ดวงฤทัยวายุ

ตอนที่1 ลักพาตัว

ตอนที่1 ลักพาตัว

นิ้วเรียวยกขึ้นปัดปอยผมที่สายลมอ่อนๆ พัดโชยลงมาปรกหน้าปรกตาออกไปทัดไว้หลังใบหู ขณะที่ดวงตากลมโตแฝงเอาไว้ด้วยแววตระหนกระคนกับความหวาดหวั่นพรั่นพรึงทอดมองออกไปยังเกลียวคลื่นสีขาวที่กำลังสาดซัดม้วนตัวถาโถมเข้าฝั่งระลอกแล้วระลอกเร่า ในหัวของเธอยังรู้สึกปวดตุบมึนงงจนจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก

หลังจากลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงกว้างในห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหราด้วยโทนสีฟ้าอันไม่คุ้นชินตา เมื่อมองซ้ายแลขวาไร้ร่องรอยของผู้คนที่จะให้คำตอบกับเธอได้ว่าเธอมาอยู่ในสถานที่แห่งนี้ได้อย่างไรกัน หญิงสาวจึงเดินออกมายังระเบียงหน้าห้อง แล้วภาพวิวทิวทัศน์อันงดงามของท้องทะเลสีครามที่เห็นก็ยิ่งสร้างความงุนงงสงสัยให้เธออีกเป็นเท่าตัวก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้า…

ที่นี่คือที่ไหนกัน… แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

เพียงฟ้าหันกลับมามองทางประตูห้องเมื่อได้ยินเสียงลูกบิดประตูดังขึ้น หัวใจของหญิงสาวเต้นแรงกับความคาดหวังว่าใครก็ตามที่เปิดประตูบานนั้นเข้ามาจะมีความเป็นมิตร แต่กระนั้นเธอก็ไม่อาจไว้ใจใครได้กับสถานที่แปลกหูแปลกตาเช่นนี้ หญิงสาวตรงไปยังโต๊ะไม้ตัวหนึ่งซึ่งตั้งอยู่บนหัวเตียงคว้าโคมไฟมีราคาอันหนึ่งออกมาถือไว้ด้วยมืออันสั่นเทา หวังใช้มันเป็นอาวุธหรือไม่ก็เพื่อข่มขู่บางคนที่กำลังก้าวเท้าเข้ามาในห้อง

เสียงลูกบิดประตูก็ดังแกร็ก! พร้อมๆ กับร่างหนึ่งที่เดินเข้ามา

“ว้ายตายแล้ว! เดี๋ยวก่อนค่ะคุณวางโคมไฟนั่นลงก่อนเถอะนะคะ ฉันมาดีค่ะ”

หญิงสูงวัยในชุดแม่บ้านยกมือเสมออกหน้าตาตื่นตกใจไม่ต่างอะไรกับคนที่ทำท่ายกโคมไฟนั่นขึ้นเหมือนเตรียมพร้อมที่จะทุ่มเข้าใส่นางได้ทุกเวลา หญิงสาวยังอยู่ในอาการระแวดระวังภัยจ้องหน้าหญิงสูงวัยกว่าตาเขม็ง

“ที่นี่ที่ไหน… แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

เพียงฟ้ายังคงเงื้ออาวุธของเธออยู่พลางจ้องหน้าหญิงสูงวัยอย่างไม่อยากจะไว้ใจนัก ใครจะรู้ล่ะว่าผู้หญิงท่าทางใจดีคนนี้ไม่ใช่เป็นพวกนกต่อของโจรมาหลอกเธอน่ะ

“จะ… ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ” แม่บ้านสูงวัยส่งเสียงตะกุกตะกัก

“ป้าเป็นพวกเดียวกับโจรที่ลักพาตัวฉันมาใช่มั้ย บอกมาเดี๋ยวนี้นะไม่งั้นฉันฟาดด้วยโคมไฟนี่จริงๆ ด้วย”

เพียงฟ้าใช้เสียงดังเข้าขู่ด้วยท่าทางเงอะงะใจจริงแล้วเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะกล้าทำร้ายผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับคุณแม่ของเธอ และท่าทางใจดีคนนี้ได้ลงคอหรือเปล่า แต่กระนั้นสถานที่และผู้คนที่เธอไม่รู้จักนี่ทำให้เธอต้องพยายามปกป้องตัวเอง

“วางโคมไฟนั่นลงซะ ที่นี่เป็นเกาะส่วนตัวของผม!”