่ห้องรับแขกก็ได้ หรือไม่ก็ห้องครัว ข้างนอกบ้านก็ได้ ให้ฉันไปนอนข้างนอกก็ได้ แต่อย่าให้ฉันกลับไปที่ห้องนั้นอีกเลยนะ ฉันขอร้อง” เธอลงทุนนั่งคุกเข่าพนมมือไหว้เขาอย่างน่าสงสาร คนอื่นอาจจะสงสารแต่สำหรับเขา ไม่ คำว่าเมตตาจะไม่มีในหัวใจขอ
