สวาทรักอสูรร้าย

12

12

“ดี ทำให้ได้อย่างที่พูดนะ เพราะถ้าแกทำไม่ได้ แม่แกตาย...ไปได้แล้วหมดธุระที่ฉันจะพูดด้วยแล้ว” ทาคุยะไล่ทรรศิกาทันทีที่พูดธุระของเขาจบ เขามั่นใจว่าลูกสาวไม่มีทางหักหลังเขาอย่างแน่นอน ตราบใดที่ชีวิตของมารดาของเธอยังอยู่ในกำมือของเขา ทาคุยะมองตามร่างระหงที่เดินเหมือนคนหมดแรง สายตาที่มองไปนั้นไม่มีสายใยของคำว่าพ่อกับลูกเลย มันว่างเปล่าไร้ความรู้สึกใดๆ

“โคงะเก็บกระเป๋า ฉันจะกลับบ้าน” เขาหันไปสั่งโคงะลูกน้องคู่กายที่ยืนอยู่ไม่ไกล ก่อนจะหยิบแชมเปญที่โคงะรินไว้ให้ กระดกดื่มอย่างสบายใจเมื่อรู้ว่าภัยจะไม่มาถึงตัว

ขาทั้งสองข้างของทรรศิกาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะเดิน มันอ่อนเปลี้ยไปหมด เหมือนหัวใจของเธอเจ็บแสนเจ็บ...เจ็บปวดกับคมมีดที่บิดากรีดลึกลงไปในหัวใจ แผลนั้นกว้างใหญ่เกินกว่าที่เธอจะสมานให้ปิดสนิท ทรรศิกาเคยคิดทุกครั้งที่เธอสังหารเป้าหมาย ถามตัวเองว่านี่คือสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่ นี่คือการกระทำที่ตอบแทนบุญคุณของบิดาตามที่มารดาย้ำพูดกับเธอจริงหรือ ทั้งนี้ทั้งนั้นความคิดทุกอย่างจบลงที่ศูนย์ เมื่อคิดถึงชีวิตของวรวรรณมารดาของเธอ คำพูดของบิดาทุกคำพูดคล้ายกับว่า เรียวรู้ว่าใครคือนักฆ่าที่ปลิดชีวิตคนที่เขารัก รู้ว่าเป็นเธอ ไม่เช่นนั้นบิดาไม่พูดคำนี้ออกมา

ร่างของทรรศิกาทรุดตัวลงนั่งทันทีที่ออกมาจากห้องพักของบิดา หญิงสาวนั่งคุดคู้อยู่หน้าห้อง ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ น้ำตาที่เธออัดอั้นไว้ไหลบ่าลงมาไม่ขาดสาย นี่หรือคือการกระทำของคนที่เป็นพ่อ นี่หรือคือคำพูดของคนที่ให้กำเนิด นี่หรือคือความเจ็บปวดที่เธอต้องแบกรับมันเอาไว้เพียงคนเดียว...ความเจ็บปวดที่ไม่อาจแบ่งปันให้กับใครได้

ทาเคชินั่งนิ่งประดุจปูนซีเมนต์ที่โบกทับร่างกายอยู่ภายในรถยนต์คันหรูของเรียวผู้เป็นเจ้านาย ดวงตาตื่นตะลึงกับภาพถ่ายที่เขาถืออยู่ ส่วนรับฟังที่ยังฝังคำพูดของเรียว ทำให้ร่างกายของเขานั้นเกิดความชาขึ้นมาอีกคำรบ หัวใจที่เต้นเป็นอัตราจังหวะปกติ บัดนี้มันเร็วจนเขารู้สึกว่าก้อนเนื้อที่กำลังเต้นแรงรัวนั้น ทำให้ทรวงอกของเขาเกิดความเจ็บจากความเร็วที่เต้นเร็วผิดปกติ สมองของเขามึนงงไปนานเป็นนาที ความคิดของเขานั้นแตกกระจายไปหลายทิศทาง ไม่อยากจะเชื่อ ไม่นึกไม่ฝัน ไม่คาดคิด มันเกินความคาดเดาของเขา ความเป็นไปไม่ได้ มันจะเป็นไปได้อย่างไร นักฆ่าสาวที่ชื่อคุริฮาระ ทามะโกะ คือคนเดียวกับมัตสึดะ ทามะโกะหรือทรรศิกา หญิงสาวลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นที่เขารักหมดใจ ผู้หญิงที่มีความอ่อนหวาน อ่อนโยน พูดจาไพเราะ เจ้าของรอยยิ้มที่สวยงามเปี่ยมไปด้วยความเมตตา ผู้หญิงแบบนี้หรือคือนักฆ่าสาวเลือดเย็น โอ้...ทาเคชิไม่อยากจะเชื่อเลย

