Chapter 5 ตกใจ
548 Words
“อูย...”
พรีมรู้สึกตัวตื่นพร้อมสมองที่หนักอึ้งเช่นเดียวกับทรวงอกที่ถูกทับด้วยบางสิ่งบางอย่าง ฝืนปรือตาขึ้นมาจนได้เห็น หน้ากลม ขนสีขาวและส้ม ดวงตาดำและเหลืองจ้องเธอเขม็ง ขนหัวลุกซู่ทันควัน มือสะบัดขึ้นปัดเจ้าก้อนส้มด้วยความตกใจ
กรี๊ด!!!
เสียงร้องลั่นทะลุทะลวงโสตประสาทใครอีกคนทำให้กายหนาทะลึ่งพรวดขึ้นจากโซฟาตัวใหญ่จนเกิดเสียงดังอักจากการตกโซฟา
“โอ๊ย!”
เสียงที่ร้องตามมาส่งผลให้หญิงสาวชะงัก เอามือออกจากการปิดหน้า ทันได้เห็นกายแกร่งที่สวมเสื้อกล้ามและบ็อกเซอร์กระโจนเข้าหาเธออย่างรวดเร็ว คว้าตัวเธอเข้ากอด
“พรีม พรีม เป็นอะไร”
พรีมอ้าปากหวอเงยมองหน้าคมคายหล่อเหลาของคนที่อวดมัดกล้ามแขนแกร่ง ผลักอกกว้างไปเต็มแรงด้วยความตกใจ
“นาย!”
คนไม่ทันตั้งตัวผงะออกห่างเล็กน้อย ตาคมมีแววไม่เข้าใจในตอนแรกก่อนจะคิดได้ว่าอีกฝ่ายคงกลัวตนเองจึงปักหลักยืนระยะห่างพอประมาณพลางยกมือขึ้นเสยผมยุ่งเหยิง ท่าทางนั้นน่ามองมากซะจนแก้มคนมองร้อนผ่าวขึ้นมา
“ทำไมนายอยู่นี่”
“นี่บ้านเรา เธอถามผิดหรือเปล่า”
“บ้านนาย” พรีมกวาดตามองรอบห้องเร็ว ๆ พบว่าไม่ใช่หอพักของตัวเอง “ทำไมฉันมาอยู่บ้านนาย บนเตียงของนาย...” ความคิดบางอย่างวาบเข้ามาในหัว เธอรีบยกชายผ้าห่มออกดู ก่อนถอนหายใจโล่งอกที่ตัวเองยังสวมชุดเดิมเมื่อคืน
ขณะเจ้าของบ้านยกมือสองข้างชูขึ้นข้างศีรษะ
“ไม่ได้ทำอะไรเลย เธอกับเพื่อนเมามาก พวกเราเลยต้องพามาบ้านด้วย เมื่อคืนเธอคงละเมอถึงมาอยู่ห้องเรา เราให้เธอกับเพื่อนนอนอีกห้อง”
“งะ งั้นเหรอ” นึกทบทวนดูก็เห็นจริงตามนั้น ภาพเลือนรางในความทรงจำทำให้พรีมเห็นว่าเมื่อคืนเธอกอดเขาร้องไห้จะเป็นจะตาย ไม่รู้จริงหรือฝัน กระนั้นมันทำให้แก้มที่ร้อนอยู่แล้วร้อนฉ่าเหมือนจะไหม้ได้
“กรี๊ดทำไม” โซ่เอ่ยปากถามถึงสาเหตุที่ทำให้เขาตกโซฟา
“นั่น”
คราวนี้พรีมชี้ไปที่ตู้โชว์ข้างผนัง สิ่งมีชีวิตสีส้มนั่งอยู่ตรงนั้นกำลังมองมาตาแป๋ว มันกระโดดไปตอนเธอปัดมันออกจากอก
“อ้าว ลีโอแกเข้ามาได้ไงวะเนี่ย”
ทันทีที่มองเห็นเจ้าเหมียวสีส้ม โซ่ผละห่างจากเตียงเดินไปอุ้มมันลงจากหลังตู้ สลับกับมองประตูห้องที่ยังปิดอยู่ หรือเมื่อคืนเขาจะลืมปิด หลังกล่อมคนเมาหลับได้แล้ว เขาดันหลับไม่ลงจนต้องลงไปหาดีกรีระงับใจกายเพิ่มเติม
“แมวพี่เราน่ะ มันชอบเดินเพ่นพ่านไปทั่วบ้าน เมื่อคืนเราคงลืมปิดประตู”
โซ่ว่าพลางอุ้มเหมียวตัวอ้วนกลับมาที่เตียง คนบนเตียงกลับถอยกรูด
“อย่าเอามันมาใกล้เรา”
“กลัวแมวเหรอ”
“อื้อ เราไม่ชอบแมว ตอนตื่นเห็นมันนั่งบนอกจ้องเขม็ง เราตกใจเลยร้อง”
- Writer
