22
ทรรศิกานอนหายใจหอบ น้ำตารินไหลออกมาตั้งแต่เขาแทรกกายเข้าสมานในร่างกายของเธอ จนกระทั่งพายุร้ายได้พัดผ่านไป น้ำตาก็คงยังรินไหลลงมาที่หางตาอย่างสุดกลั้นและเจ็บช้ำ มันนานเหลือเกินในความคิดของหญิงสาว ขาทั้งสองข้างที่ตั้งชันอยู่กับที่นอนสั่นเทาไปหมด มันล้า มันเจ็บที่แทรกซึมลึกเข้าในกลีบพฤกษาจนเธอไม่อาจขยับตัวไปไหนได้เลย ต่างจากเขาที่ถอดถอนร่างกายออกห่างคล้ายรังเกียจ ถอดเครื่องป้องกันออกจากความแข็งขึง ปรายตามองหญิงสาวข้างกาย ในวินาทีนั้นเขาเห็นหยดเลือดที่ติดอยู่บนที่นอน ความสาวความบริสุทธิ์อย่างนั้นหรือ...ไม่มีทางที่จะทำให้เขารู้สึกผิด ความรู้สึกนึกคิดเดียวตอนนี้คือ...สะใจ
“เจ็บเหรอ? แค่นี้มันยังไม่พอ เธอต้องเจ็บมากกว่านี้ ร้องไห้หนักกว่านี้อีก ทุกลมหายใจ ทุกอัตราการเต้นของหัวใจ มันจะมีแต่คำว่านรก จะหยุดหายใจก็ไม่ได้ อยู่ต่อไปก็มีแต่ความเจ็บปวด” หญิงสาวนอนนิ่งไม่พูด ไม่ต่อต้าน ตอนนี้เรี่ยวแร