ทาเคชิเดินทางมาหาเรียวทันทีที่ถูกเรียกตัว ยกเลิกนัดหมายกับหญิงสาวที่เขารักอย่างแสนเสียดาย พอมาถึงเขากลับได้ยินเรื่องที่เหลือเชื่อ เรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ หากแต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดโต้แย้งอะไรออกไป เรียวบอกกับเขาว่าจะเดินทางไปยังบ้านพักของทาคุยะ หลังจากได้รับข่าวจากคนของเขาที่ไปดักซุ่มดูความเคลื่อนไหวที่บ้านพักของหัวหน้าแก๊งพยัคฆ์ทองรายงานเข้ามา เจ้าของบ้านได้เดินทางกลับมาแล้ว เรียวจึงเดินทางไปหาทาคุยะเพื่อค้นหาคำตอบ เพื่อให้เขามั่นใจเต็มร้อยว่าผู้หญิงที่อยู่ในภาพคือคุริฮาระ ทามะโกะ พี่สาวของสุชาลินีหรือมินามิ จริงๆ หรือไม่แล้วเป็นนักฆ่าสาวจริงหรือ เพราะถ้าใช่ เขาจะได้ลงมือแก้แค้นแบบไม่ผิดฝาผิดตัว

“ทาเคชิ ทาเคชิ” เสียงของเคตะที่ค่อนข้างดัง ทำให้เจ้าของชื่อหลุด ออกมาจากภวังค์ เงยหน้ามองเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ยืนอยู่นอกตัวรถ

“ว่าไง?” เขาพูดเป็นประโยคแรกหลังจากหลุดออกมาจากภวังค์ความคิดที่สับสน ยังงงๆ อยู่ว่ามาถึงบ้านพักของทาคุยะตั้งแต่เมื่อไหร่

“ลงมาได้แล้ว ถึงแล้วคุณเรียวเดินไปโน่นแล้ว ใจลอยไปถึงไหนเนี่ย” เคตะเอ่ยบอกทาเคชิที่ยังทำท่างงๆ อยู่ในรถ ทาเคชิได้สติจึงก้าวลงจากรถ เดินตามเจ้านายหนุ่มเข้าไปในบ้านพักของทาคุยะทันที

เจ้าของบ้านนั่งมองบุคคลที่มาเยือน เขาได้รับโทรศัพท์จากเรียวเมื่อสี่สิบห้านาทีก่อนว่า จะเดินทางมาที่นี่เพื่อสอบถามอะไรบางอย่าง เขาเองก็พอจะรู้ว่าเรื่องอะไร จึงไม่ขัดข้องหากอดีตลูกเขยจะมาพบในครั้งนี้

“สวัสดีครับ” เรียวโค้งคำนับทาคุยะที่นั่งจิบชาอย่างให้ความเคารพ เช่นเดียวกับลูกน้องทั้งสี่คนที่โค้งคำนับเจ้าของสถานที่เช่นกัน

“นั่งลงสิ” ทาคุยะเชื้อเชิญ เรียวจึงทรุดกายลงนั่งที่เบาะรองนั่งตามแบบฉบับของคนญี่ปุ่น ส่วนลูกน้องนั่งอยู่ด้านหลังของเจ้านายหนุ่ม

“มีอะไรหรือ คุณเรียวถึงมาที่นี่?” ทาคุยะเปิดประเด็น เรียวยังไม่เอ่ยวาจาใดๆ ออกไป หันไปหาทาเคชิที่ได้แต่นั่งก้มมองดูภาพถ่ายในมือตาไม่กะพริบ

“ทาเคชิขอภาพถ่ายภาพนั้นด้วย” เรียวบอกกับชายหนุ่มที่เอาแต่นั่งมองภาพถ่าย จนไม่ได้ยินคำพูดของเจ้านายหนุ่ม มือใหญ่ของเคตะจึงสะกิดที่แขนของทาเคชิ ทำให้คนที่ถูกสะกิดรู้สึกตัว เงยหน้ามองเรียวก่อนจะมองมือของเจ้านายหนุ่มที่แบตรงหน้าเขา

“อะไรครับ?” ทาเคชิถามออกไปอย่างงุนงง

“ขอรูปถ่ายด้วย” เรียวพูดเสียงแข็ง เขาสังเกตเห็นทาเคชิตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นภาพถ่ายที่เขายื่นให้ แล้วเมื่อได้ยินว่าหญิงสาวที่ยืนคู่กับคนรักของเขาคือคุริฮาระ ทามะโกะ พี่สาวของสุชาลินี ลูกน้องคนนี้มีสีหน้าตกใจในเสี้ยววินาทีแรก ก่อนจะปรับให้เป็นปกติในเวลาต่อมา หลังจากนั้นก็เอาแต่นั่งมองภาพถ่ายท่าเดียว ทาเคชิยื่นภาพถ่ายที่อยู่ในมือให้เจ้านายหนุ่มแต่โดยดี

“ผมอยากรู้ว่าผู้หญิงที่ยืนถ่ายคู่กับปิ่นคือใครครับ?” ทาคุยะหยิบภาพถ่ายที่เรียววางลงบนโต๊ะญี่ปุ่นขึ้นมาดู ลมหายใจของคนเจ้าเล่ห์ผ่อนออกมาอย่างแรง คล้ายกับว่าตัวเองนั้นมีเรื่องหนักใจเต็มอก